«عجملر» عبارتی است که در ترکیه عثمانی به افراد غیرترک از جمله فارسی زبانان و ایرانیان اطلاق می‌شد. امروزه آهنگ‌هایی که توسط موسیقیدانان ایرانی در ادوار پس از عبدالقادر مراغی و به خصوص در دوران صفویان ساخته شدهاند، اغلب با نام عجملر شناخته می‌شوند. از هویت کامل سازندگان این آثار اطلاعات کافی در دست نیست و هویت و علل گمنامی سازندگان این آهنگ‌ها بخشی از دلمشغولی‌ها و موضوعات پژوهشی محمدرضا درویشی هستند. در میان آن دسته از قطعات موسیقی کلاسیک ترک که توسط شاهزاده‌ی اهل مولداوی «دیمیتری کانتمیر» معروف به «کانتمیر اوغلو» در کتاب «موسیقی عَلی وجهِ الحروفات» ثبت شده، تعدادی از قطعات با عناوین «عجمی» و «عجملر» متمایز شدهاند. این کتاب که با نوتاسیون ابجدی-عددی نوشته شده، در عصر حاضر توسط دو محقق برجسته، اوئن رایت و یالچین تورا با نظام آوانگاری اروپایی بازنویسی شدهاند. آثار این مجموعه، چندی پیش توسط ترکیبی از هنرمندان و موسیقیدانان که چهارمین ترکیب از گروه هنرمندان و موسیقیدانان گروه عبدالقادر مراغی هستند، با سرپرستی بهزاد میرزایی اجرا و ضبط شدند. این قطعات که در دو دسته‌ی سازی یا بدون کلام و بخش ساز و آواز اجرا شدهاند، در دست انتشار هستند. هنرمندانی که از آغاز پروژه‌ی عبدالقادر و اجرا و ضبط آلبوم «شوق‌نامه» فعالیت داشتند، پس از پایان کار گروه عبدالقادر این گروه پنج نفره را تشکیل دادند که توانستند آثار مشهور به عجملر را با کیفیتی مطلوب اجرا و ضبط کنند. اعضای گروه عبارتند از بهزاد میرزایی خواننده نوازنده دایره و سرپرست گروه، سیامک جهانگیری نوازنده نی، سامر حبیبی نوازنده کمانچه، نگار بوبان نوازنده عود و ساناز نخجوانی نوازنده قانون.
