دومین انتخابات هیات‌رییسه شورای شهر برگزار شد، رای ورزشکاران به سبد چمران ریخته شد و سرنوشت انتخابات هیات‌رییسه را مشخص کرد. اما رای علیرضا دبیر با سه‌ورزشکار دیگر شورای شهر؛ هادی ساعی، علیرضا جدیدی و حسین رضازاده فرق می‌کرد. رای دبیر از پیش مشخص بود اما رای دیگر ورزشکاران بنا به اظهارات اسماعیل دوستی و دیگر اعضای شورا در دقیقه 90رقم خورد.
شرق با علیرضا دبیر که چندسالی است ردای ورزش را آویخته و ردای سیاست را به‌تن‌کرده درباره انتخابات هیات‌رییسه شورای شهر، رای ورزشکاران، لابی‌های انجام شده و... گفت‌وگو کرده که در ادامه مشروح آن را می‌خوانید:
آقای دبیر در دوره قبل شما با ریاست چمران مشکل داشتید، می‌گفتید چمران به شما فضای کار نمی‌دهد با این وصف چرا در دوره چهارم و انتخابات هیات‌رییسه به چمران رای دادید؟
من هنوز هم درباره شورای سوم می‌گویم که اگر به من فضای کار می‌دادند خیلی بهتر می‌توانستم کار کنم و در شورای چهارم آقای چمران این فضا را به من داد و با اعضای کمیسیون بودجه، آقایان تقی‌پور و کاشانی صحبت کرد تا به من رای دهند و بعد آقای مسجدجامعی نیز حمایت کرد.
چه تغییری ایجاد شده بود که چمران به شما این فضای کار را داد؟ شما عوض شده بودید؟ فضا عوض شده بود؟
من فکر می‌کنم آقای چمران رویکردش این بود که دبیر شش، هفت‌سال در شورا بوده و با این تجربه می‌توان مسوولیت سنگین‌تری را به او محول کرد.
یعنی می‌گویید ارتباطی به رابطه خوب شما با قالیباف و اصولگرایان نداشت؟
آقای قالیباف چه ربطی به شورا دارد؟ انتخابات شورا کاملا درون‌شورایی بود و هیچ ارتباطی به شهرداری نداشت.
خب رابطه خوب شما با اصولگرایان؟
شاید این هم دخیل باشد. نمی‌خواهم صددرصد رد کنم. دفعات قبل هم کسی رییس کمیسیون می‌شد که از طرف جناح غالب حمایت شده بود، حتما این هم دخیل بود. اما اینکه ریاست کمیسیون را به من سپردند، در کمیسیونی که آقای کاشانی با تبحر در کار اجرا حضور دارد؛ آقای تقی‌پور هست که پیش از این وزیر بود؛ آقای سلطانی‌فر که حالا معاون رییس‌جمهور شده؛ آقای انصاری که پیش‌تر سفیر بود، رییس سازمان و استاندار و نماینده مجلس بود خب این نشان از حمایت و اعتمادشان دارد. در زمان انتخاب رییس کمیسیون من به اعضا گفتم که من از همه شما کمترم اما این را هم می‌دانم که خوب برای این کمیسیون وقت می‌گذارم؛ شهر را هم خوب می‌شناسم و وقت هم گذاشتم. شاید روزهایی بوده که من دو، سه‌ساعت در شبانه‌روز خوابیدم.
بعد از انتخاب هیات‌رییسه در دوره اخیر جراید و مطبوعات عنوان کردند که رای ورزشکاران سرنوشت انتخابات هیات‌رییسه را به‌نفع چمران رقم زد. به‌نظر ما رای شما با سه عضو دیگر ورزشکار تفاوت‌هایی داشت و قابل‌پیش‌بینی بود. به‌نظر شما رای شما به چمران با رای سه‌عضو دیگر چه فرقی داشت؟
در مورد خودم باید بگویم رای پارسال و امسال من هیچ تفاوتی نداشت و یکی بود. اما درباره سه‌عضو دیگر از خودشان سوال بپرسید. من نباید در مورد آنها پاسخ دهم. اما من همیشه یک ثباتی داشتم. به ثباتم هم افتخار کردم. رای من در سال گذشته و سال‌های قبل هم ثبات داشته است. هیچ‌گاه شما نمی‌بینید بگویند دبیر امروز این سمتی است فردا آن سمتی. من این را از خدا خواستم که ثبات داشته باشم. من سیاسی نیستم، اما سیاست را خوب می‌فهمم. یک جاهایی هم ببینم چیزی خلاف شرع است در بحث اجرا انجام نمی‌دهم. در مورد ورزشکاران دیگر باید با خودشان صحبت کنید. شاید حرفی داشته باشند. ولی کلا در مورد آن سه‌ورزشکار باید بگویم آنها سیاسی نیستند. البته این هم فرض نشود که آنها مسایل را خوب نمی‌فهمند. آن سه‌ورزشکار کاملا برای خودشان تحلیل دارند.
در مورد انتخاب هیات‌رییسه دوستی و سایر اعضا عنوان می‌کردند در مورد رای سه‌ورزشکار دیگر شورا به چمران، لابی‌های سنگینی صورت گرفته است، شما هم نقشی در این لابی‌ها داشتید؟
اولا که مذاکره و هماهنگی چیزی طبیعی است، کار شورا و مجلس همین است ولی من با اینکه ورزشکارها دوستان من هستند و حداقل 20سال است که از زمان اردوها، رفیق هستیم اما در مورد انتخاب هیات‌رییسه یک کلمه با آنها حرف نزدم و 10روز مانده به انتخابات با یکی از آنها حتی تلفنی صحبت نکردم. شما می‌توانید از آنها سوال کنید. دلیلم هم این است که می‌دانم آنها تحلیل خودشان را دارند و تصمیم خودشان را می‌گیرند.
انگار می‌خواستید بگویید دودوتا، چهارتا می‌کنند اما نگفتید؟
بله، دودوتا، چهارتا می‌کنند اما دودوتا، چهارتای سیاسی. گفتم شاید برداشت دیگری شود، برای همین گفتم. واقعا خب دودوتا، چهارتای سیاسی می‌کنند.
شما وقتی وارد کمیسیون برنامه و بودجه شدید میراث خادم را گرفتید به نظر خودتان عملکردتان چگونه بوده است؟
من نباید در این‌باره صحبت کنم، شما باید بگویید. گاهی بعضی از مدیران وقتی جای یک مدیر جدید می‌آیند مدیر قبلی را تخریب می‌کنند. یک‌بار شنیدید من کسی را تخریب کنم؟ من از این اخلاق‌ها ندارم. آدم باید کارش را بکند من فقط از یک‌جانب سرم بالاست که لایحه، طرح، تبصره، نظارت، بازدید و حتی یک جلسه در مورد کمیسیون برنامه و بودجه نبوده که زمین بماند. ما نظارت را سامانه‌ای و به‌روز کردیم که پیش از این به‌صورت سنتی انجام می‌شد. برنامه را به‌صورت عملیاتی تدوین کردیم؛ بودجه را هم می‌خواهیم عملیاتی کنیم و ساختار بودجه را برای اولین‌بار تغییر دادیم؛ برنامه پنچ‌ساله عملیاتی را تدوین کردیم و همه اینها از آرزوهای مدیریت شهری بوده است.
اگر بخواهیم بگوییم پاشنه‌آشیل شما در یک‌سال اخیر چه بوده است شاید بتوان گفت دعوت‌نشدن روسای کمیسیون‌ها به کمیسیون تخصیص. آیا این را قبول دارید؟
اتفاقا این موضوع ارتباطی به من ندارد. شهرداری از اعضای شورا دعوت می‌کند. من یک عضو این کمیته هستم.
شما به‌عنوان یک عضو این کمیته می‌دانید چرا از دیگر اعضای شورا دعوت نشد؟
از نظر قانونی عضو شورا نباید درگیر کار اجرا باشد اما در زمان شورای سوم؛ شهرداری و شورای شهر توافق کردند که رییس کمیسیون برنامه و بودجه در کمیسیون تخصیص حضور داشته باشد که بداند چه اتفاقی در شهرداری می‌افتد و بتواند نظارت داشته باشد. شورای چهارم هم این روال را داشت تا دوستان گفتند نه همه روسای کمیسیون‌ها باید دعوت شویم. شهرداری هم اعتراض کرد و گفت این کار اجرایی است، دلیلی ندارد همه روسای کمیسیون‌ها بیایند و کار به همین دلیل مانده است.
شایعات درباره دارایی‌های شما زیاد است، امکانش هست میزان دارایی‌هایتان را بگویید؟
دارایی من به‌عنوان یک مقام‌مسوول زیرنظر نهادهای نظارتی است و به نسبت سال‌ها حضور در سطح اول ورزش ایران و جهان دارایی نامتعارفی ندارم.
شایعات درباره ساختمان‌سازی و تجارت شما در این زمینه زیاد است. آیا شما در امر ساختمان‌سازی هستید؟
خیر. من ورودی به حوزه ساختوساز ندارم.
خانواده‌تان چطور؟
من برادری ندارم. از سه‌داماد ما؛ دونفر کارمند هستند و یکی هم فرزند شهید و دندانپزشک است. من هیچ‌وقت اهل ساختوساز نبودم. شما درباره دبیری حرف می‌زنید که 11سال عضو تیم‌ملی بود. مگر ورزشکاران دیگر زندگی آبرومندی ندارند؟ من مدیر نشدم که وضع زندگی‌ام خوب شود و همیشه به این افتخار کردم که قبل از مدیر شدنم وضع مالی آبرومندی داشتم. برای من مهم این است در کاری که هستم از منابع شهرداری و شورا استفاده نکنم.
