قدیمی ترین روزنامه نگاران ورزشی ایران نیز برای به خاطر آوردن نام «علیرضا اسدی» که با ادعای سالها بازی در سطح اول فوتبال ایران و البته پوشیدن پیراهن تیم ملی (در مقطعی بسیار کوتاه) وارد فوتبال شد، نیاز به چند دقیقه یادآوری خاطرات سابق داشتند و احتمالا پس از شنیدن نام او پرسیدند:«کدام اسدی؟!»
همین چهره علمی - فوتبالی که گزینه مورد علاقه وزارت ورزش و شخص جناب وزیر برای دبیرکلی فدراسیون فوتبال شناخته شد، بلافاصله پس از ورود خاصیت خود را نشان داد!
او که با تمایل نهاد دولتی ورزش با یک جراحی ساختاری به عنوان عضو کمکی به جای مهدی محمدنبی به بدن نحیف فوتبال ایران پیوند داده شد ، خیلی زود پس زد و نتوانست با محیط جدید سازگار باشد تا یک زخم به زخم های عمیق اختلافات درونی فوتبال ایران اضافه شود.
اسدی که قرار بود میانه «دکترگودرزی» و «مهندس کفاشیان» را از حالت شکراب خارج کند، خود سوژه وساطت کفاشیان شد تا رییس خندان هم از دست زدوخوردهای رسانه ای او و سرمربی یکدنده تیم ملی ، عاصی شود.
با این حال ، کی روش تنها جبهه ای نبود که اسدی مقابل فدراسیون گشود. او که حتی پرسش های معمولی رسانه ها را هم به سبک احمدی نژاد با سوال ، پاسخ می داد و گاهی با جملات کنایه آمیز سعی می کرد سطح دانش خبرنگارها را به چالش بکشد، با مهدی تاج هم وارد رینگ شد! او چهره و کاراکتری کاملا متضاد و متفاوت با دبیرکل آرام و بدون حاشیه قبلی داشت و همین موضوع حتی اندک حامیانش در هم متحیر و غافلگیر کرد.
با اینحال عواقب هیچکدام از کارها و تصمیمات اسدی، تا زمانی که به صورت علنی در پرونده ای به بزرگی مخاصمه سعودی ها علیه فوتبال ایران در سمت نماینده ایران وارد نشده بود، برای افکار عمومی مشخص نشد. او با دایره اطلاعات بسیار کم و با بهره گیری از مشاوره یک حقوقدان (که طی دو سه سال اخیر از کشتی به فوتبال ترانسفر شد) به جلسه سرنوشت ساز و حیثیتی AFC رفت و بالطبع مسوول خروجی تاریک و سیاه این جلسه است. تصمیمی مبنی بر اینکه دو طرف تا 25 اسفند فرصت دارند روابط سیاسی میان دوکشور را بهبود ببخشند و در غیر اینصورت بازی میان تیم های دو کشور در خاک کشور ثالث برگزار خواهد شد!!
آقای دبیرکل؛ متهم ردیف اول شکست دیپلماتیک فوتبال ایران به سعودی ها
اینکه اسدی و همراهانش چطور زیر بار چنین موضوعی رفتند و جلسه را با مشاهده چنین دسیسه ای میان اعراب، ترک نکردند تا با حضور خود به نتیجه آن مشروعیت ببخشند هنوز جای ابهام و سوال است. در بازگشت هم طبیعی بود که اسدی و دوستانش حرفی از این شاهکار به میالن نیاورند اما وقتی نخستین ترکش های خبری این شکست در مذاکره توسط رسانه های ایرانی ترجمه و منتشر شد، ابعاد وسیع این افتضاح تاریخی در محافل فوتبال داخلی درک شد. اینکه دکتراسدی در جلسه معروف چه کاشته اند و حالا چه می توان برداشت کرد؟
در آن نشست؛ فوتبال ایران پشت میزی نشست و شرطی را پذیرفت که حاصلش رای هفته گذشته کنفدراسیون فوتبال آسیا بود. نکته حائز اهمیت این است که بسیاری از نخبگان ورزش و فوتبال ایران که رای AFC را بر اساس اسناد و آیین نامه های مکتوب فیفا محکوم می دانند ، به این نکته توجه نمی کنند که نهاد مستقر در کوالالامپور در رای صادره هیچ تخطی از اصول سیاست گریزی فیفا نداشت چراکه ملاک حکم کنونی AFC، توافق دو طرف در جلسه ای است که یک سویش دبیرکل فدراسیون فوتبال ایران نشسته بود. در واقع با علم به مبانی حقوقی فیفا، وقتی دو طرف بر سر موضوعی توافق کردند دیگر ضوابط و بندهای آن مفاهمه است که مبنای تصمیم قرار می گیرد.
اینها واقعیاتی است که فدراسیون نشین ها به رغم اطلاع از آن نمی خواهند با آن روبرو شوند و دقیقا به همین خاطر است که با نامه نگاری های خارج ازعرف دیپلماسی (حتی از نوع فوتبالی اش) و به کار بردن الفاظی که تنها مصرف داخلی دارد، سرگرم عبور از فاجعه ای هستند که تاثیرش نه تنها بر فوتبال ملی که «روحیه ملی» را نشانه رفته است.
حالا بهتر می شود تحلیل کرد که به چه دلیل مهره ای که زمزمه ثبت نامش برای ریاست فوتبال ایران و انتقال آرام قدرت کفاشیان به وی شنیده می شد ، ناگهان از دور رقابت در انتخابات فوتبال کنار کشیده و حاضر به ثبت نام در هیچ پستی نمی شود. گویا نهاد حامی وی نیز به درستی و البته با صرف هزینه معنوی قابل توجه پی برده است که نه تنها اجماعی در خانواده فوتبال و مجمع فدراسیون برای انتخاب این چهره نیست بلکه اندک برگ های بازی وزارت ورزش را هم در فدراسیونی که جزیره خودمختار لقب گرفته می سوزاند.
خدا نيامرزد كساني را كه توان مسئوليتي را ندارند و آن را قبول مي كنند و به كشور خيانت مي كنند.