شام آخر کی‌روش در برنامه فردوسی‌پور

کارلوس کروش به عادل فردوسی پور گفت هر سوالی که دارد در آخرین مصاحبه‌شان بپرسد.

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین ؛ کارلوس کروش به برنامه 2014 رفت تا درباره عملکرد چند ساله اش در فوتبال ایران ، جام جهانی و تمدید قرارداد سخن بگوید. او ابتدا از بازی های جام جهانی شروع کرد و از رویایش برای صعود گفت که به باد رفت:«من بزرگترین آرزویم این بود که بتوانم با تیم ملی ایران به دور دوم بازی ها صعود کنیم اما یک پنالتی که 99 درصد کارشناسان دنیا گفتند پنالتی بوده گرفته نشد و ما کم آوردیم.آرزو داشتن هیچ خرجی برای آدم ندارد. من تمام بازیکنانم را به سمت رویای صعود بردم اما دو بازی ما با آرژانتین و نیجریه ما را به امتیازهای لازم نرساند. البته بازی مان خیلی خوب بود. اگر بتوانیم همیشه این قدر خوب بازی کنیم عالی است. ما جلوی نیجریه عالی بودیم. بازی با آرژانتین عالی بودیم. همه فکر می کردند در این بازی بد می بازیم. حتی کارشناسان ایرانی هم می گفتند شکست سنگینی جلوی آرژانتین می خوریم ولی می دانستیم که باید در بازی با ارژانتین امیدمان را زنده نگه داریم برای صعود . بچه های من یک روز کمتر از آرژانتینی ها استراحت کردند و در بازی آخر ضربه ان خستگی را خوردیم. بچه های من عالی بودند اما جلوی بوسنی نتوانستند این مسیر را ادامه بدهند. اما وقتی از نظر بدنی کم آوردیم از نظر ذهنی با اینکه می دانستند جلوی بوسنی خوب بازی می کنند ، بچه هایم دست از تلاش بر نداشتند که واقعا جای تشکر دارد. من فکر می کنم هدف ما صعود به دور دوم بود اما بیشتر از آن می خواستیم برای ایران افتخار و پرستیژ کسب کنیم. هیچ کس قبل از جام از ایران اسمی نمی آورد اما وقتی از برزیل برگشتیم ، نام ایران را در تاریخ بین المللی فوتبال  ثبت کردیم. به همه گفتیم فوتبالی پرشور با هوادارانی عالی داریم. همیشه سعی کردیم بهترین باشیم. من از بازیکنان ، هواداران و فدراسیونی که از من همیشه دفاع کردند ، تشکر می کنم. من هنوز این حس را دارم که اگر برنامه هایم کامل انجام می شد بهتر از این هم می شدیم. »

کارلوس در پاسخ به سوالی درباره اینکه چرا مردم به رغم نتیجه نه چندان خوب این بار از تیم ملی راضی هستند، گفت: «فکر می کنم مهمترین مسئله نگرشمان بود. فرق بزرگی که بین ترس و احترام است. ما همیشه خواستیم تیمی آماده کنیم برای بازی با 3 تیم بزرگ . هیچ وقت بزرگی تیم ها عامل بردشان نیست. به آنها احترام می گذاشتیم اما از اسم هایشان نمی ترسیدیم. من و بچه هایم می دانستیم برایمان خیلی مهم است که رنج بکشیم و از خودگذشتگی کنیم. ما تیمی نبودیم که به این تیم ها سیستماتیک ضربه بزنیم پس باید تمرکز می کردیم. ما منتظر فرصت می شدیم که در وقتش حمله کنیم و گل بزنیم. نیجریه و آرژانتین این حس را داشتند که دارند از ما گل می خورند. من در تجارب فوتبالی ام می گویم وقتی تیمی داری که بازیکنانت به هم ایمان دارند، همیشه می روند و می جنگند. این را به بازیکنانم یاد دادم که یک گروه بازیکن و یک تیم چه فرقی با هم دارند. ما آنجا نشان دادیم که مثل یک تیم بازی می کنیم حتی اگر بازنده باشیم. ما با این حربه توانستیم که کسب احترام کنیم. قبل از بازی ها ما را دست کم می گرفتند. وقتی آنجا بازیکنان تیم های دیگر آسیایی را می دید که با چه تدارکی به برزیل رفته بود . با 16 لژیونر ، 16 بازی تدارکاتی و ... الجزایر یا بوسنی چطور. این تیم ها را با ما مقایسه کنید اما ما در مسیری درست رفتیم و توانستیم باعث رضایت هواداران باشیم. ما 14 بازیکن در جام جهانی استفاده کردیم اما 23 بازیکن داشتم که آرزوی شان بازی در این جام بود اما بقیه بازیکنان من درسی دادند که هیچ وقت تجربه چنین بازیکنانی نداشتم. این روحیه تیمی ما فوق العاده بود. به نظرم کل مردم باید به این تیم افتخار کنند. امشب هر سئوالی دارید ، از من بپرسید چون شاید دیگر فرصتی نداشته باشید!»

سرمربی تیم ملی درباره این ماجرای plan b تیمش که این روزها مطرح می شود هم گفت: «این نکته جالبی است درباره بازی دفاعی مان. اگر فیلم تمرینات 4 ماهه گذشته ام را نشانتان می دادم. در کل زندگی فوتبالی ام فقط 5 درصد تمریناتم دفاعی بوده و برعکسش این بوده که سعی کردم که تمرین حفظ توپ کنم. برای اینکه اگر بخواهی حمله مناسب کنی باید دفاع خوبی هم داشته باشی. فکر می کنید اگر بازیکنانی مثل تیم من برای حمله به تیم الجزایر و آلمان برویم ، توانش را داریم. راستش این هایی که این حرف ها را می زنند نشان می دهد منتقدان هیچ وقت یک تیم بین المللی را اداره نکردند. ما برای بازی با بوسنی می خواستیم حمله کنیم. ما قرار بود حمله کنیم اما تجربه بازیکنان بوسنی با حفظ توپ باعث شد که برنامه های مان خراب شود. »

او درباره اینکه می گویند نگاهی بالا به پایین به فوتبال ایران دارد هم گفت:«من با این اتهام موافق نیستم البته منظورتان را حس نمی کنم. من همان چیزی که فکر می کنم درست است را انجام می دهم. خوشبختانه در زندگی ام بردهای زیادی داشتم اما خیلی از بازی ها را باختم و در آن بازی ها یاد گرفتم چه کاری اشتباه است. وقتی ایمان دارم برنامه هایم بهترین راه برای بردن است باید برایش بجنگم. الان می بینید که تفکرات بازیکنانم عالی شده. اینجا همه حرف از مسائل عاطفی می زدند. همه دنیا بحث عاطفی را دارند. اگر مربی می داند چه کار می کند ، نباید کنار بیاید با عوامل مخرب. من ذهن بازی دارم و دوستانه برخورد می کنم با مسائل اما همیشه روی مسائلی که به تیم ضربه می زند را جلویش می ایستم. 6 سال وقتی در منچستر باشی چیزهای زیادی یاد می گیری.در آنجا یاد گرفتم هیچ کس بالاتر از منافع تیم نیست. وقتی شما کسی را دارید که برای منافع تیمش تصمیم می گیرد که منطقی است باید حرفش را قبول کنید. در انتها می گویم هیچ موضع شخصی علیه هیچ کس نمی گویم اما درک می کنید که به عنوان مربی باید بهترین تصمیم را بگیرم. »

او سپس در این بخش از حرف هایش به بحث رحمتی و عقیلی و قلعه نویی و کرانچار پرداخت و گفت:«من به عنوان یک مربی هیچ چیزی علیه رحمتی و عقیلی ندارم. از آنها یخیل هم تشکر می کنم برای زحمتی کشیدند. این خیلی تصمیم سختی بود که درباره این بچه ها گرفتم. من بین این بچه ها و یک تیم باید تصمیم می گرفتم و برای اصولی که داشتم ، مجبور بودم که تیم را انتخاب کنم. مطمئنم که مهدی از دست من ناراحت نمی شود. من به او ایمیل زدم و گفتم برای زحمت هایی که کشیده ، قدردانش هستم اما در جام جهانی روی او حساب نمی کنم. ولی بعد از جام جهانی اگر در ایران بمانم . مهدی یکی از بهترین هاست و عقیلی هم همین طور. راجع به مربیان هم هیچ مشکلی ندارم اما نقطه نظر متفاوتی دارم. یک مثال از مکزیک برای تان بگویم. آنها تقریبا حذف شده بودند اما یک گل آنها را به جام جهانی برگرداند . آنها بازیکنان شان را به مربی دادند ، کاستاریکا هم همین طور. الان بگذار از والیبال ایران بگویم که باید به آنها تبریک بگویم. آنها موفق هستند چون تیم ملی در اولویت است. من اگر سوء تفاهمی با کرانچار یا قلعه نویی داشتم ، بحث ملی داشتم. من به قلعه نویی هم مسائل را خصوصی گفتم و او این شرایط را پذیرفت. اگر 74 درصد الان راضی هستند ، من باید پاسخگوی همه باشم. من باید به 77 میلیون نفر پاسخ می دادم. این تفاوت فوتبالی بین باشگاه و ملی است. »

او درباره اینکه چرا هیچ دستیار ایرانی در کنارش ندارد هم گفت:«من از شما تشکر می کنم برای این سئوال. از حرف آخری تان شروع می کنم. وقتی از اعتماد می گویید حرف درستی است. وقتی تو رهبر هستی بر اساس تعهد افراد می گیری. مطمئنا باید با تجربه باشید تا از این تجربه استفاده کنید. من که به ایران آمدم از چند مربی مصاحبه گرفتم. اولین اتفاقی که افتاد ، اکثریت شان دستمزدی می خواستند که فدراسیون نمی داد. در مصاحبه هایم از 3 نفر رضایت داشتم. اگر مارکار دروغ نگفته باشد فکر نمی کنم که فرانسوی یا ایتالیایی باشد. من کارم را با دو مربی ایرانی شروع کردم. مارکاراحتمالا پاسپورت تقلبی دارد. این بی احترامی به او است که قبول کرد مجانی کار کند و متعهد  بود . در تمام این مدت خیلی بی احترامی شنید اما دم نزد که به حسابش نیاوردند. من از علی منصوریان حمایت کردم که او مربی زیر 22 سال شود اما وقتی یک اشتباه اداری خیلی بزرگ اتفاق افتاد چه کسی کارش را از دست داد؟ سرمربی تیم. سرپرست اشتباهی کرد که مدیر باید اخراج می شد و نه مربی. من همیشه گفتم که علی منصوریان باید کارش را ادامه بدهد. او باید می آمد و یاد می گرفت. من امید نمازی را انتخاب کردم. بعد از همه مصاحبه هایی که داشتم ، یکی از مربیانی که با او مصاحبه کردم مجید صالح بود. امید نمازی با شرایطی که من در فدراسیون داشتم ، این فکر را کردند که امید نمازی می تواند یک چیزی را به کشور برگرداند. آیا تقصیر من بود که امید 3 ماه قبل از جام جهانی رفت که ایران را ترک کرد تا برود برای تیم بانوان آمریکا کار کند؟ او 3 سال با من کار کرد ، آمریکایی ها او را سریع بردند برای تیم ملی شان. حالا من باید واکنش نشان می دادم یا فدراسیون؟ چرا هیچ کسی به این تصمیم آمریکایی ها واکنش نشان نداد؟ من تمام دانشم را به شاگردانم تقسیم کردم. اگر این فرصت را داشتم که بمانم حتما مارکار را در کادر خودم می خواهم. ما ماه های زیادی را بدون پول گذراندیم تا جایی که پول از کشورم آوردم تا به کادرم پول بدهم. بعد از 3 سال و 3 ماه کار کردن با یکی مثل مارکار ، نمی توانم او را از روی نیمکت بردارم که مجید صالح جایش بنشیند. صالح به من گفت می آید تا تجربه کند اما من به او نگفتم قرار نیست روی نیمکت باشد. او در اتریش به من گفت اگر روی نیمکت نباشد ، نمی ماند و من گفتم نمی توانم تو را بعد از یک هفته روی نیمکت بیاورم. من از قلعه نویی ، کرانچار و بازیکنانی که کنار گذاشتم عذر می خواهم من مشکل شخصی با کسی نداشتم اما این تصمیم هایی بود که فکر می کردم بهترین است. من از همه آنهایی که باعث رنجش شان شدم عذر می خواهم چون همیشه خواستم کارهایی را انجام بدهم که ایمان دارم درست است. کفاشیان من را خواست به اینجا بیایم که خودم باشد نه یک مربی دیگر.»

او به شدت از مارکار دفاع کرد و گفت این مربی حتما در کادرش می ماند ؛«مارکار همیشه یکی از دستیاران من بوده است. بعد از 3 سال و 3 ماه تجربه او می داند که من چه درخواست و چه حسی دارم. هیچ وقت منطقی نیست که اولویتم او نباشد. من مشکلی برای داشتن کمک های بیشتر ندارم اما وقتی زمان این است که کادر خصوصی ات را کنارت داشته باشی باید ایمان داشته باشی که راحت می خوابی نه اینکه زیر چشمی نگاه کنی و بترسی. این حسی بود که من همیشه داشتم.»