هر بار که کشاورزان از کمبود به ستوه می‌آیند و اعتراض می‌کنند، جمعی از مسئولان گرد هم می‌آیند تا تدبیری بیندیشند که آب مورد نیاز ایشان برای کشت را تأمین کنند؛ اما به راستی آیا این بهترین کار ممکن است؟
به گزارش «تابناک»؛ با پشت سر گذاشتن بخش عمده سال آبی جاری و کمرنگ شدن امید‌ها در خصوص جبران کاهش بی سابقه بارش در کشورمان و همچنین بروز نشانه‌های خشکسالی شدید، صدای اعتراض شماری از کشاورزان به ندادن حقابه شان بیش از گذشته در کشور طنین انداز شده است.
اعتراضاتی که هرچند در گذشته نیز وجود داشت، هم اکنون در قامت پیش نشانه‌های یک بحران بزرگ دیده میشود؛ بحرانی به شدت نگران کننده که محدود به یک نقطه از کشورمان و حتی منحصر به کشاورزی نیست، بلکه بسیاری از نقاط کشور و اغلب هموطنانمان را شامل میشود.
اوضاع بارندگی به گونه‌ای بوده که حتی حال و روز استان‌های شمالی و پر آب کشورمان نیز خوب نیست و کشاورزان این خطه نیز با نگرانی‌های زیادی کشت امسال خود را آغاز کرده‌اند. شالیکارانی که هر ساله در بهار مزارع خود را زیر کشت برنج می‌برند، اما با اخباری که این روز‌ها از میزان آب در بالادست می‌شنوند، اطمینان ندارند که تا پایان فصل کشت در نیمه تابستان، آب مورد نیاز را دریافت خواهند کرد یا خیر.
وضعیتی که برای کشاورزان مناطق خشک کشور وخیم‌تر جلوه میکند، چون بهار این مناطق هم خشک و کم آب آغاز شده و نوید تابستانی داغ و خشک را می‌دهد. دورنمای نامطلوبی که هر بار بروز میکند، مسئولان برای رفع آن تدابیری در دستور کار قرار می‌دهند و از جمله این تدابیر، طرحهای انتقال آب است.
مثل طرحهای انتقال آبی که از گذشته در دستور کار مسئولان قرار گرفته تا از سرشاخه‌های کارون به استان‌های مرکزی کشور مانند اصفهان و یزد آب برسد. طرح‌هایی که همواره محل منازعه مخالفان و موافقان بوده و حتی در مقاطعی شرط و شروطی جدی برای انجام یا عدم انجامشان گذاشته شده است، اما نه پایان یافته و نه توانسته مشکلات را رفع کند.
این را میشود از اعتراضات این روز‌های سر گرفته در اصفهان دریافت که در آن کشاورزان معترض خواستار حقابه خود هستند؛ خواسته‌ای که اگر بحث و جدل‌های فراوانی بر سر انتقال آب صورت نگرفته بود، احتمالا با اجرای یک طرح انتقال آب جدید پاسخ داده می‌شد، اما دیگر نمی‌توان چنین پاسخی به دنبال داشته باشد، چون آب چندانی برای انتقال نمانده است.
آیا این بهترین کاری است که در حق کشاورزان شده و می شود یا خیر؟ آیا باید تدابیری اندیشید تا شرایط برای کشاورزی فراهم آید و به این وسیله اعتراض کشاورزان را فرونشاند؟ دلیل این کار چیست؛ تضمین کشت برای تأمین نیاز کشور یا کمک به کشاورزان؟ اصلا اولویت با کشاورزی است یا کشاورزان؟
اندک تأملی کافی است تا دریابیم در همه سال‌های گذشته آنچه برای مسئولان اهمیت داشته، کشاورزی و تداوم آن بوده است. روشی شبیه باز کردن مسئولیت از سر خود؛ شیوه‌ای که هرچند تاکنون جواب داده، برای عبور از بحران آب کارایی نداشته و ندارد. درست مثل شرایط کنونی کشور که باید برای عبور از آن تدابیر درست اندیشیده شود؛ تدابیری از جنس حمایت از کشاورزان.
به این صورت که برای تأمین معاش ایشان اندیشه شود، نه تداوم کشاورزی ایشان، آن هم به شیوه فعلی. تدابیری از جنس انقلاب کشاورزی در کشورمان؛ از تغییر کشت و جایگزین کردن گونه‌های کم آب برگرفته تا تضمین بازار خرید این محصولات تا ترویج الگو‌های آبیاری مدرن و کم مصرف و فراهم آوردن زیرساخت‌های مورد نیاز آن.
حمایتی که می‌تواند شامل برچیدن کشاورزی در برخی مناطق بسیار خشک و جایگزین کردن آن با کسب و کار‌هایی که به آب کمتری نیاز دارد هم باشد. مثل دایر کردن صنایعی که به ازای مصرف آب کمتر، سود بیشتری نصیب مردم می‌کنند و موجب برهم زدن توازن آبی در کشور نمی‌شوند. برنامه‌هایی برای حمایت از کشاورزان و تلاش برای توانمند کردن ایشان، نه نجات کشاورزی که اگر روزی آب نباشد، بحران خشکسالی و اعتراضات و چندین و چند مشکل دیگر جایش را خواهد گرفت!
وضعیتی که برای کشاورزان مناطق خشک کشور وخیم‌تر جلوه میکند، چون بهار این مناطق هم خشک و کم آب آغاز شده و نوید تابستانی داغ و خشک را می‌دهد. دورنمای نامطلوبی که هر بار بروز میکند، مسئولان برای رفع آن تدابیری در دستور کار قرار می‌دهند و از جمله این تدابیر، طرحهای انتقال آب است.
اصفهان جای کشاورزی نیست، اونم هندوانه با روش غرق آبی ... من جای مسئولین بودم با تراکتوراتون از روتون رد می شدم .... 20 هزار تومن خرج میکنی (اب هدر میدی) که 1 کیلو هندونه درست کنی صادر کنی خارج 500 تومن.... 
اول فکر کن بعد سخن بگو کجای اصفهان هندوانه میکارند؟ 