رئیس اداره حفاظت محیط زیست شهر تهران گفت: حمایت‌های قانونی از محیط‌بان‌ها ضعیف است، مدتهاست لایحه حمایت از محیط بانان در مجلس است و جزو اولویت ها و دستور کار مجلس قرار نمی گیرد.
به گزارش مهر، محمدحسین بازگیر افزود: طی روزهای اخیر یکی از همکاران ما، یکی از محیط بانان کشور، به شهادت رسید. محیط بانان در دورترین و صعب‌العبورترین نقاط این مملکت در سخت‌ترین قسمت‌های جغرافیای ایران مشغول حفاظت از زیبایی‌های این کشور و سرمایه این کشور هستند.
وی ادامه داد: محیط‌بانان میراث های طبیعی را نگهداری می کنند و دور از خانه و خانواده با کمترین امکانات به سر می‌برند. به طور مستمر با انواع مخاطرات روبه رو هستند و انواع مشکلات و انواع چالش ها و خطرات را به جان می خرند و تا امروز ۱۲۰ نفرشان در این راه شهید شده‌اند.
بازگیر تصریح کرد: ۱۲۰ محیط‌بان در راه حفظ طبیعت و برای دفاع از این سرمایه به شهادت رسیده‌اند اما از کمترین حقوق و مزایا و دریافتی برخوردارند و درآمدشان از بقیه کارکنان دولت و کارکنان بخش‌های دیگر کمتر است. حمایت های قانونی از این ها باز هم ضعیف‌تر است اما الان خیلی وقت است لایحه حمایت از محیط بانان در مجلس است و جزو اولویت ها و دستور کارهای مجلس قرار نمی گیرد.
رئیس اداره حفاظت محیط زیست شهر تهران ادامه داد: خواهش من از رسانه‌ها آن است که در این زمینه فعالیت کنند. نمایندگان مجلس نماینده ما هم هستند. ما هم بخشی از مردم هستیم و بخشی از مجریان قانون هستیم انتظار داریم که در این حوزه به ما هم یاری داده شود و این لایحه هر چه سریعتر نهایی شود.
پاسگاه‌های محیط‌بانی با دو سه نفر اداره میشودبازگیر در خصوص کمبودهای کشور در حوزه محیط‌بانی گفت: در دنیا برای هر متر مربع یک تیم مجهز محیط بانی هست که انواع و اقسام تجهیزات و آموزش ها را دارند ولی ما برای هر چند هزار هکتار یک نفر محیط بان داریم. چارتمان هم خالی است و در یک پاسگاه محیط بانی حداقل ۸ نفر باید وجود داشته باشند که این ۸ نفر دو تیم باشند تا اگر یک تیم پنج روز یا ده روز فعالیت کرد تیم بعدی جایگزین شود و این پاسگاه و مجموعه فعالیت‌هایش را برای عرصه تحت مدیریتش دنبال کند. اما پاسگاه های ما با دو سه نفر اداره می شوند.
وی افزود: در کنار کمبود حقوق و مزایا کمبود نفرات و تجهیزات فشارهای زیادی روی عرصه های حفاظتی ما دارد. عرصه های طبیعی و مناطق حفاظت شده و تحت مدیریت به اضافه همه داشته های سرزمین یعنی آب، رودخانه، تالاب، جنگل ها، مراتع و... این ها داشته های اصلی و سرمایه های ما هستند. وقتی به بهانه‌های مختلف هجمه ها به اینها زیاد می شود ما هم بیشتر آسیب می بینیم.
وقتی توسعه پایدار نباشد، صنایع هم آسیب میبینندرئیس اداره حفاظت محیط زیست شهر تهران تأکید کرد: بهره برداری اگر مطلوب و متناسب و متوازن باشد، ظرفیت برد یک زیستگاه در نظر گرفته شده باشد، ظرفیت های اکولوژیک و خدماتی که آن اکوسیستم می تواند بدهد لحاظ شده باشد، آسیب نمی رساند اما اگر بدون مطالعه، بدون آمایش و بدون در نظر گرفتن این ظرفیت ها بخواهیم یک کاری را فقط به بهانه تولید، اشتغال، خدمات و به هر بهانه‌ای توسعه بدهیم آن اشتغال پایدار نخواهد بود. یک صنعت آب بر را در یک دشت آسیب پذیر وقتی مستقر کردید آرام آرام هم آن دشت و منابع آبی و آبخوان هایش آسیب می بینند و هم خود صنعت به ورشکستگی می رود و پایدار نیست و دوام نمی آورد و همه چیز خراب می شود و خودش تعطیل می شود.
بازگیر در پاسخ به اینکه در تهران چه تعداد صنایع ناپایدار داریم گفت: مساله اصلی ناپایداری در تهران متفاوت است. کل مساحت تهران کمتر از یک درصد ایران است اما شانزده تا هفده درصد جمعیت کشور اینجا متمرکز است. یعنی یک بارگذاری جمعیتی کردیم که خودش یک فشار بسیار مضاعفی بر این محیط است. فقط به همین بسنده نکردیم و صنعت را هم آوردیم و نزدیک به ۲۵ تا ۳۰ درصد صنعت کشور را اینجا متمرکز کردیم.
وی ادامه داد: باز هم بسنده نکردیم و خدمات را هم آوردیم اینجا، اینجا قطب درمانی کشور شده و ۷ هزار واحد درمانی خرد و کلان در تهران مستقر کرده‌ایم و تمام مردم کشور را نیازمند به تهران کرده‌یم. قطب آموزشی شده و همه مراکز آموزشی و تحصیلات تکمیلی را آوردیم اینجا و مردم باید حتما یک مقطعی به تهران بیایند. از همه اینها گذشته تهران قطب سیاسی و اداری کشور است.
صفر تا صد صنایع را به تهران آوردهایمرئیس اداره حفاظت محیط زیست شهر تهران تصریح کرد: قاعدتا باید شغل هایی که می توانستند جای دیگری باشند آنجا باشند. تهران فقط صنایع فناوری پیشرفته و دانش بنیان و صنایعی که بار آلودگی کمتری دارند را باید می‌پذیرفت. ریخته گری و رنگ کاری و قطعه سازی که بدترین نحو انجام می‌شود و بازیافت هم نمی‌شود، یا هر صنعت دیگری را از صفر تا صد به تهران آورده‌ایم در صورتی که مثلاً می‌شد فقط مونتاژ نهایی را اینجا انجام داد.
بازگیر ادامه داد: کارهایی که مواد اولیه شان کیلومترها از تهران دور است و معبر و محل صادراتشان هم کیلومترها دورتر از تهران است و نیروی کارشان هم کیلومترها دورتر از تهران سکونت دارد به اینجا آوردیم. پیامد این بارگذاری ها تردد چندین میلیون خودرو و موتورسیکلت و تولید روزانه حدود ۷ هزار و ۵۰۰ تن پسماند می شود.
وی هشدار داد: پیامد اینها تخریب طبیعت و مراتع و اراضی کشاورزی است که بایر می شود. پیامد این ها آلودگی هوا و آلودگی صوتی است، یا تولید سالی حدود ۸۵۰ میلیون متر مکعب فاضلاب.
رئیس اداره حفاظت محیط زیست شهر تهران افزود: برخی از شهرهای حتی بزرگ کشور را داریم که شاید ۱۰۰ اتوبوس در آن شهر مستقر نیست. فقط برای جابه جا کردن شاغلان دو شرکت خودروسازی در تهران روزی حدود ۶۰۰ اتوبوس تردد می کنند. اصلا با اشکالاتی که به وجود می‌آورند کاری نداریم اما به هر حال یک چنین باری هم اضافه می کنند.
بازگیر ادامه داد: ساختمان سازی هایمان همان شکلی است که همه جای مملکت است. هر جا را می سازیم در یک عرصه بزرگی می‌گوییم شن و نخودی و ماسه و آب را بیاور و همه را قاطی کن و گرد و غبار و دود و سر و صدا و همه چیز را قاطی می کنیم تا یک ساختمانی را بسازیم. عمر ساختمان مان هم عمر ناپایداری است و بعدش هم روزی ۵۰ هزار تن نخاله ساختمانی و پسماندهای عمرانی تولید می کنی.
جای خالی محیط زیست در فعالیت نهادهای فرهنگیرئیس اداره حفاظت محیط زیست شهر تهران گفت: همه گروه‌های مرجع از هنرمندان و ورزشکاران گرفته تا نهادهای فرهنگی و مذهبی تاثیرگذار بر محیط زیست هستند و همه شان هم تاثیرپذیر از محیط زیست هستند. قانون اساسی ما هم گفته تک تک این ها مکلفند و وظیفه دارند.
بازگیر تصریح کرد: ما به شدت گلایه مندیم چرا در فصل های دستگاه های فرهنگی این مملکت بحث حفظ محیط زیست نیست؟ مگر محیط زیست کتاب تکوینی خداوند نیست؟ مگر دستور شرعی برایش نداریم؟ مگر دستور اخلاقی برایش نداریم؟ مگر دستور قانونی برایش نداریم؟ مگر فایده ما منفعت کشور ما، مگر ضرورت جامعه ما، امروز حفظ محیط زیست نیست؟ پس چرا در خیلی از مباحث آموزشی برنامه های آموزشی و درسی مان نیست؟
حتي قايق را در تهران توليد مي كردند و سپس بار تريلي كرده و به شمال مي بردند. 