با افزایش جرایم خرد در سطح جامعه و روزافزون شدن سرقت تلفن همراه، کفزنی از عابران و حتی سرنشینان خودروها، خفتگیری، کیفزنی، مزاحمت نوامیس و دیگر جرایمی که امنیت شهروندان را مخدوش کرده، بار دیگر بحث نصب دوربینهای مداربسته در معابر داغ شده است.
پیشنهادی که ریشه در تجربه موفق برخی کشورها در این زمینه دارد؛ کشورهایی که معابر بسیاری از شهرهای بزرگشان تماما تحت پوشش دوربینهای مداربسته قرار دارند و به کمک تصاویری که این دوربینها ذخیره میکنند، قادر به ردزنی بسیاری از مجرمان و خاتمه دادن به بسیاری از پروندهها هستند.
البته این پیشنهاد همان قدر که موافقان پرشماری دارد، با انتقادات زیادی هم مواجه است، چراکه به باور برخی، این دوربینها حریم خصوصی شهروندان را نقض میکنند و حتی از آن فراتر، گاه مصداق تجاوز به حریم افراد هستند؛ حریمی که در برخی مواد قانونی تأکید زیادی بر رعایت و پاسداری از آن شده و با هیچ توجیهی نمیتوان نادیده اش گرفت.
همه اینها در حالی است که بی حل و فصل شدن این مباحث هم شاهد نصب شمار بسیاری از دوربینهای مداربسته در معابر شهرهای کشورمان هستیم؛ دوربینهایی که ادارات و نهادهای مختلف یا بانکها و شرکتها نصب کرده اند یا حتی برخی شهروندان برای تأمین امنیت دفترکار یا خانه خود از وجودشان بهره مند میشوند. دوربینهایی که البته سهم چندانی در افزایش امنیت عمومی در کشور ندارند.
مباحث مختلفی که مجابمان میکند از شما بپرسیم؛