پذیرایی اجباری در جلسات دفاع از پایان نامه و رساله غیرقانونی اعلام شد؛ این خبری است که طی روز‌های گذشته مخابره شد، اما آیا تنها اجباری که دانشجویان به آن تن داده و می‌دهند، پذیرایی در جلسه دفاع است؟
به گزارش «تابناک»، پیرو غائله دعوای نماینده سراوان با کارمند گمرک و پس از آنکه ماجرا بیخ یافت و مسائلی در خصوص سوابق علمی این نماینده و کپی کاری در مقاله علمی با نام وی منتشر شد، این نماینده بیانیه‌ای منتشر کرد که حاوی نکات جالب توجهی بود، از جمله اینکه در تهیه و انتشار آن مقاله هیچ نقشی نداشته و دانشجویش «به اجبار» نام وی را در مقاله گنجانده است.
اجباری که ظاهرا آنقدر جا افتاده و پذیرفته شده است که این نماینده خیلی ساده و گذرا به آن اشاره می‌کند و حتی می‌کوشد با مطرح کردن آن، خود را از اتهام سرقت علمی مبرا کند. اتهامی بسیار سنگین برای فردی که استاد دانشگاه است و اگر اثبات شود، می‌تواند تبعات بسیار سنگینی برای وی به همراه داشته باشد.
مطابق آنچه این نماینده و عضو کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس شورای اسلامی گفته، یکی از دانشجویانش نام وی را در مقاله‌ای که در تهیه و تنظیم آن نقشی نداشته و حتی دانش ورود به حوزه مقاله را هم نداشته، درج کرده و بر این اساس، برچسب سرقت علمی به وی چسبیدنی نیست.
اما چه اجباری در این خصوص وجود دارد و چرا دانشجویان به این اجبار تن می‌دهند و راضی می‌شوند که ماحصل دسترنج شان که مقالات علمی میشود را با دیگران شریک شوند و نام آن‌ها را هم در مقالات شان بگنجانند؟ آیا این اجبار در دیگر نقاط جهان هم وجود دارد و در ابعاد جهانی در واکنش به آن سکوت می‌کنند یا مشکلی بومی و ایرانی است؟
سوالاتی که میشود در ادامه شان پرسید آیا مسئولان آموزش عالی و نهاد‌های نظارتی در این حوزه مانند مجلس و کمیسیون آموزش و تحقیقات (که درازهی یکی از اعضای آن است) از این وضعیت بی اطلاع هستند یا اطلاع دارند، اما آن را بی اشکال و بدون آفت تلقی می‌کنند که تدبیری برای مقابله با آن نیاندیشیده‌اند؟
حالا چه؟ حالا که دست کم یک نمونه جدی وجود دارد که نشان می‌دهد درج اجباری نام استاد پای مقاله، ممکن است وی را به سرقت علمی یا مشکلات دیگر متهم یا مبتلا کند و از آن مهم تر، احتمال شکایت از وی در کشوری دیگر و تشکیل پرونده‌ای جهانی برای وی را به دنبال داشته باشد، آیا نباید به فکر راهی برای پایان دادن به این اجبار مشکل ساز باشیم؟
براستی وظیفه چه کسی است که با این اجبار و الزام مقابله کند و به عبارت بهتر، چه کسی در این خصوص کوتاهی کرده و می‌کند؟ آیا این اجبار اهمیتش کمتر از اجبار دانشجویان به پذیرایی آنچنانی در جلسات دفاع از پایان نامه و رساله دارد که به تازگی در خصوص آن بخشنامه صادر شده است؟!
به نظر من بحث اجبار به پذیرایی در جلسه دفاع مهمتر است چون اگر 2 میلیون دانشجو در سال دفاع کنند هر کدام حداقل 500 هزار تومان صرف پذیرایی در جلسه به همراه خانواده هایشان کنند حساب کنید چه عدد بزرگی میشود که از جیب دانشجوی بیچاره میرود حال آنکه خیلی از این دانشجویان پس از فارغ التحصیلی کار و درآمد متناسب با شآن یک مهندس و کارشناسی ارشد یا دکترا نخواهند داشت وضع نمایندگان مجلس هم که معلوم است