چه کسانی می‌خواهند دولت آینده درد و رنج مردم را نبیند؟
زندگی مردم در خطر است؛ خطر را حس کنید!
شکیباترین مردمان، نجیب‌ترین انسان‌ها و... صفاتی هستند که عموما مسئولان و دولتمردان ایرانی برای توصیف مردم ایران به کار می‌برند؛ صفاتی که هرچند در انتساب آنان به مردم ایران، شک و شبهه‌ای نیست، گویا عده‌ای همین مردم را همچنان صبور و ساکت و درددمند می‌خواهند و با حاشیه‌سازی‌ها، اجازه نمی‌دهند دردی از دردهای این مردم درمان شود!
شکیباترین مردمان، نجیب‌ترین انسان‌ها و... صفاتی هستند که عموما مسئولان و دولتمردان ایرانی برای توصیف مردم ایران به کار می‌برند؛ صفاتی که هرچند در انتساب آنان به مردم ایران، شک و شبهه‌ای نیست، گویا عده‌ای همین مردم را همچنان صبور و ساکت و درددمند می‌خواهند و با حاشیه‌سازی‌ها، اجازه نمی‌دهند دردی از دردهای این مردم درمان شود!
به گزارش «تابناک»، شاید به ندرت افرادی پیدا شوند که دغدغه این روزهای مردم ایران را اقتصاد و معیشت نداند. همین مردم صبور و رنجور در معیشت و تأمین زندگی روزمره خود، درمانده‌اند. مسئولان سابق و کنونی و آینده هم اذعان دارند که مشکلات ناشی از تحریم‌ها و همچنین سوء‌مدیریت داخلی، فضا را برای زندگی مردم سخت کرده است. حال چرا عده‌ای نمی‌خواهند برای یک بار هم شده از رفاه این مردم، از ثروتمند شدن آنان، از راحتی آنان سخن گفته شود؟ چه کسانی نمی‌گذارند مشکلات معیشتی مردم دغدغه اول دولت‌ها در ایران باشد؟!
نگاهی به بحث‌های روزهای اخیر در ایران به خوبی نشان می‌دهد که برخی از مسئولان و صاحبان قلم را اصلا دغدغه و درد مردم نیست. در روزهای اخیر، بیشتر وقت مجلس به درگیری‌های جناحی در مورد حادثه ۲۲ بهمن قم اختصاص داشته است؛ افزون بر این، این حضور یافتن یا نیافتن جک استراو، این روز‌ها به یکی از دغدغه‌های جدی نمایندگان تبدیل شده و نگاهی به تیتر مطبوعات به خوبی مؤید این نکته است.
برخی دیگر هم از نمایندگان مجلس در رفت و آمدهای خود با نزدیکان دولت منتخب، دغدغه‌شان مهمانان داخلی مراسم تحلیف رئیس جمهور است؛ اینکه خاتمی می‌آید یا نمی‌آید؛ باید بیاید یا نیاید.
برخی از مسئولان همه هم و غم خود را چند وزارتخانه خاص قرار داده‌اند و خط و نشان‌هایی به خاطر این چند وزارتخانه خاص برای روحانی می‌کشند و در این میان، ظاهرا بی‌خیال وزارتخانه‌هایی که وظیفه اصلی‌شان اشتغال و زندگی مردم است، شده‌اند؛ بی‌خیال شده‌اند تا این مردم دردمند و صبور، همچنان دردمندانه و صبورانه، تحمل کنند و به تدریج فراموش کنند که می‌توانند با رفاه و راحتی هم زندگی کنند. بی‌تردید مسئولان دولت جدید هم هر چه تمرکز بر مسائل حاشیه‌ای برود، طبیعتا خوشحال می‌شوند!
به راستی چرا برخی از مسئولان این روز‌ها از درد و رنج مردمی که حداقل‌های زندگی‌شان هم تأمین نیست، نمی‌گویند. آیا این نشان نمی‌دهد که اولویت‌های مردم با اولویت‌های برخی مسئولان فرق می‌کند؟
نمایندگانی که در چند سال اخیر در جریان جزئیات مشکلات مردم هستند، چرا این روز‌ها سخنی در این باره نمی‌گویند و غائله قم و جک استراو و خاتمی به اولویت آنان تبدیل شده است؟ چرا نمی‌خواهند تمرکز خود را بر تشریح مشکلات مردم بگذارند تا دولت هم بداند که وظیفه اولیه‌اش رسیدگی به امور معیشتی مردم است؟ چرا در تریبون‌های خود داد نمی‌زنند برای اجازه یک واحد مسکونی پنجاه متری یک جوان، دست‌کم باید پنجاه میلیون تومان پول داشته باشد؛ جوانی که یا بیکار است و یا حقوقی ماهانه پانصد هزار تومانی می‌گیرد؟
برخی خود را به غفلت زده‌اند و مردم و زندگی آنان را فراموش کرده‌اند. مگر برای این مردم چقدر تفاوت می‌کند که جک استراو بیاید یا نیاید! خاتمی باشد یا نباشد! مگر بدون این افراد مراسم تحلیف برگزار نخواهد شد؟ مراسمی یک ساعته که تنها خاطره‌اش می‌ماند. اما ای کاش مسئولان کاری می‌کردند که درد و رنج مردم خاطره شود و دیگر عملا نباشد.
باید هشدار و تذکر داد رفتاری که برخی از مسئولان در پیش گرفته‌اند، برای مردم منفعتی ندارد. اگر به صورت عاجل، نمایندگان و دولتیان معیشت مردم را در اولویت نگذارند، اگر همچنان جک استراو و حضورش در تهران دغدغه باشد و... چند سال بعد زندگی مردم نه تنها بهبود نمی‌یابد که بدتر هم خواهد شد؛ زندگی مردم در خطر است. خطر را حس کنید! موضوعات حاشیه‌ای را اصل نکنید. درد مردم را دریابید.
به جای بحث‌های سیاسی از دولت روحانی بخواهید، دولتی بچیند که بتواند دردهای مردم را درمان کند؛ وزیرانی که توانایی حل مشکلات را داشته باشد؛ دولتی که بتواند از همه نیروهای کارآمد کشور کمک گیرد.
تا دیر نشده به جای حاشیه، اصل را بچسبید.
افرين همه را خدايي گفتي 
یکی هم به فکر ما فرهنگی ا باشه که شش روز از ماه گذشته و هنوز حقوق نگرفتیم 