چند ماهی است فرهاد دژپسند، سکان وزارت خانه اقتصاد و امور دارایی را بر عهده گرفته و متولی وزارتخانه ای شده که متولی تنظیم سیاست‌های اقتصادی کشور است؛ اما به روشنی پیداست مدل های اقتصادی بدون مناسبات سیاسی کارگشا نیست. دشمن کارآزموده در اعمال تحریم‌ها و رقبای سیاسی که وقت نشناسی شان آنها را به تسویه حساب سیاسی کشانده است. دژپسند با وجود این موانع سیاسی به بهبود امیدوار است تا با همراهی نیروها، مردم و ... فرماندهی جنگ اقتصادی با دستور رئیس جمهور به پیش رود و احتمالا او دیده بانی جنگ را به عهده بگیرد.
به گزارش «تابناک اقتصادی»؛ در ادامه بخش دوم و پایانی گفت وگوی نوروزی فرهاد دژپسند، وزیر اقتصاد با اعتماد را می خوانید؛
در خصوص مقابله با تحریم ها و اثراتش بحث های مختلفی مطرح شده است، به طور مشخص ایده کانونی وزارت اقتصاد برای حمایت از طبقاتی که آسیب پذیرند چیست؟
ـ در مورد حمایت از قششرهای آسیب پذیر و کسانی که در معرض آسیب هستند، مسئول مستقیم وزارتخانه دیگری است. یعنی مستقیم در مأموریت‌های وزارت اقتصادی چنین چیزی تعریف نشده است؛ اما چون وزارت اقتصاد متولی تنظیم سیاست‌های اقتصادی کشور است طبیعتاً نمی‌تواند از این موضوع غافل باشد. به همین دلیل من در برنامه‌های پیشنهادی به مجلس و جناب رئیس جمهوری بر ایجاد چتر ایمنی معیشت تأکید داشتم.
این ایده دقیقا چیست؟
ـ زمانی که جهش نرخ ارز رخ می دهد و با توجه به اینکه ساختار اقتصاد به گونه ای است که ارز در جریان های مختلف ساری و جاری است و نقش بازی می کند، می‌بینیم محصولی که کامل مواد اولیه آن داخلی است و نیروی انسانی اش از داخل تشکیل می شود، هیچ وابستگی به خارج ندارد با جهش قیمت روبه رو می شود. در عین حال، با وجود اینکه ارز هیچ ارتباطی با تولید این محصول ندارد، ارز اثر خود را خواهد گذاشت، زیرا در اقتصاد همان طوری که عرض کردم قیمت‌ها نسبی است و بر یکدیگر اثرگذار است؛ بدین معنا که افزایش قیمت یک کالا بر دیگری اثر می گذارد و این چرخه ادامه پیدا می کند. حتی اگر این کالا مستقل باشد، زیرا با افزایش قیمت ارز ارزش کالا با بازارهای دیگر مقایسه می‌شود به این شیوه اثر خود را خواهد گذاشت.
در این شرایط، باید دید دولت چه وظایفی دارد. در گام نخست ما مردم را، مردم سرزمینمان را عاقل و هوشمند می‌دانیم و خودشان می‌توانند مدیریت کنند. این گزاره دقیق است و مردم ایران این ویژگی‌ها را دارند. علاوه بر این ویژگی های خوب دیگر مانند نجابت و صبوری نیز دارند؛ اما آنچه واقع امر به اتفاق می افتد، این است که قشرهایی که ثابت هستند، قشرهاییکه تحت حمایت کمیته امداد و نهادهای دیگر مانند بهزیستی هستند، قشرهایی که حقوق بگیر ثابت نیستند اما در اموری فعالیت میکنند که به طور کلی سطح درآمدی پایینی دارند، اینها در مقابل این موج باید مورد حمایت قرار بگیرند. چتر ایمنی بدین معناست؛ یعنی باید سبد کالاهای اساسی برایشان تعریف کرد. این سبد باید برای همه در دسترس باشد.
برای همه مردم؟
ـ بله، آحاد جامعه باید به این سبد قدرت دسترسی داشته باشند. صور آن می تواند به راه های مختلف و از طریق درآمدها یا از طریق توزیع مدیریت شده یا از اعطای یارانه کار باشد؛ یعنی صور متفاوتی برای این سیاست وجود دارد.
دیدگاه شما به کدام یک از این فرم ها نزدیک تر است؟
ـ هر یک از این شیوه ها دارای مزایا و معایب مهمی هست. طبیعتا این طور نیست که یک روش را به سادگی انتخاب کرد زیرا نمی‌توان شیوه بدون عیب و نقص یافت، ولی شاید در جمع جبری روشی به روش دیگر ترجیح داده شود.
با وجود تصویب کالابرگ توسط مجلس، نحوه اجرای آن بر عهده دولت گذاشته شده است. ایده شما چیست؟ در این خصوص به نتیجه‌ای رسیده اید؟
ـ بله ما همین امروز جلسه مشاوره ای با تعدادی از اقتصاددانان و مسئولان وزارت اقتصاد و امور دارایی داریم. یکی از محورهای این جلس، بحث در خصوص گزینه ها خواهد بود. انشاءالله با نهایی شدن آن را اطلاع رسانی می کنیم.
برخی تحلیلگران معتقدند دولت نتوانسته همراهی مردم را برای مقابله با تحریم ها جلب کند، زیرا با مردم شفاف صحبت نکرده و در خصوص ابعاد یا تأثیراتش روشنگری ننموده است. برخی دیگر نیز براین باورند رفتار مسئولان در قبال تحریم دوگانه است. یک مسئول در جایی به نحوی در مورد تحریم سخن می‌گوید که تحریم‌ها نمی‌توانند هیچ تأثیری داشته باشند و جای دیگری در خصوص اثرگذاری تحریم حرف زده می‌شود. به نظر میرسد، هیچ الگوی مشخصی در برخورد با مردم در خصوص تحریم‌ها وجود ندارد.
ـ دولت برای این کار شورایی درست کرده ذیل شورای عالی هماهنگی اقتصادی که متشکل از سران سه قوه نمایندگان سه قوه است. در این شورا نحوه انتقال مسائل مدیریت می شود تا بتواند اثر متناسب داشته باشد. ما در وزارت اقتصاد یک کمیته مقابله با تحریم داریم. این کمیته در سطح عالی و با حضور وزرا، معاونین وزرا و صاحب نظران تشکیل می‌شود. این کمیته متناسب با شرایط راهکارهایی را انتخاب می‌کند و با مردم آن را در میان می‌گذاریم. اما در این میان نوع بیان اثرگذاری تحریم‌ها و تبعات آن ها از اهمیت بالایی برخوردار است.
از منظر رسانه ای؟
ـ نحوه طرح این مسائل بسیار پر اهمیت است. آیا باید مردم را نگران کنیم و آینده ای تار و تاریک را نشان دهیم و دل مردم را خالی کنیم یا برعکس؟! آن قدر شرایط گل و بلبل است که آب در دل کسی تکان نخورد. هر دوی اینها به نظر من غلط است. ما ضمن اینکه به مردم باید واقعیت های اقتصاد اجتماعی را منتقل کنیم باید دقت کنیم منجر به ایجاد نگرانی در دل مردم نشویم. یعنی نه مردم دچار خواب راحت باشند، نه دچار استرس و نگرانی. هر دوی آنها سم است.
بیشتر بخوانید
با نشان دادن وضعیت خیلی خوب سبب می‌شود که آن مدیریت منابع در کشور صورت نگیرد. یعنی مردم احساس شرایط خاص را ندارند. فکر کنند که اکنون نیز مانند دوره‌ای که ۲.۸ یا ۲.۶ میلیون بشکه نفت در روز صادر می‌کردیم است، قطعاً شرایط اینگونه نیست. همچنین در صورتی که مردم را بترسانیم موجب می‌شود، مثلا برخی افراد در خانه شان یک انبار متفاوت داشته باشد و کالاها را برای مقابله با قحطی احتمالی فردا انبار کنند! هر دوی آنها بد است. باید حد وسط در پیش گرفت. در این میانه باید با مردم صادقانه برنامه دشمن را تبیین کنیم.
سرانجام این تحریم وجه دیگر مخربی دارد و آن این است که از همه ابزارها استفاده می کنند تا توده مردم را از نظام جدا کنند. ما باید به این نکته نیز توجه کنیم. بنابراین ما باید هم واقعیت‌ها را بگوییم و هم تلاش کنیم، این واقعیت ها منتهی به احساس اضطراب و نگرانی در توده مردم نشود. به نظرم در این مسیر، دولت تلاشش را انجام داده، ولی شما بهتر می‌دانید که اقتضای شرایط جنگ حکم می کند همینطور که فرماندهی جنگ اقتصادی از سوی رهبری به رئیس جمهوری واگذار شد فرماندهی اطلاع رسانی هم باید متمرکز شود، بنابراین نمی‌شود از یک سو برنامه‌هایی برای مقابله با تحریم تبیین و اعلام شود و از سوی دیگر نهادی که از بودجه بیت المال استفاده می‌کند بیاید درست عکس آن را تبلیغ کند. این دوگانگی ها قطعا اثر منفی خواهد گذاشت. آنها نمی دانند شاخه ای را میبرند که روی آن نشسته اند. باید این تفکیک را در تحلیل ها لحاظ کرد. چرا اقداماتی که دولت انجام می‌دهد آن تأثیر شایسته و بایسته بروز پیدا نمی کند؟ بی شک این به خاطر این مباحث جالبی است.
شاید این اضطراب را ناشی از مشکلات تصمیم گیری باشد، بسیاری از تحلیلگران معتقدند نزاع بین نیروهای سیاسی و نیروهای قدرت آن قدر شدید شده که تصمیم‌گیری بسیار سخت شده است، حال آنکه اصلاحات نیاز به تصمیم گیری های سخت دارد؛ نشانه آن هم اینکه طرح‌های مختلف اقتصادی که رنگ و بویی از اصلاح دارد رد می‌شود و بر حفظ وضع موجود تأکید دارد...
ـ من اسمش را نابالغی سیاسی گذاشته ام؛ به خاطر نابالغی سیاسی خیلی از برنامه ها اثر لازم را نمی گذارد، چون ما غافل از شرایط جنگی هستیم و می خواهیم تسویه حساب سیاسی کنیم. در شرایط جنگ اقتصادی باید حتی اگر ضعفی می بینیم بیاییم راه‌های اصلاح این ضعف را ارائه کنیم نه این که این ضعف که به اندازه کاه است را به اندازه ی یک کوه نشان دهیم. نابالغی سیاسی ضعف اندازه کاه را به اندازه کوه نشان می دهد، چون برخی از نیروها احساس می کنند اکنون فرصت مناسبی است که حریف را بزنم، بازی جوانمردانه حکم می کند، زمانی که رقیب مصدوم شده است طرف مقابل از فرصت استفاده نکند و به فکر گل زدن نیفتد! سنت پهلوانی در کشتی گیران ایرانی از قدیم رایج بوده و در صورت مصدوم و زخمی شدن حریف با آن رفتار پهلوانانه داشته اند.
دولت زخمی شده...
ـ دولت نه، شرایط اقتصادی ما زخمی است، زیرا صادرات نفتی ما با محدودیت ها و دشمنی ها روبه روست. جریان نقل و انتقال پولی ما با محدودیت زیادی مواجه است؛ محدودیت‌هایی ظالمانه که هدف دشمن از آن مشخص است. حال اگر همه می دانند دشمن چه هدفی در سر دارد پس حواسمان باشد در زمین حریف بازی نکنیم. این نکته‌ای اساسی است که باید به آن توجه کرد. این که دولت قصد دارد ۱۴ میلیارد دلار به کالاهای اساسی اختصاص دهد نشان دهنده انگیزه، اراده و برنامه دولت است. دولت می خواهد توده مردم در تأمین این اقلام اطمینان خاطر داشته باشند. این موضوع نشان می‌دهد که دولت با وجود این شرایط و محدودیت منابع مالی این موضوع را به عنوان یک اولویت در نظر گرفته است. این تصمیم اراده دولت را نشان می دهد اما آیا این تصمیم به ثمر میرسد یا نه، باید عوامل مخل تحقق نیافتن هدف را بررسی کنیم. می توان در این بخش به دولت کمک کرد؛ یعنی گفت به این دلایل این تصمیم به هدفی که مدنظر است اصابت نمی‌کند؛ اما اگر ضعف ها را بزرگنمایی کنیم و به غل و زنجیر به پای دولت ببندیم در زمین حریف بازی کرده ایم.
شما در پرسشتان به شرایط پیچیده اقتصادی اشاره کردید. این شرایط اقتصادی حاصل تحریمهای پیچیده‌ای است که از سوی دشمن به ما تحمیل شده است. دشمن از تمام تجربیات خود استفاده و تمام راه هایی که ما برای دور زدن تحریم‌ها به کار برده ایم بررسی کرده و به مدل متکاملی برای اعمال فشار رسیده است. این شرایط ایجاب می کند که همه پشت هم قرار بگیریم و این مشکلات را حل کنیم. مردم احساس کنند که نباید دولت را تنها بگذارند و گروه‌های رقیب باید دریابند حالا زمان تسویه حساب سیاسی نیست و این را برای وقتی دیگر بگذارند. بی شک اقدامات ما نیز ضعف‌هایی داشته است. به عنوان مثال وقتی ما چهار، پنج میلیارد دلار هزینه کنیم اما هدف تحقق پیدا نکرده هم چوب را خورده ایم هم پیاز را. باید ببینیم علت را شناسایی یا اصلا مدل را عوض کنیم. آنچه باید بر آن تأکید کنم، این است که باید نوع رفتار نیروهای رقیب تغییر کند؛ یعنی زمان حال باید صرف همکاری در مواجهه با دشمن شود نه برای فرصت سازی جهت تخریب.
چند وقت پیش، طرحی مطرح شد که بر اساس آن همه گروه‌های سیاسی و گروه های اقتصاددانان برنامه مشخص خود را برای حمایت از طبقات آسیب پذیر ارائه کنند تا در این مسیر همراهی گروه‌های مختلف ایجاد شود.
ـ ما از این ایده استقبال می‌کنیم. در حال حاضر در وزارت اقتصاد برای اینکه مشارکت صاحب نظران را در اختیار داشته باشیم، ده هسته اندیشه ورزی شکل داده‌ایم. بیش از دویست صاحب نظر در این هسته های اندیشه ورزی مشارکت و با اظهارنظراتشان به ما کمک می کنند.
تاریک وتار نیست !کدوم مملکت سراغ دارید مردمش درآمدشون تازه اگه باشه به ریال باشه هزینه هاشون به دلار از پستونک بچه تا خونه و ماشین وحتی ماست وپیاز قیمتش با دلار بالا پایین میشه لامصبا خریدن چیزهای ها ی عادی ومصارف روز مره دیگه آرزو شده واسه مردم گوشت مرغ میوه لبنیات اینها کم کم داره از سبد خانوار حذف میشه اون تازه میگه اوضاع تیره و تار نیست ! 
سیصد درصد ارزش پول ملی کم شده ... تازه امسال اثرش را میبینید . 
