هیچ استاد برجسته ای در جشنواره موسیقی فجر روی صحنه نمی رود

سی‌ودومین جشنواره موسیقی فجر در شرایطی در دهه پایانی دی ماه برپا خواهد شد که در این دوره نیز شاهد هیچ تحولی نیستیم و حتی نسل دوم چهره های مطرح موسیقی ایران نیز حضور کمرنگی در این رویداد داشته اند و از این منظر به نظر می رسد این رویداد کارکرد حداقلی یافته که برگزاری یا عدم برگزاری اش، کوچک ترین تأثیری در موسیقی این مملکت ندارد.

 

به گزارش «تابناک»؛ جشنواره موسیقی فجر برای سی و دومین سال از بیست و دوم دی ماه تا اول بهمن ماه برپا خواهد بود و آن گونه که شواهد نشان می دهد، این رویداد علاوه بر تطابق مدیریتی با دوره پیشین، به لحاظ ساختاری نیز دستخوش تغییر چشمگیری نشده است. از قضا اتفاقاً وضعیت از دوره پیشین نیز بدتر شده، به گونه ای که تقریباً هیچ استاد صاحب نامی در این رویداد حضور نیافته و پس از به راه افتادن کمپین تحریم این جشنواره توسط گروهی از نسل جوان موسیقی، برخی موزیسین ها نیز بدون اعلام رسمی، عملاً قید حضور در جشنواره را زده اند.
 
دخل این دوره از جشنواره در بخش های مختلف از جمله موسیقی پاپ آنچنان خالی است که مطرح ترین نام ها در این بخش حامد همایون و احتمالاً بنیامین بهادری هستند. در موسیقی سنتی نیز نه خبری از پورناظری هاست و نه همایون شجریان یا حتی علی زندوکیلی روی صحنه می رود. اکنون جشنواره موسیقی فجر به لحاظ ماهیت و محتوایِ داخلی، تفاوت چندانی با جشنواره موسیقی جوان ندارد و اهالی موسیقی حضورشان را در این رویداد، به مثابه تخریب وجهه شان قلمداد می کنند که به خوبی کیفیت مدیریت در این حوزه را به نمایش می گذارد.
 
با همه نقدهایی که به ادوار مختلف جشنواره فیلم فجر وارد است و نقدهای بیشتری که به جشنواره تئاتر فجر وارد می شود، نمی توان انکار کرد که اعتبار این دو رویداد حفظ شده و همچنان قریب به اتفاق اساتید برجسته، فیلم هایشان را در جشنواره فیلم فجر رونمایی می کنند و اکثر اساتید تئاتر به حضور در جشنواره تئاتر فجر رغبت دارند اما در حوزه موسیقی چنین خبرهایی نیست و اساساً اساتید برجسته موسیقی ایران، داوری بر چنین رویدادی را نیز به سختی می پذیرند، چه رسد به آنکه روی صحنه حاضر شوند.
 
هدف گذاری اشتباه برای جشنواره موسیقی فجر و ادامه این دیوار کج را می توان مهم ترین دلیل رقم خوردن چنین وضعیتی قلمداد کرد. حضور هر اثر هنری در جشنواره های تئاتر و فیلم فجر و به خصوص کسب جوایز این دو رویداد منجر به افزایش اقبال عمومی می شود اما در جشنواره موسیقی فجر، به جای آنکه «آثار» مبنا باشند، «اشخاص» مبنا هستند و بر این اساس در زمان برگزاری هر دوره از جشنواره درباره موزیسین هایی که در این رویداد حضور می یابند، سخن به میان می آید و نه آثاری که از این موزیسین ها عرضه خواهد شد.
 
جشنواره موسیقی فجر به واسطه کیفیت مدیریت امثال مرادخانی که سابقه طولانی تسلط مدیریتی بر این حوزه نداره، هیچ گاه به ویترین عرضه تازه ترین ساخته های موزیسین های ایرانی تبدیل نشده و بر خلاف جشنواره های فیلم فجر ـ که کارگردان های صاحب نام می کوشند تا آثارشان را به این رویداد برسانند ـ هیچ استاد برجسته موسیقی، تلاشی برای رونمایی از آثارش در جشنواره موسیقی فجر و برگزاری اولین کنسرت بر مبنای آثار تازه اش در این جشنواره نمی کند.
 
طبیعتاً وقتی هیچ اثر تازه ای از هیچ استاد برجسته ای در جشنواره موسیقی فجر رونمایی نمی شود و این جشنواره به مجموعه ای از تکرار اجراهای خوانندگان غالباً جوان بدل شده، نباید توقع داشت که در جریان جشنواره موسیقی فجر، شاهد غوغایی در فضای کشور باشیم که در دهه دوم بهمن و همزمان با جشنواره فیلم فجر ناظرش هستیم.
 
بدون تردید، اگر مدیران حوزه موسیقی جایگاه جشنواره موسیقی فجر را فراتر از وضعیت کنونی در نظر می گرفتند و همان گونه که حضور فیلم های سینمایی تازه در جشنواره فیلم فجر بر فروش آنها تأثیر مثبت می گذاشت، رونمایی از آلبوم های موسیقی در جشنواره فجر یک مزیت تبلیغاتی، اقتصادی محسوب می شد، فضای این رویداد به این شکل نبود و لااقل پوشش یا عدم پوشش این رویداد برای رسانه های بزرگ، دارای اهمیت بود.