چند هفته‌ای است، در میان اخبار مهم و پر بحث خبرگزاری‌ها، اخبار مربوط به کودک آزاری، بیش از پیش خودنمایی می‌کند. روی دادن یک اتفاق ناگوار برای کودک شش ساله‌ای در پارس‌آباد مغان و پس از آن، تکرار حادثه‌ای دیگر برای یک کودک پنج ساله در اراک ـ که هر دو منجر به مرگ این دو کودک شد ـ موجب گشت بار دیگر، لزوم توجه به آموزش صحیح کوکان و مبارزه با کودک‌آزاری مورد توجه واقع شود.
طیبه سیاووشی، عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی ـ که این روزها بحث کودک آزاری و حمایت از کودکان را به مجلس کشانده ـ با اشاره به بررسی لایحه حمایت از حقوق کودک و نوجوان، می‌گوید: بیش از ۴۲ درصد از موارد کودک‌آزاری در خانواده‌ها اتفاق می‌افتد و کودکانی که در خانواده‌های فقیر و بی‌بضاعت زندگی می‌کنند، بیشتر در معرض کودک‌آزاری هستند.
از روز انتشار اخبار درباره آتنا و سپس پریا، دو کودکی که در ماه گذشته در اثر کودک‌آزاری جان باختند، بسیاری بر این باور بودند، نباید این دست اخبار را در رسانه‌ها فریاد زد، چون موجب گسترش این گونه اعمال مجرمانه میشود. در سوی مقابل اما بسیاری از منتقدان این روش، سرپوش گذاشتن را مهم‌ترین حربه برای کودک‌آزارها می‌دانند و معتقدند، ترس از بیان این موارد، موجب گستاخ‌تر شدن متجاوزان میشود، به ویژه اینکه بسیاری از موارد کودک آزاری در خانه و توسط افراد خانواده انجام میشود و اگر این فضا برای برملا شدن آن را از بین ببریم، در واقع محیط را برای کودک‌آزارها امن کرده‌ایم.
البته موضوع لزوم آموزش جدی به کودکان هم مطرح است. بسیاری بر این باورند، باید در سیستم آموزشی به کودکان آموزش و آگاهی داده شود تا هم از خود محافظت کنند و هم در صورت بروز هر گونه اتفاق، آن را به کسی اطلاع دهند.
اکنون می خواهیم نظر شما را در این باره بدانیم؛
* برای کاهش کودک‌آزاری‌های سریالی این چند وقت چه باید کرد؟
* چرا جامعه به سمتی می‌رود که شاهد رویدادهای فراوانی از این دست هستیم؟
* نقش آموزش در تصحیح این رفتار تا چه میزان است؟
همه‌اش از گور سند ۲۰۳۰ بلند میشه
اگه داری مسخره بازی در میاری که برو تکلیفت رو با خودت و شخصیت بی معنیت مشخص کن اگر هم شوخی نمی کنی لطفا برای رضای خدا هم که شده یک بار متن سند رو دانلود کن و مطالعه کن ببین که چی رو به چی داری ارتباط می دهی