روز دانشجو از کجا آمده؟ ظاهرا هرچقدر به این سوال پاسخ داده شود، باز کم نیستند افرادی که حکایت خلق این روز در تقویم کشورمان به گوششان نخورده است.
به گزارش «تابناک»، این را شمار مراسم‌هایی نشان می‌دهد که هر ساله در روز دانشجو در بسیاری از نقاط کشورمان برگزار می‌شوند و به صرف کیک و برنامه‌های مفرح و فکاهی هستند. برنامه‌هایی که گاه مخاطبین را به یاد جنگ‌های مفرح چند دهه پیش می‌اندازند.
برنامه‌هایی که گاه شامل تردستی و صندلی بازی هم می‌شوند و حالا که تب استدآپ کمدی داغ شده، نمونه‌های مختلفی از آن برای داغ کردنشان به کار گرفته می‌شود. نشست‌هایی که دانشجویی نامیده می‌شوند و به مناسبت روز دانشجو هم برگزار می‌شوند، اما گاه شاخص‌ترین چهره حاضر در بطن شان، یک چهره نام آشنای استندآپ کمدی است.
رویدادی که شاید فی نفسه هیچ اشکالی نداشته باشد و حتی مثبت ارزیابی گردد، اما نسبت آن با روز دانشجو محل مناقشه بوده و هست. مناقشه‌هایی که گاه محل بروز تنش‌هایی هم بوده، اما نتوانسته پایان بخش اختلافات در این زمینه باشد.
اختلاف بر سر اینکه آیا می‌شود روز دانشجو را با جشن و خنده گرامی داشت یا گرامی داشت آن چیزی متفاوت از اینهاست و در نشست‌های پرسش و پاسخ و نقد عملکرد مسئولان، قابل تحقق‌تر است؟ اینکه آیا روز دانشجو را باید گرامی داشت یا می‌توان تبریکش گفت و به تناسب آن، شادی آرزو کرد؟
پرسشی کلیدی که از قدیم، هرساله در آستانه روز دانشجو و بحبوحه برگزاری آن مطرح می‌شود و بعد با عبور تقویم از ۱۶ آذر، کمرنگ می‌شود و رنگ می‌بازد. درست مثل آنچه سال جاری شاهدش بوده و هستیم.
امسال هم به مانند سال‌های قبل، در شرایطی که برخی بر این باورند که دانشجویان برای ایفای نقش در حال و آینده کشور، می‌بایست دست به تغییراتی زده و به عنوان نمونه، برگزاری برنامه‌های مفرح را به روز‌های دیگر، به غیر از روز دانشجو موکول نمایند، روز دانشجو در بسیاری از دانشکده‌ها و دانشگاه‌های کشورمان با استندآپ کمدی و جنگ‌های مفرح گرامی داشته شد.
برنامه‌هایی که در شماری از آن‌ها کیک روز دانشجو تدارک دیده شده بود که بعد از فوت کردن شمع‌های روی آن، بریده و توزیع شد تا حاضران شیرین کام شوند، انگار نه انگار در برخی دیگر از آن‌ها بحث‌های تند و تیز سیاسی در جریان بود که تلاش داشت ثبات کند «دانشگاه زنده است».
شعاری که البته می‌توان تعبیر‌های مختلفی از آن داشت و باز در دایره دانشجویی و تعاریف مختلف از آن نیز گنجید، اما نه زمانی که بدانیم بانی و برنامه ریز همه این مراسم‌های دانشجویی، تشکل‌های دانشجویی هستند. همان تشکل‌هایی که شکل گرفته‌اند تا دانشگاه را زنده نگه دارند، اما ظاهرا برخی شان تهی از نشانه حیاتی هستند!
با هیچ روح مسیحایی دانشجوی سرگردان و درمانده زنده نمی شود مگر با ایجاد شغل!