بازگشت سانسور سینما به سبک دهه 60 در دولت روحانی!

همزمان با صدور مجوز موقت نمایش فیلم‌های سینمایی در سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر، سخنان معاون سازمان سینمایی درباره اصلاحات محصولات تازه سینمای ایران، خطر بازگشت به شیوه ممیزی‌های دهه شصت و تاثیر مخربی که بر برخی آثار سینمایی گذاشت، را افزایش داده و سخن از شیوه‌ای از سانسور به میان آمده که با منطق نسبتی ندارد.

به گزارش «تابناک»؛ تا آغاز سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر تنها یک هفته باقی است و در این فاصله زمانی، آخرین اصلاحیه‌هایی که معاونت ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی بر آثار راه یافته به این دوره از جشنواره وارد دانسته، توسط فیلم‌سازان اعمال می‌شود تا بدین ترتیب پس از اعمال ممیزی، پروانه موقت نمایش فیلم‌ها صادر شود.

این سیاست کاری در سال‌های گذشته نیز در دستور کار بوده که برای فیلم‌های سینمایی صرفاً پروانه نمایش در جشنواره فیلم فجر صادر می‌شد. بدین ترتیب پس از نمایش فیلم در جشنواره فجر و دریافت بازخوردهای منفی از نهادهای تاثیرگذار در اکران، اگر فیلمی نیازمند اصلاحیه جدید بود، ممیزی تازه اعمال شود و اگر فیلمی بیش از حد چالش زا بود، در صدور پروانه نمایش آن فیلم تجدیدنظر جدی صورت پذیرد.


این رویکرد اگرچه غیرمنطقی به نظر می‌آید و تصور می‌شد پروانه نمایش فیلم‌ باید یک بار صادر شود و نباید اصلاحات فیلم در جشنواره با اصلاحات فیلم برای اکران عمومی متفاوت باشد و شائبه سلیقه‌گرایی در ممیزی تقویت شود اما با این وجود، این مدل صدور پروانه نمایش فیلم‌ها از سوی سینماگران به ناچار پذیرفته شده است.

در این میان با تغییرات رخ داده در معاون ارزشیابی و نظارت سازمان سینمایی و سپردن مسئولیت این بخش حیاتی به حبیب ایل بیگی، تصور می‌شد نگاه معقولانه‌تر در ممیزی آثار سینمایی در پیش گرفته شود و برخی بدیهیات اجتماعی جزو خطوط قرمز تلقی نشود اما گفته‌های روز گذشته ایل بیگی به مناسبت یک سالگی تصدی مسئولیتش، آب سردی بر خوش‌باوری ناظران بود.

وی در این گفت‌وگو خاطر نشان کرد: یکی از اصلاحاتی که باید آن را فریاد کرد، مشکل کشیدن سیگار در فیلم‌هاست. به طوری که این مسئله مهمترین مشکلی است که امسال در فیلم‌های جشنواره داشته‌ایم و تلاش کرده‌ایم بخش عمده‌ای از آن را تعدیل کنیم اما متأسفانه بعضی فیلم‌ها در این زمینه مشکل اساسی دارند.

ایل‌بیگی با اشاره به دستورالعمل وزارت بهداشت درباره ممنوعیت سیگار کشیدن گفت: این وزارتخانه نیز به این موضوع توجه جدی دارد، به همین دلیل از دوستان سینماگر و سازندگان فیلم‌های سینمایی می‌خواهیم به شکل جدی به این مسئله توجه داشته باشند، زیرا اگر با صحنه‌های مکرر کشیدن سیگار در فیلم‌ها روبرو شویم خیلی جدی برخورد خواهیم کرد و پیش از اینکه دیگران بخواهند مانع نمایش فیلم شوند، بهتر است خودمان این وضعیت را اصلاح کنیم.

گفته‌های ایل بیگی که فاش می‌کند حتی وزارت بهداشت هم برای خود حق اعمال فشار برای ممیزی در فیلم‌های سینمایی قائل شده، نشان داد تا چه میزان فضا برای فیلمسازی در کشورمان بسته است و مسئولان سازمان سینمایی با همراهی بی‌چون و چرا، زمینه بازگشت ممیزی به دهه شصت را فراهم ساخته‌اند و با حذف سیگار از فیلم‌ها، دورانی را زنده کردند که تقریباً هیچ کارکتری - به جز شخصیت‌های جانی، جاسوس و تروریست- حق خطایی در حد سیگار کشیدن را نیز در فیلم‌های سینمایی نداشت.

این گفته‌های  ایل بیگی درباره سخت‌گیری در ممیزی که حتی به سیگار نیز رسیده، در حالی بیان می‌شود که اساساً سیگار از طریق سینما تبلیغ نمی‌شود و فراگیری‌اش آنچنان قابل توجه است که عدم نمایش سیگار کشیدن برای جلوگیری از ترویج سیگار، خنده‌دار و عجیب به نظر می‌رسد و ظاهراً این نقطه، بهانه‌ای برای دخالت نهادهای تازه در ممیزی فیلم‌های سینمایی است و عجیب اینکه سازمان سینمایی به هیچ نهادی، نه نمی‌گوید.

طبق آمار رسمی، در کشورمان سالیانه 65 میلیارد نخ سیگار کشیده می شود و بیش از 28 درصد مردان و 3 درصد زنان سیگار می‌کشند و بنابراین وقتی سخن از مصرف سیگار به میان می‌آید، سخن گفتن از جنبه ترویجی سیگار در سینما و لزوم ممیزی آن، بیشتر یک شوخی برای ناظران و یک مصیبت برای فیلمسازان است. با این اوصاف شاید بتوان از طریق تبلیغ فیلم‌های سینمایی روی جعبه‌های سیگار، به ترویج فرهنگ به عنوان یکی از دشمن‌های اعتیاد پرداخت، چرا که عمق نفوذ سیگار در بدنه جامعه به مراتب بیشتر از سینماست!