درحالي که ديروز چين و روسيه قطعنامه پيشنهادي آمريکا و انگلستان را شامل جلوگيري از مسافرت به خارج، مسدود نمودن حسابهاي شخصي رابرت موگابه و 13 تن از مقامات دولت زيمبابوه و همچنين جلوگيري از صادرات سلاح به زيمبابوه و تحريمهاي بيشتر مالي اين کشور، وتو کردند، اکنون اين پرسش اساسي براي جهانيان مطرح است که چرا اين دو کشور نسبت به تحريمهاي ايران چنين واکنشي نشان ندادند؟
به گزارش خبرنگار «تابناک»، اين در حالي است که حجم مبادلات تجاري ايران با روسيه و چين، 28 برابر حجم مبادلات اقتصادي زيمبابوه با اين دو کشور است و ايران بر اساس قوانين بينالمللي و مفاد موافقتنامههاي خود با آژانس انرژي اتمي، حقوق صددرصد قانوني مذکور در قانون را پيگيري مينمايد.
گفتني است، بحران زيمبابوه هنگامي آغاز شد که زمينهاي اهالي مهاجر سفيدپوست نشين اين کشور مصادره گرديد و در اختيار دولت قرار گرفت و پيش از آن موگابه در نزد کشورهاي غربي، فردي موجه قلمداد ميشد.
در انتخابات اخير زيمبابوه، پس از برنده شدن مورگان چانگيراي، رقيب موگابه 84 ساله، برخي عومل اجراي انتخابات دستگير شدند و تا مرحله دوم با قبل و زنداني و بيخانمان کردن افراد، شرايطي به وجود آمد که مورگان چانگيراي، از انتخابات کناره گرفت و موگابه عملا در يک انتخابات تکنفره با حضور اجباري برخي مردم، پيروز شد!
اما از آن سو، ايران که کشوري دموکراتيک است، بر اساس 4 قطعنامه، از حق هستهاي خود محروم شده و در هر 4 مورد، چين و روسيه به جاي وتو کردن، به آنها رأي مثبت دادند.
اين برخورد دوگانه دو کشور روسيه و چين با معادلات و اختلافات سياسي کشورها نشان ميدهد که ايران بايد از تمامي اهرمهاي سياسي و اقتصادي خود در برخورد با اين دو کشور به نحو بسيار مطلوبي استفاده نمايد.
اقتصاد زيمبابوه به هيج عنوان قابل مقايسه با ايران نيست، چراکه هماکنون 80 درصد اين کشور نيروي کار اين کشور بيکار است و نرخ تورم در آن، دو ميليون درصد است که در نوع خود يک آمار بيسابقه در اقتصاد جهاني به شمار ميرود.
چين و روسيه بايد مواضع خود را نسبت به برنامه هستهاي ايران کاملا مشخص نمايند، در غير اين صورت بين اين دو کشور با کشورهاي متخاصم غربي در قبال منافع ملي ايران تفاوتي احساس نميشود.