موج دوم استعفا در خانواده ناطق نوری!/تاکتیک جوانگرایی روحانی علیه فدراسیون 70ساله ها

دولت دوم حسن روحانی هنوز آغاز نشده است؛ اما نخستین موج سیاست تازه رئیس جمهوری در چهار ساله دوم به صخره های مستحکم مدیران ورزشی برخورد کرد و شعله جوانگرایی، دامن رؤسای پا به سن گذاشته فدراسیون ها را گرفت تا قدیمی ترین مدیر فعال در ورزش کشور پس از نزدیک به سه دهه و همزمان با استعفای برادر کوچکتر و معممش از دفتر بازرسی رهبری ، راضی به کناره گیری شود.

به گزارش «تابناک ورزشی»، مسعودسلطانی فر در اجرای تاکتیک جدید رئیس دولت، ابتدا با بزرگ قبیله ورزش برای کنار رفتن، کنار آمد تا این گونه راه برای کنار گذاشتن میرسلیم و مشحون نیز هموار شود. به این ترتیب، ناطق برای اولین بار از دهه سی که به گفته خودش در پارک شهر زیر نظر پطرس نظربیگیان مربی تیم ملی تمرین می‌کرده، از بوکس جدا شد؛ هر چند حکم ریاست افتخاری اش توسط وزیر امضا شده است!

واقعیت این است که به رغم حرف و حدیث های فراوان، احمد ناطق نوری برای بوکس ایران چیزی فراتر از یک رئیس در27سال گذشته بود؛ وقتی بوکس ایران مثل یک بچه سرراهی از دایره رشته های ورزشی مجاز کشور بعد از انقلاب اسلامی کنار گذاشته شده بود و تهدید حذف آن از قاموس ورزش ایران هر روز جدی تر می شد، در قامت یک ناجی از راه رسید و بچه طردشده را به فرزند خواندگی پذیرفت، برایش پدری کرد و اجازه نداد هر کسی از راه برسد و مشتی بر پیکر نحیف آن بنوازد.با این حال عدم پخش تلویزیونی مسابقات مشت زنی به بهانه هایی که هنوز برای کارشناسان و افکارعمومی تار و مبهم است، مانع سرازیر شدن پول و شهرت به بوکس شد؛ دو عاملی که پیش از وقوع انقلاب سال 57، این رشته را به علاقه سوم مردم ایران بعد از فوتبال و کشتی بدل ساخته بود. عدم توفیق در رسوخ اراده آهنین ممنوعیت پخش بوکس در سیما، اولین عامل فرسایش قدرت ناطق بود. آنجا که اهالی بوکس متوجه شدند، آرزوهایشان سقف دارد و حتی با چاقوی تیز حاجی هم خط سانسورشان بریده نمی شود.

طبق ضرب المثل معروفِ «از دل برود، هر آنکه از دیده برفت» و با تغییر نسلی که هیجان نور کم سوی سالن بوکس و بوی تند تعریق بوکسورها را در خاطر داشت، مراجعه به بوکس ریزش کرد و پدرهای دیروز، نمونه ای عینی برای علاقه مند کردن پسرهاشان به «محمدعلی کلی ها» و «هالی فیلدها» و «جو فریزرها» و «مایک تایسون ها» نداشتند.

شور و شوق بوکس، مٌرد و استفتا از آیات عظام هم برای رهایی بوکس از این بن بست افاقه نکرد. در تلاش های مکرر شنیده شد همین قدر که این ورزش از تعطیلی خارج شده و فدراسیون دارد، کافی است و دیگر نیازی نیست که مشتزنی تبلیغ شود و از تاریکی سالن ها به روشنی صفحه جادویی برسد.

سفرهای مارکوپولویی و حضور پسران در سفرهای خارجی

بوکس ایران در یک دهه اخیر و به اعتراف رئیسی که تا همین چندروز پیش، مادام العمر خوانده می شد، رو به افول گذاشت و مرخص شدن ناطق نوری از نمایندگی مجلس به واسطه عدم اقبال در حوزه انتخابیه، باعث نشد تا اوضاع چندان سروسامان یابد.

او که قانون دوشغله ها و اخطارهای سازمان بازرسی کل کشور هم نتوانسته بود از بوکس دورش کند، بعد از مجلس هشتم، وقت فراغت بیشتری داشت تا عازم سفرهای متوالی دور دنیا شود و پای ثابت اردوهای خارجی، اعزام های رسمی و اجلاس های کنفدراسیون آسیا باشد.

از گوشه و کنار فدراسیونی که دیگر نیاز به خانه تکانی را فریاد می زد، زمزمه های نارضایتی برخواست و سفرهای حاجی، سوژه شد.

ورود دو پسر حاج احمد به شایعات و اخبار داخلی فدراسیون ضربه دوم را وارد کرد و حتی مدرک فوق لیسانس و دکترای آقازاده ناطق در انگلستان هم باعث تبرئه نشد. او پسرهایش را وارد اداره بوکس کرد و انتشار عکس در برخی سفرهای برون مرزی تیم ملی هم گزک به دست منتقدان داد تا دروازه حمله به قدیمی ترین رئیس فدراسیون (شاید در سراسر دنیا) باز شود.

سفرهای مارکوپولویی و حضور پسران در سفرهای خارجی

دوران ناطق نوری امروز تمام نشد، او وقتی زنگ پایان 27راند، مبارزه را شنید که نتوانست خون جدید به بوکس ایران تزریق کند. حاج احمد به شیوه و مرام بچه های گذرلوطی صالح، همه رفقای قدیمی را با همان سبک و سیاق در فدراسیون نگه داشت و حیفش آمد که به ترکیب بازنده 70ساله ها دست بزند. او کسی را عوض نکرد تا خودش شامل قانون پیرمردها شود.

طی نزدیک به سه دهه کمتر بیلان مالی از دخل و خرج فدراسیون منتشر شده و همین موضوع بر حواشی و شایعات دامن زد تا جایی که حتی برخی مدیران داخل فدراسیون هم از این دست مسائل بی خبر بودند؛ فدراسیونی که در دوره ای 50 حقوق بگیر ثابت داشت که اغلب توصیه شده و سفارشی بودند.

شکست پشت شکست و حذف بعد از حذف، دستاورد ناطق نوری در میادین بزرگ یک دهه اخیر ورزش آسیا و جهان بود. جرقه تک ستاره ها هم نتوانست کارنامه دهه آخر رئیس را منور کند، به نحوی که اعزام به خیلی از مسابقات را به صلاح نمی دانست، چون چیزی جز باخت به همراه نداشت.

آفت انحصار به سراغ بوکس آمد و نابودش کرد. بوکس هر چقدر در دهه نخست از پشت ناطق نوری به نان و نوایی رسید؛ اما در دهه پایانی، برای تحمل او هزینه داد و به فدراسیونی فرمالیته و خارج از محاسبات مدال آوری، بدل شد. در ورزش ایران فدراسیونی هم که مدال نیاورد، بختی برای بقا ندارد و بوی الرحمانش بلند است..