ظاهرا از چین آغاز شد، بلافاصله دجال رسانه‌ای غرب به جنبش در آمد، بوق بدست گرفتند و این کشور را محل پلشتی و بیماری معرفی، و بخصوص دولت چین را بی عرضه قلمداد و در انظار جهانیان خفیف کردند.
پای کرونا به ایران باز شد همین بوق‌ها آنرا چماقی کردند و دو سه هفته مرتب بر سر مردم و نظام و بخصوص شهر قم کوبیدند.
قم چه هیزم تری به آن‌ها فروخته که اینقدر می‌سوزند و از یک فاجعه انسانی هم برای انتقام از او نمیگذرند خود داستانی است؟
از قضا چین سنتی، عقب مانده و غیر تمیز با جمعیت یک میلیارد و چهار صد میلیون نفری و معروف به استفاده از طب سوزنی و دارو‌های گیاهی که اتفاقا بدون آمادگی قبلی با کرونا مواجه شده بود، در کمتر از یک ماه، بدون التماس و کاسه گردانی، تکلیف خود را با این ویروس روشن و در استان هوبی، کانون شیوع کرونا حالت عادی اعلام کرد.
مغازه هایش غارت نشدند دستمال توالت کمیاب نشد و...
کل جمعیت در گیر با کرونا در چین هم تا امروز حدود ۹۰۰۰۰ نفر اعلام شده است.
در ایران، اما که هنوز بطور جدی قرنطینه اعلام نشده، در تحریم سفت و سخت لیبرال تروریسم بسر میبرد و راه غذا و دارو را هم بر او بسته اند.
در بدترین حالت روزانه ۳۰۰۰ نفر به آمار مبتلایان اًضافه شده است.
تا الان ۳۵۰۰۰ نفر کرونایی شده اند.
فروشگاهی غارت نشد وصفی نداشتیم.
بجز شوک چند روز اول و افزایش شدید تقاضا، مواد ضد عفونی نیز بتدریج در دسترس مردم قرار گرفت.
قفسه‌ها مملو از مواد غذایی و بهداشتی هستند.
و، اما کرونا یک ماهی با تاخیر در غرب مدرن دق الباب کرد.
آن‌ها تجربه ایران و چین را نیز پیش چشم خود داشتند.
از پزشکی مدرن و تجهیزات پیشرفته تری برخوردار بودند.
تمیز و مرتب و بهداشتی بودند.
سرآمد علم و تکنولوژی هستند.
در چنین سرزمینی، فقط طی چند روز ایتالیا و اسپانیا و آلمان به خاک سیاه نشستند.
آمار و تصاویر گویای وضع رقت بار آنهاست.
اروپا از نفس افتاد.
آلمان نماد علم و تکنولوژی پای در گل ماند.
روزی هزار نفر فوتی در یک کشور سرآمد اروپایی با جمعیت کم، خود زبانحال فلاکت بار قاره سبز است.
و، اما عمو سام؛ آن جزیره ثبات، خوشبختی، نماد مدرنیته و لیبرالیسم که اتفاقا دیرتر از دیگران مورد عنایت کرونا قرار گرفت و در تحقیر چین در گیر بحران از هیچ کاری فروگذار نمی کرد.
جمعیتش یک چهارم چین و پزشکی اش زبانزد خاص و عام است.
همه چیز پاستوریزه و عالی است.
پولش از همه بیشتر است.
اقتصادش بزرگترین است.
برای نابودی چند برابر کره زمین بمب اتم دارد و.
حال چند روزی است که با این موجود نا مرئی و ضعیف دست و پنجه نرم می‌کند.
در یک روز ۱۹۰۰۰ هزار نفر کرونایی جدید و ۵۰۰ نفر فوتی به ثبت رسانده است.
در کمتر از سه هفته با ۱۲۰۰۰۰ مبتلا، چین را پشت سر گذاشته است.
هجوم به فروشگاه‌ها و ... هم که گفتن ندارد!
ظرف دو هفته کار به جایی رسید که رئیس جمهور تروریست این کشور به التماس افتاد و دست به دامن چین و کره جنوبی شد.
اینها را گفتیم تا پاسخ یک سوال را بیابیم!
به راستی این چه رازی است که علیرغم اینهمه افتضاح مدیریتی و ضعف مفرط، لیبرالیسم ورشکسته چنین تصویر مشعشعی از خود در ذهن بشر میسازد و کشوری مثل چین با توضیحات فوق را تا به این حد تخریب می‌کند؟
کالای چینی از در و دیوار امریکای مدرن و با استاندارد‌های سخت آن بالا می‌رود؛ تا جایی که ناچار به برپایی جنگ تعرفه‌ها می‌شوند.
ولی هنوز کالا‌های چینی در رسانه‌های اینها بُنجل معرفی می‌شوند؟
پاسخ این سوال را در چیدمان امپراطوری رسانه‌ای جهان باید جست.
براستی نقشه پراکندگی غول‌های رسانه‌ای جهان چگونه است؟!
برند‌های معروفی، چون سی ان ان، فاکس نیوز، بی بی سی، رویترز، واشنگتن‌پست، تایمز، نیویورک تایمز، ان بی سی و حتی میدل ایست در کجای جهان مستقر هستند؟
چرا یک رسانه با برد جهانی در مشرق زمین، افریقا، دنیای لاتین و مسلمان نداریم.
چین و روسیه و هند هم از این قاعده مستثنی نیستند.
آیا رسانه‌های اصلی و پر تیراژ جهان عقبه‌ای سیاسی دارند؟
آیا علیرغم ادعا طبق دستور می‌نویسند و با مشرق زمین خصومت ذاتی دارند؟!
کسی که متن فوق رو نوشته متاسفانه اطلاعات پایینی داره 
