هرچند روز جمعه در کشور تعطیل رسمی است، هیچ گاه سیاست تعطیل نمی‌شود، به ویژه که در روزها و ماه‌های آینده که به انتخابات ریاست جمهوری نزدیک و نزدیکتر می‌شویم، جنب و جوش بیشتری، میدان سیاسی کشور را در بر خواهد گرفت.
بنا بر این گزارش، یکی از مهمترین تحولات سیاسی ساعات گذشته، تکذیب سخنان امیری فر، رئیس شورای سیاستگذاری فرهنگی نهاد ریاست جمهوری از سوی یکی از مقامات دفتر رهبر انقلاب بود. امیری فر در روزهای گذشته در پاسخ به انتقادات مطرح از شعار زنده باد بهار رئیس جمهور، مدعی شده بود که نخستین بار رهبر انقلاب از شعار زنده باد بهار استفاده کرده است؛ ادعایی که در ساعات گذشته رد شد و خبرگزاری‌ها هم متن دقیق سخنان رهبری در سی‌ام بهمن سال ۱۳۷۶ را منتشر کردند و اثری از شعار زنده باد بهار در آن دیده نشد. به نظر می‌رسد، استناد به سخنان رهبری باید بیش از این دقیق باشد، به ویژه زمانی که اشخاص می‌خواهند کارها یا مواضع خود را توجیه کنند.
در حوزه دولت دیگر سخن انتخاباتی که قابل توجه است، این که حجت‌الاسلام نبویان از رئیس جمهور نقل کرده که احمدی‌نژاد قسم خورده که فعلا برای انتخابات ریاست جمهوری سال آینده به دنبال کسی نیست و فعلا هم برای وی چنین مسأله‌ای محرز نشده است. تردیدی نیست که دو واژه قسم و فعلا را در این گفته باید مهم تلقی کرد.
اما سخنان انتخاباتی کشور در ساعات گذشته را حسن روحانی، علیرضا زاکانی و حداد عادل بر زبان راندند. زاکانی که عضو جمعیت رهپویان است در سخنرانی خود همه مخالفان خود و همفکرانش را ـ که وی اصولگرایان ـ می‌نامد به صف کرده و برشمرده است؛ مخالفانی که برای کسانی که علیرضا زاکانی را می‌شناسد چندان تازگی ندارد.
اصلاح‌طلبان، هاشمی رفسنجانی و جریان انحرافی؛ این سه جریان جریاناتی هستند که زاکانی بارها در مخالفت با آنان سخن گفته است، ولی نکته جالب سخنان زاکانی مربوط به احمدی‌نژاد بود؛ آنجا که وی مدعی شد آنان می‌خواسته‌اند در روز یکشنبه کذایی مجلس، به استیضاح شیخ‌الاسلامی وزیر رفاه، رأی منفی بدهند، اما او شنیده که رئیس جمهور به یکی از اعضای فراکسیون اصولگرایان مجلس گفته است، من امروز این... (شیخ الاسلام) را آورده‌ام مجلس قربانی کنم!
بحثی که بیشتر درباره سخنان علیرضا زاکانی و همفکرانش وجود دارد، این است که آنان کمتر درباره کارکرد حدود ده ساله اصولگرایان در مجلس و دولت سخن می‌گویند و اینکه چه توقعی هست که پس از این مدت و شرایط کنونی کشور چگونه مردم باید خود را قانع کنند که دوباره اصولگرایان را در قالب طیف‌های سیاسی موجود برای اداره کشور برگزینند، چراکه در ده سال اخیر، مجلس و دولت در دستان جناح‌های موجود اصولگرای کشور بوده، اما بهبودی در روند اداره کشور ایجاد نشده است.
اصولگرایانی که در آغاز کار با نام کلی اصولگرایی وارد عرصه سیاسی کشور شدند، اما به تدریج مصلحان اصولگرایی و آنان را که معتقد به نقد درون گفتمانی بودند، از دایره اصولگرایی به در کردند و روز به روز تفکر اصولگرایی را به تفکر یک نحله خاص و البته ناکارآمد از اصولگرایی تقلیل دادند.
اما سخنان حسن روحانی که وی هم از جمله کاندیداهای بالقوه انتخابات ریاست جمهوری است، در نوع خود جالب توجه بود؛ جایی که وی در مورد رجل سیاسی صحبت کرد و گفت: در هر کشوری، رجال سیاسی زیاد نیستند و اگر در ایران نیز از بین مردم هم نظرسنجی شود، بیش از ده یا پانزده نفر بیشتر رجل سیاسی نداریم. این سخن وی زمانی اهمیت بیشتری می‌یابد که همزمان وی با استناد به سوره قدر ـ که شب قدر را بر‌تر از هزاران شب می‌داند ـ برخی از تصمیمات در کشور را تصمیمی دانست که از هزاران تصمیم ممکن است با اهمیت‌تر باشد.
همزمان سخنگوی جبهه ایستادگی هم بحث رجل سیاسی را پیش کشید و در انتقاد به کاندیداهای جبهه پایداری گفت که شخصی مانند لنکرانی رجل سیاسی نیست. وی اضافه کرد در سال ۸۴ شورای نگهبان شخصی چون محمود احمدی‌نژاد را به عنوان رجل سیاسی تایید و تأکید کرد، این نگرانی هست که اشخاص دیگری هم که رجل سیاسی نیستند به عنوان رجل سیاسی مطرح شوند. تجربیات سال‌های اخیر قریب به اتفاق سیاستمداران را متقاعد کرده که باید تلاش کنند کسانی را در معرض انتخاب مردم قرار دهند، که تجربه عملی، ذهنی و روانی برای اداره کشور در مقام ریاست جمهوری را داشته باشند.
غلامعلی حداد عادل هم که در همایش روز پنجشنبه جبهه پایداری شرکت نکرده بود تا احتمالا قالیباف و ولایتی را آزرده خاطر نسازد، دوباره تأکید کرد که با ولایتی و قالیباف قرار گذاشته است تا با هم رقابت نکنند. پس بر پایه این قرار، باید حداد عادل همزمان هم کاندیدای ائتلاف ۱+۲ باشد و هم کاندیدای جبهه پایداری تا این قرار پابرجا بماند. یا این که فقط گزینه ائتلاف باشد، در غیر این صورت این قرار پابرجا نخواهد ماند.
