چه کسانی قصور می‌کنند، چه کسانی به خانه بر‌نمی‌گردند؟

سخت است بخواهی از روز کارگر بنویسی و مراقبت کنی هزار و یک تعبیر سیاسی از لابای آن بیرون نیاید؛ از کوتاهی برخی بگویی و برخی دیگر برداشت نادرست نکنند، از کوتاهی و بی‌توجهی گلایه کنی، حوادث را یادآوری کنی، کمبودها را برشماری و خلاصه به زیر و بم زندگی این قشر بزرگ بپردازی و یکی آن را به نفع خود مصادره نکرده و دیگری به خود گرفته، شاکی شده و واکنش نشان ندهد.

به گزارش «تابناک»، بر خلاف بسیاری روزهای نامگذاری شده در تقویم کشورمان،‌ روز کارگر‌ همزمان با روزی جهانی و همراه با یادآوری رویدادی غیر ایرانی است که به دلایل قرار گرفتن کارگران در بطن بسیاری مکتب‌ها، به ذات همراه با راهپیمایی برگزار می‌شود؛ اما در کشور ما این گونه نیست (چرایی‌اش بماند!).

البته این روز تفاوت دیگری هم با دیگر مناسبت‌ها دارد؛ اگر امثال روز مادر به تبریک و هدیه دادن می‌گذرد، روزهای باستانی جشن نامیده می‌شوند، مناسبت‌های سوگواری آیین مرتبط با خود را دارند و حتی تازه واردهایی مانند ولنتاین هم به شیوه گرامی‌داشت دست یافته‌اند، روز کارگر هنوز بی‌تکلف مانده و از سادگی بیش اندازه، بی‌رنگ جلوه می‌کند؛ اینقدر که نه به چالش‌های این قشر در آن پرداخته می‌شود و نه بساط شادی برایشان برپا می‌شود تا دست کم پیامک تفریح دریافت کنند و دلخوش شوند.

در ‌سال‌ها و دهه‌ها، کارگران روز مخصوص به خود ‌داشته‌اند؛ اما همیشه در محاق بوده و حتی یک بار مانند ارتشیان، معلمان، مهندسان، پزشکان، پرستاران، دریانوردان و... درک نکرده‌اند که فایده چنین روزی چیست؟ آیا حقوقشان دیگر به تعویق نخواهد افتاد؟ آیا هدیه این روز را دریافت خواهند کرد؟ کارفرمایان مهربان‌تر می‌شوند؟ سبدکالا می‌گیرند یا...؟

ذهنتان را درگیر پاسخ به این دست پرسش‌ها نکنید! بیایید هر آنچه ‌می‌تواند باشد،‌‌ رها کرده و تنها به چیزهایی بپردازیم که باید باشد و نیست؛ به سهمی که می‌باید رعایت شود تا حداقل‌ها محقق شود و نمی‌شود و البته اعتراض هیچ کسی را هم به همراه نمی‌آورد.

به ایمنی توجه کنیم که برای کارگران که نان بازو می‌خورند و با دست رنجه کردن، دستمزد می‌گیرند، از واجبات است اما جز در برخی کارگاه‌های بزرگ و ملی، در جای دیگری دیده نمی‌شود؛ نا‌دیده می‌ماند تا خطر کردن تبدیل به عادتی میان برخی کارگران شده و یکی بی‌هیچ حفاظ از نرده‌ها و داربست‌ها بالا برود و دیگری نداند که کلاه ایمنی مزاحمت و اجبار نیست؛ حفظ جان شیرین از گزند مخاطرات کاری است.

اینجاست که می‌بینیم بنا بر آمار پزشکی قانونی، روند رو به رشد مرگ ناشی از حوادث کار استمرار دارد؛ روندی فزاینده که در سال گذشته به بیش از ۱۷۰۰ مرگ کارگری رسیده و نیمی از آن‌ها در کارگاه‌های ساختمانی رقم خورد؛ آماری که باور برخی خیلی سنگین‌تر است اما در سایه طبقه‌بندی سخت مشاغل، احصای کارگران را دشوار کرده و به روایت بخشی از دردهای وارد آمده بر ایشان محدود می‌شود.

به این بهانه بد ندانستیم ‌برخی از رویدادهای رقم خورده در یک هفته اخیر در تهران را به روایت تصاویر ثبت شده توسط آتش‌نشانان بازخوانی کنیم تا شاید دستمایه طرح برخی پرسش‌ها در ذهن تصمیم‌گیران و تصمیم‌سازان شده و دیده شدن کارگران، ارمغان آن باشد.