انتشار یک گفت و گو که در آن سحر قریشی، بازیگر سینما و تلویزیون از حساس ترین مسائل روز کشور و حتی برخی از پیش پاافتاده ترین مسائل حوزه مرتبط با خود نیز اظهار بی اطلاعی میکند، در حالی با شگفتی گروهی همراه شده که برخی تحلیلگران، نگرش این بازیگر را تبلور نگاه نسل آینده میدانند؛ اما آیا چنین فرضیه ای با واقعیت عینی جامعه تطابق دارد و اگر این گونه است، با چه ملاحظاتی همراه است؟
به گزارش «تابناک»، نقدها درباره سطح اطلاعات عمومی و تخصصی (مرتبط با حوزه کاری) سحر قریشی پس از گفت و گوی تازه این بازیگر با رضا رشیدپور، در صدر مسائل روز رسانه ای قرار گرفته، اما در این میان آنچه از آن غفلت شده است، اینکه به هر حال شواهد نشان می‌دهد، این سطح بسیار ناچیز از آگاهی و دانش به صورت عمومی، در حال گسترش در نسل آینده است.
در واقع شاید بتوان چند دهه اخیر را با سه نسل تقسیم کرد: «کنش‌گران با دانش آکادمیک محدود و حداقلی»، «کنش‌گران با دانش آکادمیک قابل ملاحظه» و در نهایت، «نسل دارای دانش آکادمیکِ فاقد روحیه کنشگری» که باعث میشود اساساً در پی شناخت مسائل و دغدغه های عمومی نباشند.
به زبان ساده تر، به زعم برخی صاحب نظران، در گذر نسل‌ها، پس از نسلی که فاقد تحصیلات آکادمیک برای تحلیل مسائل پیچیده سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بود، تا نسلی که موسوم به دهه شصتی‌ها بوده و دارای تحصیلات آکادمیک هستند و تا دهه هفتادی هایی که از تحصیلات و امکانات آموزشی هم در اختیار دارند، به صورت مکرر، سطح آگاهی و پیگیری مسائل روز دانش و سواد عمومی با تنزل روبه رو بوده است.
بر اساس چنین تحلیلی، حال نسلی که شاید بتوان نمودش را در متولدین دهه 70 و 80 هجری شمسی مشاهده کرد، به رغم برخورداری از دانش آکادمیک و توان برخورداری از تحلیل وقایع سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، برای قریب به اتفاق رویدادهای دارای آثار ملی و حتی مسائل معمولی که تا همین سال‌های گذشته، شناخت آنها جزو ملزومات، ارزشی برای تمرکز قائل نیست.
به واقع می‌توان نسلی که سال‌های کودکی و نوجوانی و بعضاً جوانی را طی میکند، گروهی در نظر گرفت که نسبت به بسیاری از دغدغه های ملی بی تفاوت است و به همین دلیل این وقایع را پیگیری نمی کند و از حوادث مهمی که رقم می‌خورد، بی اطلاع است و این بی‌اطلاعی می‌تواند در آینده این نسل تأثیرات خاص خود را داشته باشد.
عده ای هم البته وجود دارند که با معرفی مصادیقی از شخصیت های جوان دهه هفتاد هم چون باران کوثری، پگاه آهنگرانی و... که در عمر کوتاه خود به شخصیت های کنشگر فعال و تأثیرگذار جامعه ایرانی تبدیل شده اند، تحلیل دسته اول را رد می کنند و معتقدند نسل کنونی جوانان ایرانی اگر بخواهند به راحتی می توانند در عرصه اجتماع با کسب دانش و آگاهی به کنشگری روی بیاورند.
با وجود این دو دسته تحلیل، سؤال امروز تابناک از مخاطبان این است:
- به زعم شما، تا چه میزان این نگاه با واقعیت‌های موجود تطابق دارد و آیا نسل آینده را نسلی فاصله گرفته از فضای جاری سیاسی و اجتماعی روز کشور و درگیر در جنسی دیگر از مسائل نظیر دغدغه های زندگی شخصی می‌دانید و آیا تعبیر بی تفاوتی به مسائل سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی می‌دانید؟
- اگر چنین رویکردی در نسل آینده بر خلاف نسل کنونی فراگیر شود، چه تبعات مثبت یا منفی برای آینده ایران خواهد داشت؟
- آیا در فضایی که درک و پیگیری مسائل و چالش‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی کشور دغدغه عمومی نباشد، فضای تخصصی برای تصمیم گیری رشد می‌یابد، یا با توجه به ضعف نهادهای تخصصی برای تصمیمات کلان، خلأ تأثیر فراگیر عموم مردم بر تصمیمات کلان ملموس‌تر خواهد شد؟ 
به نظر بنده تبلور واقعیاتی در جامعه است که همیشه سعی کرده ایم آنها را نبینیم. 
این موضوع نتیجه مستقیم این است که در خانواده این افراد به نحوی بزرگ شده اند که علاوه بر اینکه کوچکترین احساس مسئولیتی ندارند هیچ، دیگران را مسئول هر مشکلی دانسته و صرفا یاد گرفته اند که موقع خوشی باشند و در موقع سختی خود را کنار بکشند که بقیه سختی ها را تحمل کنند. 