به گزارش «تابناک» همین تصمیم کنفدراسیون آسیا، موجب واکنش چهرههای ورزشی و باشگاههای ایرانی شد، به گونهای که چهار تیم ایرانی شرکت کننده در مسابقات اعلام کردند، این مسابقات را تحریم کرده و در لیگ قهرمانان آسیا شرکت نخواهند کرد. در کنار همین اقدام، مقامات رسمی ورزشی اذعان داشتند که مسیر قانونی برای برخورد با این تصمیم کنفدراسیون فوتبال آسیا را پیگیری خواهند کرد.
باید خاطرنشان کرد، بند ۲ از ماده ۴ اساسنامه فیفا میگوید: «فیفا در مسائل سیاسی و مذهبی بیطرفی خود را حفظ خواهد کرد.» و همچنین بند ۲ از ماده ۳ اساسنامه فدراسیون فوتبال آسیا (AFC) اظهار میدارد: «فدراسیون فوتبال آسیا در مسائل سیاسی و مذهبی بیطرفی خود را حفظ خواهد کرد.» لذا به استناد همین مواد، برخی حقوقدانان داخلی بر این باورند که تصمیم کنفدراسیون آسیا رنگ و بوی ورزشی نداشته و مسائل سیاسی بر آن تاثیرگذار بوده است.
در همین ارتباط، دکتر امیر مقامی، عضو هیات علمی دانشگاه و پژوهشگر حوزه حقوق بین الملل درباره تصمیم اخیر afc مبنی بر محرومیت باشگاههای ایرانی از میزبانی به «تابناک» گفت: «در مورد این واقعه چتد نکته وجود دارد: یکی اینکه این تصمیم در واقع ناشی از فضاسازی بعد از حوادث مربوط به هواپیمای اوکراینی هست. پس از شائبههایی که رسانههای غربی و عربی درباره امنیت پرواز در ایران به وجود آوردند، متاسفانه شاهد این هستیم که طی یک هفته اخیر، تعداد پروازهای حوزه قلمرو ایران شدیدا کاهش پیدا کرده، ولی واقعیت این است که این تصمیم یک سوء استفاده از موقعیت و فضای ایجاد شده علیه کشور ماست و یقینا با واقعیتی که درمورد امنیت کشور ما وجود دارد، سازگاری ندارد.»
نکته دوم اینکه قائدتا این تصمیم تحت لابی نمایندگان سیاسی برخی از کشورهای عربی گرفته شده و اینکه واکنش ما به این تصمیم ناعادلانه چه باید باشد، باید با دقت ارزیابی شود. در این شرایط نباید تصمیم احساسی گرفته بشود، چون نتیجه آن تضعیف سرمایههای ملی ماست. من البته احساسات ورزشکاران و مردم را درک میکنم، اما اگر ما تصمیمی بگیریم که در این شرایط منجر به محرومیت فوتبال ایران شود، پیامدهایی کوتاه مدت و بلند مدت برای برای فوتبال ما خواهد داشت.»
مقامی خاطرنشان کرد: «یکی از راهکارها برای مقابله با این تصمیم تلاش از طریق مسیر دیپلماسی هست که تلاش شود این تصمیم برگردد و جامه عمل نپوشاند. این مجاری دیپلماتیک هم میتواند مجاری دیپلماتیک رسمی کشور باشد؛ یعنی هم وزارت امورخارجه و هم مجاری دیپلماتیک ورزشی ـ که نمایندگان ما که با مقامات قوتبالی آسیایی و فیفا روابط حسنهای دارند ـ باید فعال شوند و از ظرفیتهای چهرههای بین المللی ورزش مان مثل آقای دایی و مهدوی کیا به نحو احسن استفاده کنیم تا این تصمیم ناعادلانه برگردد.»
این پژوهشگر حقوق بین الملل درباره راهکار بعدی برای مقابله با این تصمیم تصریح کرد: «راهکار دوم راهکارهای حقوقی است که قطعا پیگیری از طریق راهکارهای داخل فیفا و همچنین دیوان داوری ورزش، میتواند برای ما مهم باشد. استراتژی ما برای این ماجرا، باید مبتنی بر این باشد که هم اعتراض به این تصمیم و تلاش برای برگرداندن آن به حالت عادی باشد و هم پیگیری برای جبران خسارات ناشی از این تصمیم. مسئولان امر ـ چه در وزارت ورزش و چه در فدراسیون فوتبال و چه چهار باشگاه ـ باید بدانند که تصمیمشان مربوط به امروز نخواهد بود و در آینده فوتبال ایران هم تاثیر خواهد داشت و از هرگونه تصمصمی شتابزده و احساسی خودداری کنند.»
مقامی در پایان خاطرنشان کرد: «در صورت اعتراض به دیوان داوری ورزش، این دیوان یک هیات داوری را تشکیل خواهد داد و آن هیات داوری بر اساس اسناد و مدارکی که طرفین ارائه خواهند داد، تصمیم گیری می کنند؛ این که آیا این تصمیم بر اساس ادله و منابع درستی اتخاذ شده یا خیر و یا اینکه تعدادی از داوران یا بازیکنان حاضر نیستند به تعدادی از کشورها سفر کنند، این توجیه مناسبی برای اتخاذ تصمیم نیست و اگر این طور باشد، باید از فردا همه کشورها به دنبال بهانهای باشند که تا کشور دیگر را از میزبانی محروم کنند.
در دیوان داوری ورزش، آن هیات داوری در اصل مسائل شکلی را هم بررسی خواهد کرد که این تصمیم بر اساس ادله درستی گرفته شده یا نه. همانطور که عرض کردم، تصمیم دیوان داوری ورزش در دوجهت قابل بررسی خواهد بود: یکی اینکه این تصمیمی درست بوده یا نه و دیگری آنکه بحث جبران خسارت است. اگر در مسابقات شرکت نکنیم، خسارتی برای ما متصور نیست و بحث استنکاف ما از تصمیمیات ای اف سی مطرح خواهد شد، ولی اگر در مسابقات باشیم میتوانیم جبران خسارت را از دیوان داوری ورزش بخواهیم.»