کمتر از دو ماه دیگر از شماری از خواننده‌های تازه نفس رونمایی می‌شوند؛ خواننده‌هایی که اکنون قطعات آنها آماده شده یا در حال تنظیم است و قرار است چهره‌های تازه بازار موسیقی پاپ ایران باشند. اما این چهره‌ها در چه فرآیندی ساخته شده و به چهره‌هایی پولساز برای مدیران برنامه‌هایشان تبدیل می‌شوند؟
به گزارش «تابناک»؛ با توسعه فضای مجازی، شمار شرکت‌های فعال در عرصه موسیقی نیز گسترش یافته و مؤسسات فراوانی شکل گرفته‌اند که به دنبال ظهور چهره نمی‌گردند، بلکه خواننده را از صفر می‌سازند و روی صحنه می‌فرستند. این کمپانی‌ها عمدتاً بر پرسودترین بخش موسیقی ایران یعنی موسیقی پاپ تمرکز کرده‌اند که در بسیاری از اوقات بلیت‌های اجرایش به سرعتی باورنکردنی سولداوت می‌شود و حتی در این شرایط اقتصادی نیز همچنان چرخ اقتصاد موسیقی با همین کنسرت‌ها می‌چرخد.
هرچه رشد در موسیقی کلاسیک و سنتی زمانبر است و آنهایی که به چهره تبدیل می‌شوند عمر طولانی دارند، در موسیقی پاپ وضعیت معکوس است. موسیقی پاپ به یک کالای مصرفی تبدیل شده که به سرعت دل مخاطبان عمدتاً نوجوان و جوانش را می‌زند و این گروه به سرعت به دنبال ریتم‌های تازه و صداهای متفاوت می‌روند و به همین دلیل، بسیاری از خوانندگانی که تا یک دهه قبل روی بورس بودند، اکنون یا در صحنه نیستند یا حضور بسیار کمرنگی داشته و به حاشیه رفته‌اند.
اگر خواننده پاپ در موسیقی ایران بیش از یک دهه و نزدیک به دو دهه فعالیت هنری مؤثر داشته باشد، بسیار خوش‌شانس و باهوش بوده است، چون تغییر سبک موسیقی با سرعت تغییر ذائقه مخاطب بسیار دشوار است و شنوندگان معمولاً نه صرفاً از موسیقی یک خواننده، بلکه از چهره و استایلش نیز خسته می‌شوند و ترجیح می‌دهند سراغ چهره‌های تازه بروند که ریتم و حال و هوای تازه‌ای داشته باشد. سرمایه گذاران عرصه موسیقی نیز به این واقعیت واقف شده‌اند و انرژی و وقت‌شان را در بلندمدت برای یک خواننده صرف نمی‌کنند.
شرکت‌های موسیقی و دلال‌ها در دوران تازه جوان‌هایی که صدای کف استاندارد و چهره قابل قبولی دارند را شناسایی می‌کنند و سپس یک قرارداد بلندمدت با آنها می‌بندند. این شرکت‌ها برای این جوان یک نام هنری انتخاب می‌کنند که حتی در مواردی مالکیت این نام نیز در اختیار شرکت طرف قرارداد است. مدیر شرکت که عملاً مدیر برنامه جوان می‌شود، برای جوان شعر، آهنگ‌ساز و تنظیم کننده و عکاس و طراح پیاده می‌کند و کل فرآیند چهره سازی از جوان تا کسب مجوز را انجام می‌دهد.
ابتدا تک آهنگ‌ها منتشر می‌شود، سپس نوبت به موزیک ویدیوهاست و اگر بازخوردهای مثبت نشان دهد این جوان ارزش سرمایه گذاری بیشتری دارد، در ادامه یک آلبوم رونمایی می‌شود. این روزها شرکت‌های موسیقی در حال پرورش همین خوانندگان جدید هستند و شماری از این چهره‌های تازه در کمتر از دو ماه دیگر رونمایی می‌شوند. اگر روند مورد اشاره با موفقیت طی شود، نوبت به نقدهای مثبت درباره خواننده و تمجیدهای سفارشی است تا گروهی دیگر جذب چهره تازه شوند.
در نهایت آن زمان که احساس شد گروه جوان و نوجوان تشنه شنیدن و دیدن این چهره تازه است، شرکت او را روی صحنه می‌فرستد و روند برگزاری کنسرت و سوددهی خواننده آغاز می‌شود. مهم نیست خواننده چهره برجسته‌ای نباشد و یا صدای فوق العاده‌ای نداشته باشد. تنظیم کنندگان می‌توانند خواننده را مدیریت کنند و یک صدای فالش را به یک صدای ژوست تبدیل کنند و آنچه را تصور نمی‌کنید به گوش‌هایتان برسانند.
وقتی قرارداد خواننده که معمولاً بین پنج تا هفت سال است، به پایان رسید، خواننده باید رقم قابل توجهی برای خرید امتیاز آهنگ‌هایی که تاکنون خوانده و همچنین نام هنری‌اش پرداخت کند و یا قطعات تازه‌ای بخواند و قید همه سوابق هنری‌اش که باعث شهرتش شده را بزند. البته بسیاری از خوانندگان پاپ، عمر هنری‌اش بیش از پنج تا هفت سال نیست و پس از این دوره، زمانی برای آنکه سود پروژه در جیب خودشان برود، نمی‌ماند و عملاً مرگ دوران هنری‌شان فرارسیده است.
کمتر از دو ماه دیگر از شماری از خواننده‌های تازه نفس رونمایی می‌شوند؛ خواننده‌هایی که اکنون قطعات آنها آماده شده یا در حال تنظیم است و قرار است چهره‌های تازه بازار موسیقی پاپ ایران باشند. اما این چهره‌ها در چه فرآیندی ساخته شده و به چهره‌هایی پولساز برای مدیران برنامه‌هایشان تبدیل می‌شوند؟
بزرگترین مشکل موسیقی فعلی