رضا رشیدپور در گفت و گویش با رییس جمهور دست کم چهار بار از عبارت «گفت و گوی خاص» و «گفت و گوی متفاوت» استفاده کرد.
نسرین وزیری در خبرآنلاین نوشت: اگرچه لحن کلام او متفاوت از مجریهای دیگر تلویزیون مثل مرتضی حیدری و شهیدی‌فر و پوریامین بود و میکوشید صمیمیتر از موضعی برابر با رئیس جمهور صحبت کند، اما حسن روحانی میدانست که «رئیس جمهور» است، برای همین در نخستین گام مصاحبه که رشیدپور از او پرسید در گفت و گوی خاصی شرکت کردهاید، گفت: باید ببینیم سوالات چطور است.
مجری برای آنکه سوالاتش گزنده به نظر نرسد از لفظ «جسارتا» چندین بار استفاده کرد یا گفت «می بخشید جسارت می کنم». اما آنچه فراموش کرده بود اینکه مخاطب اینها را جسارت نمیدانست. آیا مردمی که سوالات و مطالباتشان آنقدر بی پاسخ مانده که بخشی از آنها راهی جز اعتراض خیابانی را برای بیانش نیافتند، با این سوالات قانع شدند؟ این مردم دردشان عکس نداشتن رئیس جمهور با زلزله زدگان بود یا معیشتی که ضربانش به شماره افتاده و برای طلب کردنش «آشغال» خطاب می شوند؟
از نظر نگارنده آقای رشیدپور، نمره قابل قبولی در این مصاحبه نمیگیرد. چه آنکه سوالاتی چالشیتر و حتی مردمیتر در مصاحبههای مطبوعاتی رئیس جمهور از سوی خبرنگاران رسانههای دیگر پرسیده شده و می‌شود. تبلیغ شخصی مجری برای خودش و متفاوت و خاص خواندن گفت و گویش نیز چنگی به دل نمیزد.
کافی بود شما به ایشان میگفتید که در پنجمین سال ریاست جمهوریشان از حسن ظن رقبای انتخاباتی بهرهای نبرده اند و آنها نه تنها گامی برای اجرای برنامه های دولت ایشان بر نمی دارند، که حتی از تهییج عمومی علیه دولت نیز کم نمی گذارند. مضاف بر اینکه بخشی از بدنه رای ایشان از ورطه امید به او به ناامیدی رسیده اند و برای ایجاد امید دوباره در آنها باید نشان دهند که واقعا «صدای مردم را شنیدهاند». راهش هم قطعا شعار دادن و «قول گرفتن» نیست. راهش را خود آقای رئیس جمهور باید بیابد.
