اندک فرصت‌های باقی مانده برای حمایت از موسیقی ایرانی را از دست ندهید

علیرضا قربانی خواننده برجسته ایران در یادداشتی نسبت به آنچه با لغو مکرر کنسرت اساتید برجسته موسیقی سنتی کشورمان در حال وقوع است و دورنمایی خطرناکی که با چنین برخوردهایی برای موسیقی اصیل و ریشه دار ایران قابل تصور است، هشدار داد.

به گزارش «تابناک»؛ پس از تکرار مجدد لغو کنسرت‌ها و این بار لغو کنسرت‌های کیهان کلهر و شهرام و حافظ ناظری در نیشابور شهر ادبیات و موسیقی، علیرضا قربانی نسبت به شرایط پیش روی موسیقی ایران و عدم تدبیر برای جلوگیری از تکرار این اتفاقات، ابراز نگرانی کرد و نسبت به سرنوشت موسیقی اصیل ایران که در کشورمان با چنین مصائبی روبه روست، هشدار داد.

در یادداشت این خواننده برجسته موسیقی سنتی کشورمان آمده است: «شنیدن خبر لغو کنسرت هنرمند شایسته و دوست نازنینم کیهان کلهر و همینطور استاد گرانقدر موسیقی ایرانی شهرام ناظری عمیقا باعث تأسف اینجانب به عنوان عضو کوچکی از این خانواده هنری شد.


بیش از همه باعث تأسف است که این اتفاق در دیار مردمان نیک سرشتى می‌افتد که همیشه به هنردوستی و کرامت در جهان شهره بوده‌اند. سرزمینی که از بزرگانی چون خیام و عطار گرفته تا پرویز مشکاتیان ـ این سرو آزاد موسیقی ایرانی ـ را در دامان خود پرورش داده است. نه چنین مردمانی سزاوار آنند که بار چنین رفتار نابخردانه‌ای را به دوش بکشند و نه چنین هنرمندانی که در همه دنیا سفیر هنر و فرهنگ و صلح و دوستی ایران عزیزمان هستند.

برای بار دیگر با صدای بلند دادخواهی می‌کنم، از همه آنهایی که مسئولیتی به دوش دارند و هنوز اندکی دلشان برای فرهنگ و هنر این مرز و بوم می‌تپد. با صدای بلند می‌گویم، هرچند که هیچگاه صدای هنرمندان موسیقی اجازه بلند شدن نداشته است.

با صدای بلند می‌گویم که این اندک فرصت‌های باقی مانده برای حمایت از موسیقی ایرانی را از دست ندهید. چندان دور نیست که با این گونه رفتارهای قهری همین پت پت رنجور موسیقی ایرانی رو به افول برود و جای آن را موسیقی‌هایی پر کند که هیچ ریشه‌ای در فرهنگ و آیین ما ندارد. جای آن را اعوجاج‌هایی بگیرد که با هیچ کدام از هنجارهای جامعه ایرانی-اسلامی ما سازگاری ندارد.

همان طور که در این سال‌های تلخی که گذشت، محدود کردن موسیقی ایرانی با ضرب چماق خودسر‌ها و لغو‌ گاه و بیگاه آن به بهانه‌های واهی و از صحنه دور نگه داشتن بزرگانی چون استاد شجریان هیچ نتیجه‌ای جز جایگزین شدن موسیقی‌های ناهنجار غربی نداشته است.

مگر غیر از این است که شالوده مفهومى این موسیقى را کلام بزرگ مردانى از لسان الغیب حافظ شیرازى، سعدى شیرین سخن، مولانا، عطار نیشابورى، نظامى، فردوسىِ حکیم، خیام نیشابورى، فخرالدین عراقى گرفته تا نیما یوشیج، سهراب سپهرى، اخوان ثالث، فریدون مشیرى، هوشنگ ابتهاج تشکیل داده‌اند و در کدام یک از آثار این بزرگان پیامى جز مهر، دوستى، انسانیت و اخلاق مى توان یافت؟

امروز چه عنصرى بر‌تر و اثرگذار‌تر و فراگیر‌تر از موسیقى براى بیان این مفاهیم فاخر و انسانى-اخلاقى در جامعه و ترویج آن موجود است؟ امروز اگر هنر اصیل این خاک را که حاصل قرن‌ها تلاش و خون خوردن نیاکان ما تا امروز بوده است، قربانی تسویه حساب‌های سیاسی کنیم، باید منتظر باشیم تا دشمنان ما از همین راه نفوذ، ریشه‌های فرهنگی ما را بخشکانند.

امروز اگر موسیقی اصیل ایرانی را که در طول تاریخ همیشه در خدمت‌های ارزش‌های دینی و ملی این مردم بوده است، در کشاکش دعواهای سلیقه‌ای و شخصی تضعیفش کنیم، باید منتظر روزگار تلخی باشیم که فرزندان ما به صورت کاملاً خاموش چیزی را جایگزین آن کنند که با تمام ارزش‌های فرهنگی ما تقابل دارد.