اندیشمندی در سفر به یکی از استانهای محروم کشور گفته بود: اگر در استان شما کار خاصی صورت نگرفته نگران نباشید.
اکنون می توانید با چشم باز با مطالعه و در نظر گرفتن مزیتهای بومی دست به کار شوید و با استفاده از تجربه استانهایی چون اصفهان و مرکزی(اراک) و... و آثار زیانبار دودکش هایی که در آنجا علم شده اند، به پی ریزی توسعه پایدار استان خود قیام کنید.
مدتهاست دغدغه افرادی که کارکرد نظام برنامه ریزی کشور را زیر نظر دارند این بوده است که به واقع چرا جمهوری اسلامی ایران همچنان فاقد یک برنامه استراتژیک و بلند مدت برای توسعه پایدار کشور است؟!
تکلیف مطالعات آمایش سرزمین و سند توسعه ملی بالاخره چه می شود؟!
چگونه است که این بزرگترین کاستی ملی نزد مجلس و مقامات ارشد کشور اصلا به حساب نیامده است !!؟
گفتمان عقلانیت و توسعه با هدف شناسایی گلوگاهها و ابرچالشهای ملی ایجاد شد تا از انحرافات و آدرسهای غلطی که دستگاهها می دهند جلوگیری و مطالبات مردم را به الویت های اصلی بالغ گرداند.
تلاش پیوسته ای صورت داد تا مطالبات مردم و نخبگان را از مسائل روزمره به این سوال اساسی ارتقاء دهد که چرا مجلس و دولت ما چنین نقص بزرگی را طی چهل سال گذشته یدک کشیده و متوجه قبح این ماجرا آنهم در دنیای تقابل استراتژیها نشده اند؟!
چرا وقتی کره جنوبی برنامه ۵۰ ساله ، ژاپن دویست ساله و امریکا در تدارک برنامه ۵۰۰ ساله است، ما اساسا فاقد برنامه استراتژیک و جامع توسعه با بازه زمانی ده سال به بالا هستیم؟!
البته برای اولین بار و در احکام برنامه ششم توسعه به این مقوله پرداخته شده است، لیکن تا این مصوبه به عرصه عمل در آید و بتواند جایگزین برنامه های غیر مفید، کوتاه مدت و بخشی پنج ساله شود راهی طولانی در پیش داریم.
اکنون کشور با چالشهای بزرگی چون تحریمهای گسترده مواجه است؛ در چنین شرایطی بنا به توصیه رهبر معظم انقلاب، ایده اقتصاد مقاومتی برای مقابله با تروریسم اقتصادی غرب مطرح می شود.
این رویکرد هوشمندانه و استراتژیک اینک پشت خاکریز برنامه های ضعیف و نا متعادل پنج ساله متوقف گردیده است.
بدین معنی که بودجه و منابع کشور عملا طبق ضوابط و احکام برنامه های پنج ساله تخصیص می یابند و امکان تغییرات اساسی در این زمینه وجود ندارد.
به عبارت دیگر برنامه های پنجساله و بودجه ملی راه خود را می روند. لذا منابعی برای هزینه کردن در اقتصاد مقاومتی باقی نمی ماند.
بنا بر این بنظر می رسد اکنون کشور به برنامه ای استراتژیک و بلند مدت تحت عنوان " برنامه مقاومتی " نیاز مبرم دارد تا بودجه ملی نیز اتوماتیک برمبنای احکام آن تخصیص یابد نه اینکه مسئولین کشور از اقتصاد مقاومتی سخن بگویند ولی منابع کشور در مسیر برنامه های مصوب و احیانا غیر مقاومتی هزینه شوند.
چنین برنامه ای علاوه بر اقتصاد، عرصه هایی چون امور اجتماعی ، فرهنگی ، نهادی ، زیست محیطی و حتی دفاعی را نیز با منطق مقاومت تعریف و سامان خواهد داد.
این تغییر رویکرد از ضرورتهای حتمی کشور است ، چون دست اندرکاران امور در سطح وزارتخانه ها با ادبیات برنامه های ناقص پنج ساله پرورش یافته و عمل می کنند نه با منطق اقتصاد مقاومتی که ممکن است با سایر اسناد بالا دستی قانونی تناقض یا تفاوت داشته باشد !!
با تدوین " برنامه ملی مقاومت" هم تضاد فوق مرتفع می شود و هم درخت واره نظام برنامه ریزی کشور از بی قوارگی فعلی بیرون خواهد آمد.
