در یک سال اخیر، همراه با موج افزایشی قیمت‌ها، خودرو به عنوان کالای مصرفی مردم بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است؛ از یک سو واردات آن ممنوع و از سوی دیگر، با عرضه قطره چکانی از سوی خودروسازان داخلی، زمینه برای جهش بی سابقه قیمت خودرو فراهم شد و به مرور، خودرو از کالای مصرفی به کالای سرمایه‌ای تبدیل شد و در نهایت قیمت گذاری خودرو از جلسات شورای رقابت خارج و به دستور وزیر صمت، فرمول قیمت گذاری خودرو بر مبنای ۵ درصد زیر نرخ حاشیه بازار، رونمایی شد.
شرط موفقیت این فرمول که به نوعی آزادسازی قیمت خودرو نیز بود، افزایش بیش از پیش تولید خودرو ذکر شد؛ اما آنچه پس از چند ماه حاصل شد، کاهش تولید توسط دو خودروساز مطرح کشور بود، به گونه‌ای که در جدیدترین آمار، دو شرکت ایران خودرو و سایپا، در بهار ۹۸، در مجموع ۱۸۴ هزار و ۹۰۲ دستگاه خودرو تولید کرده‌اند. این در حالی است که در سه ماهه ابتدایی سال گذشته، میزان تولید خودرو در این شرکتها، به ۲۸۸ هزار و ۸۳۷ دستگاه رسیده بود؛ بنابراین، کاهش ۳۶ درصدی تولید نسبت به مدت مشابه سال ۹۷، مشهود است. هرچند وزیر صنعت، معتقد است این فرمول باعث کاهش ۵ تا ۱۵ درصدی قیمت خودرو از آبان تا اسفند پارسال تاکنون شده و از اسفند پارسال با موج دوم افزایش قیمت مواجه شدیم، اکنون این روند کاهشی شده است.
رضا رحمانی بر این باور است به دلیل نوسانات حوزه کلان اقتصادی مانند ارز و همچنین کاهش سود سپرده بانکی، مردم برای حفظ ارزش پول خود، به بازار خودرو وارد شدند.
وزیر صنعت در شرایطی که واردات خودرو ممنوع و قیمت گذاری توسط خودروسازان تعیین میشود و بازار نیز چشم انداز مبهمی دارد، بر حمایت ویژه از خودروسازان تأکید دارد و معتقد است، دولت از صنعت خودرو حمایت ویژه‌ای ندارد، در حالی که وظیفه داریم از همه صنایع حمایت کنیم تا تولید، رونق بگیرد. به گفته وی، وضعیت کنونی خودرو در شأن ملت ایران نیست، اما نباید صنعت خودروسازی را تعطیل کرد.
آنچه مسلم است، تأکید وزیر صنعت بر ادامه حمایت‌های ویژه و عدم تعطیلی خودروسازان است؛ اما در مقابل، برخی بر این باورند که صنعت خودروسازی پس از چهل سال حمایت، نه تنها نتوانست انتظارات مردم و بازار را ـ چه از لحاظ کمی و چه از لحاظ کیفی ـ پاسخ دهد، بلکه هر سال بر زیان و بدهکاری‌های خود افزوده است؛ برای نمونه به گفته یکی از نمایندگان مجلس، بدهی خودروسازان به مردم و قطعه سازان، ۴۰ هزار میلیارد تومان است. در این شرایط اقتصادی، ادامه حمایت‌ها، حاصلی نخواهد داشت.
در مقابل، برخی می گویند با پایان جنگ هشت ساله، برخی مدیران آن دوره با بی کیفیت خواندن خودروهای داخلی، گفتند باید واردات انجام شود تا زمینه ارتقای کیفی خودروهای داخلی فراهم شود؛ آن‌ها به دلیل اهلیت نداشتن حرفه ای نتوانستند متوجه این واقعیت باشند که کیفیت تولید با واردات بالا نمی‌رود.
اما شما به عنوان مصرف کننده خودرو، چه نظری دارید؟
*آیا ادامه این روند، با وجود ممنوعیت واردات خودرو، آزادسازی قیمت‌ها و کمک‌های ارزی و ریالی دولت‌ها به خودروسازان، موجب ارتقای این صنعت و بهبود کیفیت تولید خواهد شد و یا اینکه باید بازار به سمت عدم انحصار و حضور خودروهای وارداتی برود؟
*آیا در شرایط کنونی، می‌توان به تعطیلی خودروسازان به عنوان یک راهبرد نگاه کرد؟ تعطیلی چه عواقبی خواهد داشت؟
*آیا مشکل صنعت خودروسازی، مدیریت افراد غیر حرفه ای است یا اساساً در این سال‌ها صنعت خودروسازی، تنها به فکر مونتاژکاری بوده و حالا وقت آن رسیده که یک خانه تکانی اساسی شود؟
*آیا واگذاری خودروسازان به بخش خصوصی راه حل مناسبی است و تولید و کیفیت را ارتقا خواهد داد؟
*آیا می‌توان به مانند کره جنوبی با تخصیص وام‌های یارانه ای، مشوق‌های صادراتی و در نهایت منع واردات، حمایت از صنعت خودرو را در دستور کار قرار داد؟
*آیا در این سال‌ها اقبال به تولید خودرو توسط دولت، از سرناچاری بوده یا با رویکرد توسعه ای؟
*آیا صنعت خودرو در ایران به ذات ناکارآمد بوده یا اینکه از بیرون این ناکارآمدی به آن تحمیل شده است؟
*و در پایان یک پرسش اساسی؛ چرا دیگران توانستند و ما نتوانستیم؟!
پاسخ‌های شما تا ساعت 19:00 لحظه به لحظه دریافت، بررسی و منتشر میشود.
خییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییییر 
همه راضی اند 
