محمد ماکویی: شاید باور کردنش کمی سخت باشد اما اینکه بیشتر تحصیلکرده های این مملکت یا دانش انجام کارشان را ندارند و یا با وجود داشتن آن,کارشان را به آن خوبی که باید و شاید انجام نمی دهند را باید گردن دکترها یا به عبارتی بهتر پزشک ها انداخت!
همه می دانیم که آدمهایی که در کشور ما زندگی می کنند از همان بچگی می خواهند دکتر شوند و خانومها و آقایونی که پیششان می روند را خوب کنند!آنها از همان بچگی می آموزند که آقایون و خانومهایی که حالشان خوب می شود یا نمی شود!,در ازای زحمتی که اطبا می کشند پول خوبی به آنها پرداخت می کنند و باعث می شوند که حال دکترها هم خوب شود!دکترهای خانم و آقا در هنگام ازدواج بیشتر از دیگر اقشار جامعه انتخاب کننده هستند و این انتخاب کنندگی آنها است که گاه باعث می شود دیگر افراد جامعه سعی و تلاشی چشمگیر به خرج دهند تا به انتخاب آقایان و خانمهای اطبا در آیند و اگر حق ندارند که انتخاب گر خوبی باشند,دست کم انتخاب شده مقبولی قلمداد شوند! اعتبار و پرستیژ خانوادگی و فامیلی و اجتماعی هم که هر گز دست از سر دکترها بر نمی دارد,افراد جامعه را بیش از پیش راغب می کند که یا پزشک آینده این مملکت شوند و یا برایشان فرق نکند که چه یا که می شوند!
این علاقه مفرط به دکتر شدن است که یا سالهای سال پسران و دختران این سرزمین را پشت کنکور نگه می دارد و یا آنها را در تمامی سالهای تحصیل حسرت به دل شغلی می نماید که بسیار دوست دار آن بوده اند!
تاسف بار اینست که تنها اندک دانشجویانی هستند که به مجرد درک اینکه باید بی خیال پزشک شدن شوند, درس و مشقشان را کاملا جدی می گیرند و در باره رشته تحصیلیشان دیدگاهی را پیدا می کنند که نابغه سینما ;چارلی چاپلین; در باره زندگی داشت!:"شاید زندگی آن جشنی نباشد که دوست دارش هستی,اما حالا که به آن دعوت شده ای تا می توانی خوب برقص! "
متاسفانه حسرت به دل های پزشکی حتی با اتمام درس و تحصیلات و ورود به بازار کار نیز نمی توانند نسبت به اینکه چه هستند و حال آنکه قرار بوده چه بشوند! بی تفاوت بمانند,به گونه ای که با مقایسه مدام درآمد ساعتی یک پزشک با درآمد ساعتی خودشان,نتیجه می گیرند که می بایست هرچه بیشتر از ساعات کاری مفیدشان بزنند تا از لحاظ مداخل کمی به پزشک ها نزدیک شوند!
بد بختی اینجاست که با بیان ارزش دکتری در رشته های غیر پزشکی و هم اندازه دانستن آن با مدرک پزشکی نیز نمی توان پشت کنکوری ها را مجاب کرد که تحصیل در دیگر رشته ها را پیشه کنند زیرا امروزه همگان بخوبی می دانند که اگر قبول شدن در رشته پزشکی سخت است-که هست-این رشته دست کم این خوبی را دارد که همانند آسانسور مسافرین و مشتریانی که دانشجویانش هستند را فی الفور تا طبقه هفتم بالا می برد بدون آنکه همانند بسیاری از رشته های مقطعی آنها را دو طبقه دو طبقه بالا برده و از آنها بخواهد تا با گشت و گذاری کوتاه یا طولانی در هر طبقه ,با سایر هم طبقه ای هایشان سر سوار شدن دوباره بر آسانسور مصاف دهند!
با این اوصاف اگر مسئولین و دست اندرکاران امور جدا نگران اینند که تحصیلکرده هایی که پزشک نیستند کار خود را به آن خوبی که باید به انجام نمی رسانند!, می باید دست کم کاری کنند که درآمد دکتری های رشته های غیر پزشکی با پزشک ها ی سرزمینمان قابل قیاس باشد تا بلکه برای درست انجام شدن کار , برای آنها بهانه خوبی جفت و جور شود!
