روزی که اهالی خوزستان بدترین هوای ممکن در جهان را نفس می‌کشند، روز هوای پاک نام دارد؛ انتخابی که ظاهرا می‌خواهد به شیوه طنز برخی مسائل را برایمان یادآور شود!
به گزارش «تابناک»، بیست و دو سال پیش، شدت گرفتن آلودگی هوا و سرایت بلای تهران به چندین کلانشهر دیگر کشورمان مسئولان را بر آن داشت تا یک روز جدید به تقویم کشورمان بیافزایند؛ روزی که قرار بود به کمک آن نظر مردم به آلودگی هوا و زیان هایش جلب شده و زمینه ساز مقابله با این پدیده شوم شود.
این تاریخچه درج روز «هوای پاک» در تقویم کشورمان است. بیست و نهم دی ماه هر سال که نه تنها در کلانشهرهایمان هوای پاک یافت نمی‌شود، که شهر‌ها و روستا‌های برخی مناطق هم فرسخ‌ها از هوای پاک فاصله دارند. درست مثل حال و هوای این روزهای خوزستان که غلظت گرد و غبار در آن تا چند هزار برابر حد مجاز هم می‌رسد.
وضعیتی بسیار نومید کننده و رنج آور که ظاهرا قرار نیست رفع شود و هر بار که اوج می‌گیرد، انبوه استدلال‌های مسئولان برای توجیه آن ردیف می‌شود؛ توجیه‌هایی از قبیل: وارداتی بودن گرد و غبار و دشواری‌های فراوان در مهار آن و زمان بر بودن این فرایند و.... دلایلی که بیش از واقعی بودن، دستاویز موجه جلوه دادن قصور و کوتاهی مسئولان هستند.
این را می‌شود از رصد هوای شهرهایی، چون تهران در روز ملی هوای پاک دریافت که در پنج شش سال اخیر هرگز «پاک» نبوده و در بهترین حالت، دو بار در شرایط «سالم» قرار داشته است. اوضاعی که در مشهد، تبریز، کرج و اصفهان هم کم و بیش جریان داشته تا این سوال به وجود آید که چه کسی و به چه دلیل 29 ام دی ماه را روز ملی هوای پاک نام نهاده است؟!
سوالی که اگر پاسخ آن، تلاش برای نشان دادن آلودگی هوا و خطرات ناشی از آن برای سلامت عموم باشد، میبایست نتایجی از جمله طراحی و اجرای برنامه جامع مقابله با آلودگی هوا را در پی می‌داشت یا دست کم این روز را به سرمنشا افزایش آگاهی های عموم در خصوص آلودگی هوا و جلب مشارکت همگانی در کاهش آلودگی تبدیل می‌کرد، نه اینکه کسی نداند چنین روزی در تقویم کورمان وجود دارد!
این در حالی است که اگر هدف اولیه از گنجاندن چنین روزی در تقویم کشورمان، صرفا جلب توجه عموم به این معضل بوده باشد، باید اذعان داشت که این هدف با همگانی شدن آلودگی هوا و گسترش دامنه و شدت آن در سراسر کشورمان مدتهاست خود به خود حاصل آمده و از این رو، وجود روزی برای هشدار در این خصوص ضرورت ندارد.
به این نکات، بی توجهی گسترده مسئولان به آلودگی هوا را هم باید افزود که اگر روزگاری به تصویب یک روز هشدار دهنده به این منظور در تقویم منجر می‌شد، حالا به جایی رسیده که از آلودگی چند صدبرابر مجاز در خوزستان می‌شنویم که هیچ تکاپویی به دنبال ندارد؛ انگار نه انگار که اوضاع از بحران نیز گذشته و میبایست کمترین واکنش به آن، تشکیل نشست های اضطراری و اتخاذ تصمیماتی باشد که مانع از شدت گرفتن بیشتر آسیب ها به اهالی این دیار شود.
اوضاعی که مرور آن مجابمان می‌کند گنجاندن «روز ملی هوای پاک» در تقویم کشورمان هرچه بوده، نمود آن چیزی جز تلاش برای به تصویر کشیدن تلاش مسئولان برای مقابله با آلودگی هوا نیست؛ تلاشی کاریکاتور گونه که در آن به جای اقدام عملی، تصویب روز ملی در دستور کار قرار می‌گیرد و حتی روزی که برای این مناسبت انتخاب می‌شود، نه در ابتدای فصل بهار یا در موسم آلوده ترین روزهای سال، که 29 ام دی ماه است که نه پاک است و نه دارای آلودگی شدید!
این را می‌شود از رصد هوای شهرهایی، چون تهران در روز ملی هوای پاک دریافت که در پنج شش سال اخیر هرگز «پاک» نبوده و در بهترین حالت، دو بار در شرایط «سالم» قرار داشته است. اوضاعی که در مشهد، تبریز، کرج و اصفهان هم کم و بیش جریان داشته تا این سوال به وجود آید که چه کسی و به چه دلیل 29 ام دی ماه را روز ملی هوای پاک نام نهاده است؟!
