نماینده مردم شیراز در مجلس شورای اسلامی، در نامهای خطاب به وزیر ارشاد، خواستار برگزاری مراسم روز کوروش در روز هفتم آبانماه شد؛ درخواستی که به نظر می رسد، برای مدیریت اقبال عمومی به این پادشاه هخامنشی و پرهیز از رفتار مشابه سال گذشته صادر شده و برخی صاحب نظران این درخواست را ضروری نمی دانند. مثل یکی از اساتید دانشگاه شهید بهشتی که معتقد است، نباید نسبت به این موضوع حساس شد و بهتر است خودجوش و مردمی برگزار شود.
به گزارش «تابناک»، هفتم آبان ماه که گفته می شود، مصادف با ورود کوروش، پادشاه مشهور هخامنشی به شهر بابل است، چند سالی هست که مورد توجه بسیاری از شهروندان ایرانی قرار گرفته و آنها در این روز به بزرگداشت او می پردازند؛ شهروندانی که سال گذشته با حضور چند هزار نفره در شهر پاسارگاد و مقبره تاریخی کوروش، موجب شگفتی بسیاری از صاحب نظران شدند.
بزرگداشتی که در کنار روایتهای نقل شده از کوروش، دستمایه خوبی برای افتخار به این شخصیت تاریخی به شمار می آید و به دلایل فراوان، در مقاطع مختلف تاریخی نیز تقویت شده است؛ از جمله در دولت دهم که منشور اصلی حقوق بشر کوروش به کشورمان منتقل شد و برای عموم به نمایش درآمد.
معطوف شدن توجه بخشی زیادی از شهروندان ایرانی به روز غیر رسمی بزرگداشت کوروش که مصادف با ورود کوروش به بابل است و در تاریخ داستان های افتخارآمیز زیادی برایش نقل شده، پدیده جدیدی است که برخی صاحب نظران آن را فرصتی برای بازخوانی تاریخ ایران پیش از اسلام و برخی دیگر زمینه ای برای آسیب به امنیت ملی توصیف می کنند.
این روزِ به خصوص که به تازگی در کانون توجه ها قرار گرفته و پیشتر برای کسی با اهمیت نبود، در سال گذشته با اقبالی عجیب و اجتماعی چند هزار نفره در مقبره کوروش، همه صاحب نظران را غافلگیر و چگونگی برخورد با این پدیده نوظهور را به سؤالی کلیدی تبدیل کرد.
در سال گذشته و در چنین روزی، برخی شهروندان حاضر در شهر پاسارگاد و مقبره کوروش، ضمن بزرگداشت این پادشاه ایرانی، شعارهایی بر سر زبان آوردند که در چارچوب قوانین فعلی کشور مورد تأیید نیست و بعضاً از آنها به عنوان اقدام علیه امنیت ملی یاد می شود.
چند روز پیش، بهرام پارسایی، نماینده مردم شیراز در مجلس شورای اسلامی در این رابطه ضمن نگارش نامه ای برای وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی و یادآوری مراسم سال گذشته، درخواست اخذ مجوز قانونی برای برگزاری بزرگداشت و مدیریت این اقبال نوظهور به کوروش هخامنشی را مطرح کرد.
علی بیگدلی، تاریخدان و پژوهشگر در رابطه با مسائل پیش آمده و درخواست نماینده مردم شیراز از وزیر فرهنگ به «تابناک»، گفت: به نظر من، نگاه دینی داشتن به کل تاریخ ایران و اینکه تصور کنیم تاریخ ایران از 22 بهمن 1357 شروع شده است، صحیح نیست. در سال های گذشته و در همین راستا، صحبت هایی مبنی بر حذف نام و کنش پادشاهان از تاریخ ایران وجود داشت که من همان موقع نیز به این موضوع واکنش نشان دادم و آن را حرکتی غیرعقلانی توصیف کردم.
استاد دانشگاه شهید بهشتی ادامه داد: اگر نگاه عام ما به تاریخ این باشد که 22 بهمن 1357 مبدأ تاریخ ماست و آنچه پیش از آن وجود داشت، سراسر باطل و محکوم است، این یعنی بخش عظیمی از هویت و داشته های تاریخی خود را به فراموشی سپرده ایم.
بیگدلی تأکید کرد: ما باید ضمن اینکه نگاه ویژه ای به ایران اسلامی داریم به ایران پیش از اسلام نیز توجه داشته باشیم و باور کنیم که این مهم به ارتقای سرمایه های تاریخی ما کمک می کند.
این استاد دانشگاه با اشاره به کورورش هخامنشی ادامه داد: کورورش به واسطه نگاه بین المللی و جهانی که در شیوه حکمرانی خود داشت مورد توجه قرار گرفته و نسبت به سایر پادشاهان باستان متمایز شده است و این موضوع به خودی خود مسأله بد و نگران کننده ای نیست.
بیگدلی با رد ضرورت تلاش برای برگزاری مراسم قانونی در هفتم آبان ماه اضافه کرد: من با درخواست نماینده مردم فارس مبنی بر اخذ مجوز قانونی و برگزاری رسمی بزرگداشت کورش مخالفم. اصلاً چه ضرورتی دارد که اینقدر مسأله را حساس کنیم و برای آن چارچوب و قاعده تعریف کنیم؟
اگر مردم علاقه دارند و احساس می کنند باید با حضور در مقبره کوروش برای او بزرگداشت بگیرند، خب اجازه بدهیم این اقدام خودجوش و مردمی صورت بگیرد و نباید در برابر آن حساس شد.
بیگدلی تصریح کرد: نباید به این موضوع نگاه امنیتی داشته باشیم و یا آن را سرکوب و یا تلاش کنیم در ساز و کار قانونی تعریف شود. باید توجه کنیم که یک روز هم آیندگان در مورد نوع حکومت ما نظر خواهند داد و تصمیم خواهند گرفت.
وی با انتقاد از رفتار کنونی مسئولان و اینکه به گذشته ایران آنچنان که باید و شاید توجه نمی کنند، اضافه کرد: فرض کنیم در این تجمع های مردمی، صد تن هم آمدند و شعار ضد حاکمیتی دادند. نگاه اگر مبتنی بر عقل تاریخی باشد، نسبت به این رفتار زیاد حساسیت پیش نمی آید. اولاً این مهم بخشی از تاریخ انکار ناشدنی ایران است و ثانیاً در همه کشورهای دنیا گروهی از افراد نسبت به گذشته کشورشان علاقه دارند و از وضع موجود راضی نیست. این مسأله عادی است و نباید به یک دغدغه ملی تبدیل شود.