با جدی‌تر شدن گزینه خودداری تیم‌های فوتبال ایران از بازی در کشور ثالث در برخی محافل داخلی و افزایش کوشش‌ها برای تحت فشار گذاشتن مسئولان فدراسیون فوتبال و باشگاه‌های تابعه، این پرسش بزرگ مطرح شده که اگر برای دفاع از منافع ملی و امنیت ملی ایران مقابل تصمیم سیاسی کنفدراسیون فوتبال آسیا ایستادگی کند، چه هزینه‌ای خواهد پرداخت؟
به گزارش «تابناک»، پافشاری عربستان و ضعف و بی‌کفایتی عملکرد کفاشیان و اسدی، رئیس و دبیرکل فدراسیون فوتبال منجر به آن شده که فدراسیون فوتبال، رأی کنفدراسیون فوتبال آسیا را مبنی بر سلب میزبانی ایران بپذیرد و باشگاه‌های سپاهان، ذوب‌آهن و تراکتورسازی در عمان میزبان تیم‌های سعودی باشند و عربستان نیز در امارات و قطر که کشورهای نزدیک به سعودی‌ها هستند، میزبان ایران باشد؛ فاجعه‌ای که همزمان با خواب بهاری روزنامه ها رخ داد.
«تابناک» در گزارش پیشین بررسی کرد که اگر قرار بر رفتن زیر این بار میزبانی کشور ثالث می‌رفتیم، گزینه‌هایی به مراتب بهتر از عمان وجود داشت و در مقابل نباید با گزینه‌هایی نظیر قطر و امارات همراه می‌شد. عراق، تاجیکستان و ...کشورهایی بودند که می‌توانستند جوی به مراتب بهتر از عمان در مسابقات بین المللی برای ایران داشته باشند، زیرا بازی ایران در یک جزیره متروکه، تفاوتی با بازی در عمان ندارد، ولی در مقابل میزبانی عربستان در امارات و قطر، میزبانی در یک کشور عربی متحد با فاصله زمانی و جغرافیایی اندک از ایشان است.
در مقابل بعید است، نمایندگان ایران حتی جزو چهار تیم نهایی لیگ قهرمانان آسیا قرار گیرند و اگر قرار باشد بر سوابق و پیش‌بینی‌ها تکیه کرد، نمایندگان ایران شانس بالایی برای به دست آوردن قهرمان آسیا ندارند. در واقع ایران در شرایطی هزینه سنگین پذیرش ناامنی‌اش را برای بازی با تیم‌های سعودی در لیگ قهرمانان آسیا خواهد پرداخت که در مقابل هیچ افتخار و قهرمانی ورزشی در دسترس نمایندگان فوتبال باشگاهی ایران نیست.
در واقع سعودی‌ها با تکیه بر لابی عربی‌شان در کنفدراسیون فوتبال آسیا، ایران را در دو راهی قرار داده‌اند؛ راه اول، پذیرش مسابقه در کشور ثالث به قیمت مخدوش شدن امنیت بین‌المللی ایران ـ آن هم در این مقطع حساس ـ است که می‌تواند منجر به بازی تیم‌های فوتبال ایران با تیم‌های سعودی و شکست محتمل تیم‌های سعودی در مقابل نمایندگان فوتبال ایران شود؛ اما همان گونه که اشاره شد، در نهایت برای این دوره شانس چندانی در قهرمانی یا نایب قهرمانی تیم‌های فوتبال ایران در قاره کهن قابل تصور نیست.
راه دوم، عدم پذیرش تیم‌های فوتبال ایران از بازی در کشور ثالث است که به حفظ حیثیت ملی و اعتبار و امنیت ملی ایران منجر می‌شود، ولی در مقابل تیم‌های سعودی برنده مسابقات رودررو با ایران می‌شوند. البته این حداقل هزینه است و هزینه‌های دیگری نیز متوجه ایران می‌شوند. مهم ترین این هزینه‌ها می‌تواند محرومیت ایران برای یک یا چند دوره از لیگ قهرمانان فوتبال آسیا باشد؛ فرصتی برای بازسازی فوتبال ایران تا در چنین رقابت‌هایی دست‌گرمی نباشند.
هزینه بعد نیز می‌تواند جریمه سنگین مالی باشد، چون اسپانسرهای کنفدراسیون فوتبال آسیا با در نظر گرفتن بازی تیم‌های ایران به عنوان پرطرفدارترین تیم‌های فوتبال قاره کهن، عدد مشخصی با مسئولان فوتبال آسیا قرارداد بسته‌اند. طبیعتاً با کنار کشیدن ایران از این مسابقات، احتمالاً بخش قابل توجهی از این رقم تعدیل خواهد شد و این ضربه محکم خواهد خورد.
در واقع نقطه ضعف کنفدراسیون فوتبال آسیا، اسپانسرهایی هستند که بازی های ایران را نیز می‌خواهند و به همین دلیل، AFC نمی‌تواند محرومیت بلندمدت و چندساله‌ای برای ایران در نظر بگیرد. این حداقل هزینه رأی سیاسی کمیته مسابقات کنفدراسیون فوتبال آسیا خواهد بود؛ بنابراین، چرا نباید ایران چنین هزینه‌ای روی دست تصمیم گیرندگان بحرینی فوتبال آسیا بگذارد؟
