سومین روز از سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر در شرایطی سپری میشود که ظاهراً عموم مردم در جریان برگزاری رویدادی با این سابقه نیستند و ظاهراً تئاتر کشور حتی در بالاترین سطح ممکن مورد توجه افکارعمومی نیست و رسانهها نیز به همین دلیل، این رویداد را به حاشیه راندهاند.
به گزارش «تابناک»، جشنواره تئاتر فجر در کنار جشنوارههای موسیقی، فیلم و هنرهای تجسمی، به عنوان مجموعه رویدادهای اصلی هنر ایران، هر ساله میزبان تازهترین آثار هنرمندان کشورمان بوده است، ولی هر سال میزبان توجه به این رویدادها کاهش یافته، تا جایی که اکنون تنها جشنواره فیلم فجر، یک موج خبری ایجاد میکند و اهمیتش نیز سال به سال افزایش یافته است و در سایر جشنوارهها چنین فضایی را شاهد نیستیم.
به طور مشخص بخش وسیعی از افکارعمومی احتمالاً در جریان این حقیقت نیستند که سی و چهارمین دوره جشنواره بینالمللی تئاتر فجر آغاز شده و امروز مصادف با سومین روز برگزاری مهمترین رویداد اهالی تئاتر است. در همین فضا، بسیاری از چهرههای پیشکسوت تئاتر نیز حضور کمرنگی در جشنواره تئاتر فجر دارند و فضای این رویداد به سمت و سویی رفته که عمدتاً به عرصه رقابت جوانان تبدیل شده و نه میدان رقابت بهترینها.
این حقیقت که تئاتر بیش از پیش به حاشیه رفته، بر تمرکز رسانهها به این رویداد نیز تأثیر داشته و رسانهها که نیازی از سوی مخاطب احساس نکردهاند و خبرهای حوزه تئاتر را کممخاطبترین اخبار ارزیابی یا اقدام به تقلیل فضای پرداختن به اخبار تئاتر کرده و یا به کل قید حوزه تئاتر را زدهاند، به همین دلیل اگر پیگیر بسیاری از رسانهها باشید، تئاتر و برخی حوزههای هنری نزدیک، جایگاهی در آنها ندارند.
همین واقعیت در نامه اخیر انجمن نویسندگان و منتقدان تئاتر نیز به صراحت بیان شده بود که طی ده سال گذشته، بسیار بودهاند رسانهها و نشریاتی که توقیف یا تعطیل شدهاند، بسیار بودهاند روزنامه نگاران و منتقدان حرفهای حوزۀ تئاتر که بیکار شدهاند، کوچ کردهاند، خانه نشین شدهاند، دلزده شدهاند و یا به اجبار، به کار دیگری مشغول شدهاند.
در یک دهۀ گذشته، نشریات تخصصی حوزۀ تئاتر روز به روز حقیرتر و فقیرتر شدهاند، صفحات تئاتر روزنامهها لاغرتر و معدود سایتهای تخصصی و مستقل حوزۀ تئاتر، از نفس افتاده و تعطیل شدهاند و این اتفاق همچنان ادامه دارد، زیرا همچنان روند کاهش توجه عمومی نسبت به حوزههایی نظیر تئاتر استمرار دارد و مخاطب محدود تئاتر کشورمان، با رسانه محدود مواجه میشود.
شاید بهتر باشد اهالی تئاتر در این زمینه تدبیری بیندیشند، چرا که نوع و میزان توجه رسانههای عمومی و به طور خاص، رسانههای خصوصی به این جشنواره، نسبت تقریبی با میزان توجه عموم مردم به تئاتر دارد. اگر تئاتر هنری عمومیتر شود و طیف وسیعتری از مردم را با خود همراه کند، میتوان امیدوار بود که بار دیگر با آغاز جشنواره فیلم فجر، موج خبری بزرگ به وجود آید.
در غیر این صورت، باید به همین اجراهای چندصدنفره در کشوری که قریب به اتفاقشان سالهای متمادی است که رنگ صندلیهای سالنهای تئاتر را ندیدهاند، دلخوش بود و تبدیل شدن تئاتر به یک هنر خاص را که رسانههای پوشش دهنده آن نیز در حد چند مجله کوچک و یک یا دو سایت فروش بلیت خواهند بود، به نظاره نشست.