چرا برخی سناتورهای دموکرات درباره توافق هسته‌ای ایران مردد هستند؟

به گزارش «تابناک»، روزنامه «کریستین ساینس مانیتور» در مطلبی که در پایگاه اینترنتی خود منتشر کرده می نویسد، در موضوع رأی گیری درباره توافق هسته ای تاریخی با ایران، برای آن دسته از سناتورهای دموکرات که مردد بوده و از آن ها با عنوان دموکرات های «در نوسان» یاد می شود، وفاداری حزبی نقش چندانی ندارد و همچنین این موضوع که توافق هسته ای ایران قرار است به عنوان میراث دوران ریاست جمهوری اوباما در نظر گرفته شود نیز تأثیر چندانی در نظر این گروه ندارد.

در شرایطی که اکثریت جمهوری خواهان تصمیم خود را برای مخالفت با توافق گرفته اند، رأی دادن درباره این توافق ـ که قرار است در ماه سپتامبر انجام گیردـ موضوعی است که به وجدان آن ها ارتباط می یابد و وابستگی های حزبی چندان در آن نقش آفرین نیست. در حقیقت، رهبری حزب دموکرات تصمیم گرفته به اعضای خود برای اتخاذ موضعی واحد در این زمینه فشار وارد نکند و این موضوع را به تصمیم فردی هر یک از آن ها واگذار کند. البته فشار کاخ سفید بر دموکرات ها برای موافقت با توافق هسته ای همچنان ادامه دارد.

یکی از دستیاران دیک دوربین، سناتور دموکرات ایالت ایلینویز در این زمینه می گوید: «تصمیمات مربوط به جنگ و صلح، تصمیماتی بر مبنای وجدان هستند و به طور سنتی، حزب دموکرات ها درباره آن ها به اعضا فشار وارد نمی کند». بن کاردین، سناتور دموکرات ایالت مریلند نیز هفته گذشته اظهار داشت که از دید وی، رأی گیری پیش رو به رأی گیری درباره استفاده از نیروی نظامی شبیه است.

کاردین در این زمینه گفت: «این تصمیم چنان دارای اهمیت است که اعضا هنگام رأی دادن به آن، به دیگران نگاه نمی کنند. این چیزی است که باید بر اساس آنچه که بهتر منافع ملی را تأمین می کند، درباره آن تصمیم گیری کرد».

عوامل متعددی سبب شده که بیش از 10 سناتور دموکرات هنوز درباره این موضوع به تصمیم گیری نرسند. برخی از این سناتورها، چندان درباره این موضوع صحبتی نمی کنند؛ اما دیگران به پیامدهای مهم این موضوع برای خاورمیانه و جایگاه ایالات متحده در جهان و همچنین مخالفت شدید رژیم اسرائیل اشاره می کنند.

کریس کونز که از جمله این سناتورهای دموکرات است، در این زمینه می گوید: «این گونه رأی گیری های تعیین کننده، تأثیری واقعی بر چگونگی تصور ما از خودمان به عنوان یک کشور، چگونگی نگرش نسبت به ما در جهان و چگونگی دیده شدن ما به عنوان یک متحد دارد. من فکر می کنم این رأی گیری باید بر مبنای وجدان انجام شود و به گونه ای باشد که سناتورها ورای منافع حزبی، محلی و سیاسی به آن نگاه کنند».

این سناتور در بیان دشواری تصمیم گیری خود می گوید: از یک سو، رد این توافق پیامدهایی قابل توجه برای روابط آمریکا با متحدانش، که برای دستیابی به این توافق تلاش کرده اند، دارد. از سوی دیگر، تأیید این توافق بدون توجه به مخالفت راسخ اسرائیل و همچنین نگرانی های شدید دیگر متحدان آمریکا در منطقه نیز دارای پیامدهای دیگری است.

نگرانی های رژیم اسرائیل، نقش مهمی در رویکرد سناتور چاک شومر و دیگر نمایندگان یهودی کنگره نیز دارد. شومر نیز همچون کاردین ـ که او نیز یک یهودی است ـ می گوید، کشورش را بالاتر از حزب در نظر می گیرد؛ اما این تنها ملاحظه وی نیست. شومر می گوید: «من اجازه نخواهم داد حزب یا فشارهای بیرونی یا هر چیز دیگر بر من تأثیر بگذارد. برای من اولویت آن چیزی است که برای آمریکا بهتر است و آنچه برای اسرائیل بهتر است، زیرا من بسیار به این موضوع اهمیت می دهم».

باید گفت که به نظر نمی رسد جمهوری خواهان قادر باشند، دو سوم آرای هر دو مجلس را برای جلوگیری از برداشته شدن تحریم های ایران از سوی اوباما به دست بیاورند؛ اما نه از دید رئیس جمهور و نه از دید مخالفان، هیچ چیزی تضمین شده نیست.

روز پنجشنبه، رئیس جمهور با شماری از اعضای دموکرات مجلس نمایندگان در کاخ سفید دیدار کرد. وی در این دیدار اظهار داشت که نمی توان به توافقی بهتر از این دست یافت و گفت که این نمایندگان باید همچون دیواری در مقابل مخالفان باشند. وی از آن ها خواست که هم اکنون حمایت خود را از توافق اعلام کنند تا در معرض لابی گری های شدید گروه های طرفدار رژیم اسرائیل قرار نگیرند.

این در حالی است که از هم اکنون، تبلیغات علیه توافق هسته ای در تلویزیون پخش می شود. لابی صهیونیستی آمریکا (آیپک) هفته آینده، اعضایش را برای لابی گری به کنگره می فرستد و همچنین قصد دارد در جریان تعطیلات نمایندگان در ماه اوت، تا حوزه های انتخابیه آن ها را همراهی کند. آیپک قصد دارد به ایجاد اعتراضاتی مشابه آنچه در سال 2009 در مقابل طرح خدمات درمانی ارائه شده از سوی اوباما در گرفت، دامن بزند.

به هر حال، آنچه مشخص است، رأی گیری درباره توافق هسته ای ایران به موضوعی بسیار مهم تبدیل شده که فراتر از منافع حزبی و گروهی به آن نگاه می شود. در عین حال، فشار بیش از حد از سوی کاخ سفید برای تأیید توافق نیز می تواند تأثیرات معکوس و منفی داشته باشد.