جام جم آنلاین نوشت:
روزانه بیش از 200 هزار خودرو در اتوبان تهران ـ کرج رفت و آمد می‌کنند و اگر فرض کنیم در هر خودرو، دو سرنشین باشد، در این صورت به طور میانگین می‌توان حساب کرد که هر روز حداقل 400 هزار شهروند در این شاهراه ارتباطی تردد می‌کنند.
بخش زیادی از این جمعیت 400 هزار نفری مجبور است روزانه این مسیر را طی کند و به طور ناخواسته، هر روز زمان هدر رفته ای را تا رسیدن به محل کار تجربه می کند.
اما این روزها برای ترمیم آسفالت این راه ارتباطی بین دو استان تهران و البرز، این زمان هدر رفته به چند برابر افزایش پیدا کرده است.
حدود یک هفته ای است که کارگران از صبح تا بعدازظهر به ترمیم این جاده مشغول هستند، اما جالب است که بازسازی جاده همراه با تنگ تر کردن این راه ارتباطی در زمان اوج ترافیک انجام می شود؛ به گونه ای که این تعمیرات جاده ای وقت میلیون ها شهروند را در طول این چند روز تلف کرده است و در ساعت های بازسازی این جاده، اتوبان رسما قفل می شود.
مثلا در حالی که مسیر گلشهر کرج به آزادی تهران، حدود 25 دقیقه طول می کشد، اما طی همین مسیر در این روزهای بازسازی از مرز دو ساعت گذشته است.
اگر نخواهیم از کلافگی، خستگی و اتلاف وقت هزاران شهروند در این ایام بازسازی صحبت کنیم و سرتان را درد بیاوریم، پرسش منطقی اینجاست که چرا همین بازسازی جاده در ساعت های خلوت مثل نیمه های شب انجام نمی شود؛ آن هم در شرایطی که اتوبان تهران ـ کرج در نیمه های شب خلوت تر است؟
جدای از این جاده، هم اکنون در بسیاری از معابر شهری و برون شهری دیگر کشور هم شاهد هستیم که نبود هماهنگی و فقدان برنامه ریزی صحیح باعث شده بازسازی جاده ها به شلوغ ترین ساعت رفت و آمد مردم موکول شود و اصلا گویی در مرحله بازسازی جاده ها برای هیچ کسی وقت و نارضایتی مردم اهمیت ندارد.
کوتاه سخن این که اگر قرار است برای مردم خدمتی انجام دهیم، این خدمت نباید با اعصاب خرد کردن همراه شود و اصل کار را بی عزت کند؛ طوری که مردم بگویند کاش هیچ وقت جاده ها را بازسازی نمی کردند.
