مسابقه بر سر کپی برنامه‌های تلویزیون‌های آمریکایی در شرایطی شدت گرفته و از برنامه‌های اینچنینی در شبکه‌های مختلف تلویزیون ایران رونمایی می‌شود که ظاهراً هیچ مشکلی با این محتوا وجود ندارد؛ اتفاقی که باعث شد چنین پرسشی مطرح شود که چرا بخش تأمین برنامه تلویزیون، نسخه اصلی این برنامه‌ها را دوبله و سانسور و متناسب با نیاز مخاطب پخش نمی‌کند؟ اقدامی که به مراتب ارزان‌تر و باکیفیت‌تر از تلاش برای بازتولید همین محتوا خواهد بود.
به گزارش «تابناک»؛ رویکرد تازه تولید برنامه در تلویزیون، بی‌شباهت به منوتو نیست. منوتو یک رویکرد سیاسی خاص را پیگیری می‌کند که در لابلای یک مجموعه برنامه‌ها پخش می‌شود. این برنامه‌ها بلااستثنا، کپی برنامه‌های شبکه‌های آمریکایی هستند که با یک پوسته ایرانی در قالب این شبکه وابسته به سلطنت طلبان عرضه می‌شود و وظیفه نگه داشتن مخاطب پای این تلویزیون برای دیدن بخش‌هایی نظیر تاریخ سازی به شیوه مطلوب خاندان پهلوی و فضاسازی در لابلای این برنامه‌های سرگرمی را دارند.
در دو سال اخیر، روند تولید این برنامه‌ها در شبکه‌های مختلف تلویزیون شروع شده و در یک سال اخیر به واسطه جذب مخاطب این برنامه کپی شده، روند آن شدت گرفته، به گونه‌ای که انتظار می‌رود، بتوانیم در آینده، مابه‌ازای اغلب برنامه تلویزیونی پرمخاطب آمریکایی، یک برنامه مشابه در شبکه‌های مختلف تلویزیونی ایران را تماشا کنیم. آخرین نمونه از این برنامه‌ها، «اعجوبه‌ها» با اجرای مهران غفوریان است که کپی برنامه little big shots با اجرای استیو هاروی است؛ موضوعی که از سوی سازندگان این برنامه پنهان نمی‌شود و از قضا به وضوح نیز بیان می‌شود.
اگر نسخه آمریکایی این برنامه‌ها را دیده باشید، بی‌شک درمی‌یابید اغلب این برنامه‌ها را می‌توان دوبله و با اندک سانسوری از تلویزیون کشورمان پخش کرد. با این اوصاف چنین پرسشی مطرح می‌شود که وقتی شبکه‌های تلویزیونی کشورمان برخلاف منوتو مجبور به رعایت قوانین کپی رایت بین المللی نیستند، چرا همین برنامه‌ها را از شبکه‌های آمریکایی دوبله و با اعمال ممیزی و مناسب سازی با فرهنگ ایران، همچون فیلم‌های خارجی پخش نمی‌کنند؟
اینکه این برنامه‌ها «ایرانیزه» شده‌اند، یک تعبیر برای تولید پرهزینه این برنامه‌ها و خرید اعتبار برای چنین کپی‌کاری‌هایی است، در حالی که با اندک بررسی می‌توان دریافت به جزء تغییر رنگ بخشی از دکورها و برخی جزئیات محدود و همچنین رعایت برخی ملاحظات ممیزی، اساساً تفاوت معناداری در این برنامه‌ها مشاهده نمی‌شود. پرسش دیگر اینکه اگر این برنامه‌ها فاقد اشکال تشخیص داده می‌شدند، چرا در این همه سال تولید نشده‌اند و یکباره عطش سیراب کردن مخاطب از برنامه سازی با استایل برنامه‌های آمریکایی قرار است با سیلی از این برنامه‌ها سیراب شود؟
چرا این پیشنهاد غیرخلاقانه پنج یا ده سال پیش شروع نشد و چرا هنوز تعدادی از برنامه‌های شبکه‌های ماهواره‌ای آمریکایی باقی مانده که کپی آن در تلویزیون وجود ندارد؟! از کنایه گذشته، واقعاً چرا صداوسیما با بودجه سیزده رقمی، خالق هیچ ابتکاری نیست که نه در سطح شبکه‌های آمریکایی بلکه در سطح همین شبکه‌های اصلی ترکیه عیناً کپی برداری و اجرا شود؟! حقیقتاً خروجی اتاق‌های فکر شلوغ رسانه ملی و شبکه‌ها چیست و کدام ابتکارعمل فوق العاده از دل این اتاق‌ها بیرون آمده است؟
مسابقه بر سر کپی برنامه‌های تلویزیون‌های آمریکایی در شرایطی شدت گرفته و از برنامه‌های اینچنینی در شبکه‌های مختلف تلویزیون ایران رونمایی می‌شود که ظاهراً هیچ مشکلی با این محتوا وجود ندارد؛ اتفاقی که باعث شد چنین پرسشی مطرح شود که چرا بخش تأمین برنامه تلویزیون، نسخه اصلی این برنامه‌ها را دوبله و سانسور و متناسب با نیاز مخاطب پخش نمی‌کند؟ اقدامی که به مراتب ارزان‌تر و باکیفیت‌تر از تلاش برای بازتولید همین محتوا خواهد بود.
مسئله اینه که فقط می خوان در قدرت باشن
چه اشکالی داره به یکی دیگه هم امکان دیده شدن بدهیم. عادل بسش بود دیگه. 
