اصلاح طلبان در هفته های اخیر، بیش از آنکه به خود بیندیشند، در احوالات رقیب انقلابی خود اندیشیده اند و حرف های درست و اشتباه از اردوگاه رقیب را به هم آمیخته اند و تیتر رسانه هایشان کرده اند؛ اما آنچه اصلاح طلبان می خواهند در این روزها مورد توجه افکار عمومی قرار نگیرد، برزخی است که آنان در مورد معرفی کاندیدایی اصلاح طلب در کنار حسن روحانی در آن گرفتار شده اند.
به گزارش «تابناک»؛ امروز رسانه های اصلاح طلب دوباره به رحمانی فضلی وزیر کشور اصولگرای دولت روحانی هجمه کردند، چون وی همچون قالیباف وجود نمایشگاه ها در تهران را یکی از عوامل ترافیک این شهر معرفی کرده بود. آنان با این اعمال فشارها، می خواهند روحانی را مجبور کنند تا قبل از انتخابات تکلیف خود را با او مشخص کنند؛ اصلاح طلبان تصور می کنند که چون در انتخابات مجلس سال گذشته صددرصد لیست امید در تهران به مجلس راه یافته اند، اکنون در مذاکره با روحانی دست برتر را دارند و می توانند با هجمه با وزاری اصولگرای روحانی وی را تحت فشار قرار داده تا امتیازات خود را پیش از انتخابات از وی بگیرند؛ غافل از اینکه لیست امید که فقط در تهران رأی صد درصدی به دست آورد، نه تنها دست پخت اصلاح طلبان نبود که حاصل توافق روحانی با علی لاریجانی، رئیس اصولگرای مجلس بود.
با وجود این، اصلاح طلبان باز دست از کار نکشیده اند و با دو کلید واژه احتمال رد صلاحیت روحانی و معرفی کاندیدای جایگزین، روحانی را تحت فشار قرار داده اند. این در حالی است که اصلاح طلبان به خوبی می دانند، در این روزها کاندیدایی ندارند که بتوانند هم صلاحیتش را از شورای نگهبان بگیرند و هم محبوبیت برای کسب آرای مردم را داشته باشد؛ خاصه اینکه این روزها سیاست درهای باز که شاید تنها نکته ای است که اصلاح طلبان می توانند با تمسک به آنان در میان مردم بروند و صحبت کنند با شکست نسبی روبه رو شده است.
حسن روحانی طبیعتا اگر بخواهد بر میثاق اولیه ش پایدار بماند و بر مشی اعتدالی خود پافشاری کند، نمی تواند امتیاز بیشتری به اصلاح طلبان بدهد؛ حضور معدود اصولگرایانی که اکنون در دولت روحانی اداره چند وزارتخانه را بر عهده دارند، این فرصت را در اختیار روحانی گذاشته که دولت خود را دولتی میانه که از نیروهای مختلف استفاده کرده، معرفی کند؛ باج دادن به اصلاح طلبان در آستانه انتخابات، این ترکیب را به هم خواهد زد و هویت دولت روحانی را از وی می ستاند.
از سوی دیگر، حضور وزرای اصولگرا در دولت روحانی، حاصل توافقی است که وی با برخی سران اصولگرا و به ویژه در مجلس انجام داده تا آنان ضمن حمایت از دولت روحانی، افراد خاص خود را نیز در دولت او داشته باشند. چرخش بیشتر روحانی به سمت اصلاح طلبان این فرصت را از دولت روحانی خواهد گرفت؛ زعمای دولت روحانی می دانند که برخی از سران اصولگرایی در مجلس، همه امکانات سیاسی و رسانه ای خود را در اختیار وی قرار داده اند و این حمایت ها شرط و شروط هایی دارد که روحانی نمی تواند از آن تخطی کند.
با همه این دلایل، اکنون اصلاح طلبان مانده اند که در انتخابات سال آینده با دولت روحانی با این ویژگی ها چه کار کنند. برخی اصلاح طلبان یا کارگزاران و یا همان فعالان سیاسی بروکرات ـ که چندان اشخاص در سیاست برایشان مهم نیست و فراهم بودن شرایط برای تجارت برای آنان است که مهم است ـ به روحانی با همین شرایط راضی هستند؛ اما بخش دیگر اصلاح طلبان که از لحاظ مالی به توانمندی کارگزاران نیستند و دستشان از جیب این دولت هم کوتاه است، همچنان از روحانی ناراضی هستند.
در چنین شرایطی است که این دو طیف از اصلاح طلبان رو در روی هم قرار گرفته اند و در برزخ هستند؛ گروهی راضی و منتفع از دولت روحانی و همچنان پایدار بر حمایت از وی و برخی ناراضی از روحانی و سرخورده از حمایت از او. می خواهند با کلید واژه رد صلاحیت و تمایل به معرفی کاندیدایی در عرض او، به او فشار بیاورند؛ روحانی هم بنا بر شرایطی که پیشتر گفته شد، نمی تواند امتیازات بیشتری به آنان بدهد.
شاید اصلاح طلبان چاره ای ندارند که تصمیم بگیرند؛ تصمیمی که حتما ریزش نیروهای آنان را به دنبال خواهد داشت؛ به هر روی، نیروهای جوان تر اصلاح طلبان کارگزاران و بروکرات های منتفع از دولت روحانی را می بینند و تصور می کنند از سفره تجارت سرشان بی کلاه مانده است!
اصلاح طلبان چاره ای جز حمایت از روحانی ندارند ....