از مقایسه دوره شهرداری کرباسچی و قالیباف استقبال می‌کنم/ نگفتم ای کاش معاون اولی احمدی‌نژاد را می‌پذیرفتم/ هنوز هم به اعضای شورا مشورت می‌دهم/ شهرداری 14 هزار میلیارد تومان از دولت طلب دارد

عضویت در کمیته استقبال از امام خمینی(ره) و جانشینی برادر در فرماندهی ستاد جنگ‌های نامنظم، ریاست دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران، معاونت فرهنگی ستاد فرماندهی کل قوا، مشاورت تحقیقات علمی ریاست ستاد فرماندهی کل قوا و ریاست بنیاد حفظ آثار و ارزش های دفاع مقدس، از جمله مسئولیت هایی است «مهدی چمران» پیش از عضویت و ریاست در شورای شهر تهران عهده دار آن بوده است.

به گزارش «تابناک»؛ چمران که در مقطعی در سال های پایانی دوره ریاست جمهوری دهم، زمزمه معرفی اش به عنوان یکی از کاندیداهای احتمالی ریاست جمهوری شنیده شد، از چهره‌های شاخص جریان اصولگرایی است که نامش با جمعیت آبادگران پیوند خورده است و مبدع این ساز و کار انتخاباتی برای اصولگرایان و پیروزی بر رقیب از این طریق در انتخابات شورای شهر بوده است.

سال ۱۳۹۶ در انتخابات شورای شهر تهران در لیست خدمت قرار داشت و نفر ۲۲ این انتخابات شد و با توجه به رأی کامل بیست و یک نفر لیست امید، عملاً از راهیابی به شورای شهر تهران بازماند. او پیش از این، علاوه بر ریاست شورای شهر پایتخت، یازده سال هم ریاست شورای عالی استان ها را بر عهده داشت.«مهدی چمران» که در دوره دوم و سوم و سه سال هم از دوره چهارم شورای های شهر ریاست شورای شهر پایتخت را برعهده داشته، از تجربه 14 ساله خود در شوارها می گوید و نسبت به خطراتی که شوراها را در تهران و سایر شهرها، تهدید می کند، هشدار می دهد.

رئیس سابق شورای شهر تهران در گفت و گوی مشروح با خبرنگار «تابناک» می گوید: با توجه به حضور چهارده ساله ام در شوراها، تاریخ شفاهی بسیار ناب و قابل تأملی در دست دارم و در این سال ها در ریز مسائل شوراها هستم و می دانم مشکلاتشان چیست و از کجاست.

آنچه در ادامه می خوانید، متن کامل گفت و گوی مشروح خبرنگار «تابناک» با رئیس سابق شورای شهر تهران است.

پرسش تابناک: آقای چمران شما چهارده سال در شورای شهر تهران حضور داشتید که قریب به اتفاق آن هم مسئولیت ریاست شورا را عهده دار بودید. به نظر شما، بیشترین مشکلات شوراها از چه مسائلی ناشی می شود؟

- پاسخ چمران: مسائل اساسی و اصولی و خطراتی که شوراها را تهدید می کند برای نظام ما خوب نیست، چون قانون اساسی ما بسیار پیشرفته است و باید در مورد شوراها کار را به خود مردم واگذار کنیم.

اما در مورد شوراهای شهر عکس آن عمل می شود و تلاش ها بر این است تا اختیارات را ازشوراهای شهر بگیرند و حضور مردم در شوراها کمرنگ شود.

نباید به بهانه خلاف کردن برخی اعضا، شورای دولتی درست کرد

اگر در شهری یکی از اعضای شورای شهر با شهردار دچار مشکل شود یا خلافی را مرتکب شود، این دلیل نمی شود، همه اعضای شورای شهر خلافکار باشند؛ بنابراین، از ده هزار شورا، ممکن است ده تن هم مشکل دار باشند، پس نمی توان همه آنها را طرد و به این بهانه به روش قبلی بازگشت و شوراهای دولتی را ایجاد کرد.

مسئولان، دولتی ها و وزارتخانه های مربوطه باید با مردم صریح باشند و بگویند که یا شوراهای شهر را قبول دارند یا ندارند که البته باید قبول داشته باشند، چون تشکیل شوراهای شهر متن قانون اساسی ما، متن فرمان امام خمینی(ره) در نهم اردیبهشت ماه 58، متن سخنان مقام معظم رهبری و همه رؤسای جمهور از خاتمی که نخستین شورای شهر در دوره او تشکیل شد تا بقیه رؤسای جمهور است.

همه رؤسای جمهور، حمایت های کامل و صریح و منطقی از شوراها ابراز داشته اند اما واقعیت این است که خلاف این عمل شده است

در تنگنا قرار دادن شوراها و شهرداری ها برای ما خطرآفرین است، چون مردم را از نظام، ایدئولوژی و مکتبمان زده می کند.

در نقاط دیگر جهان، این گونه نیست و مسئولان نسبت به واگذاری امور به مردم تمایل بسیاری دارند. در ایران هم همین چند سالی که شوراها تشکیل شدند، تفاوت ها به نسبت قبل کاملا قابل مشاهده است، زیرا چهره شهرها دگرگون شدند.

هر کسی از هر جناحی و در هر جایی کاری برای شهرها انجام داده، باید از او تشکر کرد. همه در شوراها کار کردند و همه قابل تحسین هستند.

اما اینکه عده ای کارهایی که در شهرهای بزرگ انجام شده را نادیده بگیرند و سیاه نمایی کنند، این کار درستی نیست و باید اصلاح شود.

آیا در حال حاضر که دیگر در شورای شهر نیستید، باز هم به اعضای شورا که از نظر سیاسی طیف مخالف شما هستند، مشاوره می دهید یا خیر؟

ـ بله؛ اصرار من این است که با شوراها همکاری کنم و کسانی که تجربه ای دارند بهتر است به اعضای شوراها مشاوره بدهند و اکنون از خیلی از شهرها با من تماس می گیرند و هر شهری که می روم با اعضای شورای شهر ملاقات هایی دارم و مسائل و مشکلاتی هم مطرح می شود.

* نظر شما درباره اظهارنظر برخی در مورد اینکه تهران در دوازده سال گذشته 100 سال به عقب بازگشته و تهران تبدیل به شهر سوخته شده، چیست؟

ـ این گونه اظهارنظرها بیشتر به «جک» شبیه است تا اعلام نظر. هیچ فردی این سخنان را قبول نمی کند و البته مردم باید قضاوت کنند که آیا تهران فعلی با تهران چهارده سال قبل یکی است؟ چه رسد به 100 سال قبل!

بله البته که مشکلاتی هم بوده و نمی توان آنها را انکار کرد؛ اما آیا شرایط شهرداری و شورای چهارم با شهرداری دهه 70 که از حمایت شدید دولت برخوردار بود، یکی است؟

منصفان بنشینند و بررسی کنند، در آن دوران که دوران طلایی شهرداری هم نامیده شده، چند پارک ایجاد شده و یا چند بافت فرسوده احیا شده، از نظر فرهنگی چه کارهایی صورت گرفته و آن اقدامات را با اقدامات شهرداری در دهه 80 و 4 سال دهه 90 نظیر تعداد تونل ها، اتوبان های حساس و میزان گسترش مترو قیاس کنند.

دولت های نهم و دهم و یازدهم همکاری خوبی با شهرداری نداشتند، حتی در خرید اتوبوس های دوکابینه که اکنون در شهر در تردد هست هم همکاری نکردند و شهرداری همه را خود خریداری کرد. در آن زمان دیدگاه دولتی ها با شهرداری هماهنگ نبود.

چرا شهردار الان به جلسات دولت دعوت می‌شود، اما در گذشته دعوت نمی‌شد؟

اما اکنون شهردار به جلسات هیأت دولت دعوت می شود و در این جلسات شرکت می کند، موضوعی که در دولت های گذشته به آن توجهی نشد. اکنون پرسش این است که اگر حضور شهردار در جلسات هیأت دولت لازم نبوده چرا الان لازم شده؟ مگر آن دوازده سال گذشته نباید به مردم شهر کمک می شده و آیا باید مردم در آن سال ها در منگنه قرار می گرفتند و شهرداری هم در تنگناهای مالی؟

البته باید گفت: شهرداری و شوراهای شهر اکنون هم با فشارهای زیادی دست به گریبان هستند؛ بنابراین، سخنانی نظیر اینکه صد سال به عقب بازگشتیم و شهر سوخته تحویل گرفتیم، منطقی و قابل قبول نیست و اگر کسی عدد و رقمی در دست دارد بیاورد و با سند سخن بگوید.

شاخص ترین اقداماتی که طی سال های مورد اشاره و نظر شما برای شهر تهران انجام شده که با آن می توان پاسخ کامل و مبسوطی به منتقدان داد و آن را ملاک ارزیابی نهاد، چیست؟

ـ ما از سال 82 که وارد شورای شهر شدیم تا آخرین روز برای شهرداری ها، مناطق و حتی شرکت های شهرداری، حسابرس تعیین کردیم و حسابرسی های انجام شده را به اطلاع همه رساندیم، در حالی که حسابرسی به این شکل قبل از آن سابقه نداشت و اگر هم حسابرسی قبل از سال 82 وجود داشت، همه اش رد شده بود. با تلاش هایی که انجام دادیم، حسابرسی های سال 83 تا چند سال مشروط و پس از آن قابل قبول شد.

ما در این سال ها از نظر مالی و شهرسازی با برنامه جلو رفتیم، در حالی که قبل از آن شهرداری برنامه نداشت و خود شهردار هر طور که می خواست عمل می کرد که این موضوع مورد شکایت وزیر مسکن وقت قرار گرفت.

تهران از سال 50 تا 82 بدون برنامه اداره شد

 

نخستین کار ما این بود، برای تهران که از سال 50 تا 82 هیچ برنامه ای تدوین نشده بود، دوباره در کوتاه ترین زمان، طرح جامع و برنامه تهیه کردیم. حتی وزارت مسکن، پول مهندسانی را که برای این کار تعیین کردیم، به بعد موکول کرد و شهرداری هزینه را تقبل کرد.

شورای شهر به دنبال ریشه کنی تراکم فروشی از اساس بود و حتی با متخلفان هم برخورد کردیم. اکنون هم با مسأله تراکم فروشی بر اساس طرح جامع عمل می شود و به هیچ وجه این گونه نیست که اگر کسی مقداری پول بیشتری بدهد، به او تراکم بیشتری داده شود.

از عدم حمایت دولت ها از شهرداری تهران سخن گفتید، در پایان دوره ششم، بدهی دولت به شهرداری چه مبلغی بود؟

- بر اساس حسابرسی های انجام شده در سال گذشته، شهرداری مبلغ 14 هزار میلیارد تومان از دولت طلبکار است و دولت می گوید، پول ندارد. حتی ما به آنها پیشنهاد تهاتر دادیم، اما متأسفانه به جایی نرسید.

* به نظر شما، راهکار حل مشکلاتی که بین شهرداری و دولت وجود دارد، چیست؟ چگونه می توان این مشکلات را به صورتی رفع کرد که نفع آن به مردم برسد؟

- دولت و شهرداری نباید با دیدگاه سیاسی به هم نگاه کنند و به این بهانه، حق شهر و مردم را پرداخت نکنند. بنابراین چه همسو باشند و چه نباشند، دولت باید حقوق مردم شهر را بدهد. مثلا دولت ساختمان می سازد و عوارضش را نپرداخته است، خوب باید بپردازد.

مسأله مهم دیگر احیای سریع بافت های فرسوده است، چون در صورت بی توجهی می تواند خطرات جانی و مالی بسیاری دربر داشته باشد و چند سالی است که احیای بافت های فرسوده در مجلس تصویب شده و در این قانون آمده که 50 درصد، دولت و 50 درصد هم شهرداری کمک کند تا بافت های فرسوده احیا شود، اما با وجود گذشت چند سال، دولت اصلا برای این مبلغ ردیفی در بودجه تعریف نکرده که بخواهد 50 درصد را بدهد و تا کنون هم مبلغی برای این منظور پرداخت نکرده است، البته در هیچ شهری پرداخت نشده است.

البته با این شرایط ما هم در شهرداری برای اصلاح بافت های فرسوده 100 درصد عوارض را نمی گیریم.

دولت وظیفه دارد 50 درصد هزینه‌های مترو را پرداخت کند

در مورد مترو هم همینطور. دولت باید 50 درصد هزینه های مترو را بدهد که تا کنون اندکی از آن پرداخت شده. ما از دولت کمک نمی خواهیم همان حق شهر و مردم را پرداخت کنند، چون مردم می خواهند زندگی کنند و هرجا کاستی باشد از چشم نظام می بینند و اصولا شهرداری را از نظام جدا نمی دانند.

هم اکنون در مترو فاصله حرکت قطارها از 6 تا 15 دقیقه است و این زمان می تواند به 3 دقیقه هم برسد؛ البته در صورتی که تعداد واگن ها افزایش یابد. اگر دولت به تعهدات خود عمل کند و فاینانس ها باز شود، حتی 50 درصد واگن ها می تواند در ایران ساخته شود، با این شیوه هم برای کارگران ما شغل ایجاد می شود و هم 3 میلیون مسافر در روز می تواند به 6 میلیون هم برسد.

جابجایی 6 میلیون مسافر در روز به معنای کاهش آلودگی، کاهش ترافیک، کنترل هزینه ها و صرفه جویی در وقت مردم است؛ بنابراین دولت و شوراها و شهرداری باید کنار هم بنشینند و به خاطر مردم به برنامه ریزی دقیق در شهرها بپردازند و با همفکری مشکلات را حل کنند.

به نظر شما حضور شهردار در جلسات هیأت دولت تا کنون چه نتایجی داشته و چه کمکی به پیشبرد امور پایتخت می تواند بکند؟

- تعامل دولت فعلی با شهرداری خوب است، اما هنوز نتایج عملی حضور شهردار در جلسات هیأت دولت را ندیده ایم؛ اما همین که بین شهردار و دولت «تنش» نیست، باید خدا را شکر کنیم!

شما در مصاحبه ای عنوان کردید، ای کاش معاون اولی احمدی نژاد را قبول می کردم؛ چرا قبول نکردید و اگر قبول می کردید آیا می توانستید مانع برخی کارهای او شوید؟

- من ای کاش نگفتم. من گفتم، مردم به من می گفتند، ای کاش معاون اولی آقای احمدی نژاد را می پذیرفتی شاید این مشکلات پیش نمی آمد. خوب ارتباط آن زمان ما خوب بود.

.

اما من چنین تشخیصی نداشتم و فکر می کردم باید در شورا بمانم و خدمت کنم و هر کاری که کردم برای پست و مقام نبود و برای رأی مردم ارزش قائل بودم.

هنوز هم با آقای احمدی نژاد ملاقات دارید ؟

دیدار خصوصی با احمدی‌نژاد نداشته‌ام

- خیر. مدت هاست که ایشان را ندیده ام مگر در مجامع عمومی. دیدار خصوصی با آقای احمدی نژاد نداشته ام.

چه توصیه هایی به او در این شرایط دارید؟

- من توصیه ای به ایشان ندارم چون آقای احمدی نژاد برای خودشان شخصیت کاملی هستند.