پس از آنکه سالنهای سینما در سه شهر ایران تعطیل شد، این احتمال بیش از پیش تشدید شد که فعالیتهای فرهنگی و هنری به ویژه سالنهای سینما، تئاتر و موسیقی به عنوان مراکز اجتماع تعطیل شوند؛ اقدامی که در صورت وقوع شرایط اقتصادی اهالی فرهنگ را پیچیدهتر از اکنون خواهد ساخت و باید با پیوستهای اقتصادی برای حمایت از این بخش که بیشتری تعطیلی و یکی از بیشترین لطمهها را متحمل شده، چنین تصمیمی اخذ شود.
به گزارش «تابناک»؛ پس از شیوع کرونا، سالنهای سینما، تئاتر و موسیقی و برنامههای مرتبط از سوم اسفند 1398 و در آستانه اکران نوروزی 1399 تعطیل شد و این تعطیلی تا اول تیر 1399 تداوم یافت؛ تعطیلی چهار ماههای که فشار شدیدی به اقشار مختلف فرهنگی و هنری به ویژه به اهالی سینما به عنوان تولیدکنندگان گرانترین محصول فرهنگی در ایران وارد کرد. بسیاری از سالنها به تعدیل گسترده کارکنانشان در همان بدو تعطیلی یا ماهها بعد اقدام نمودند و مشوقهای جزئی که از سوی سازمان سینمایی ارائه شده بود نیز نتوانست این روند را متوقف سازد.
بازگشایی اغلب اماکن کشور از جمله سالنهای سینما، تئاتر و موسیقی و از سرگیری فعالیتها برای جلوگیری از تبعات تعطیلی طولانی که معیشت گروه بزرگی از مردم را تحتالشعاع قرار داده بود، قاعدتاً با افزایش شمار مبتلایان به کرونا و ثبت رکوردهایی در این زمینه همراه شد که نگرانیها را تشدید نمود. سالنهای سینما به واسطه تجمع و تراکم جمعیت جزو آخرین مراکزی بود که بازگشایی شد و همین مسئله اعتراض برخی از اهالی سینما را در پی داشت که تاکید میکرد رستورانها و بسیاری از اماکنی که ریسک ابتلای کرونا در آنها بیشتری است، بازگشایی شده اما سینما بازگشایی نشده است.
این گروه از اهالی سینما که عمدتاً سالنداران و برخی تهیه کنندگان آثاری تجاری را شامل میشوند، اکنون نیز مخالف سرسخت تعطیلی مجدد سالنهای سینما هستند. اکنون با اوجگیری کرونا برخلاف خواست که این گروه خاص که اظهارنظرهای آتشین نیز داشتهاند، سالنهای سینما در مشهد، کرج و کاشان تعطیل شده و قاعدتاً اگر کرونا با همین وسعت شیوع پیدا کند، میتواند این تعطیلی سالنهای سینما به سایر نقاط ایران نیز تسری یابد و شاهد موج دوم تعطیلی سالنهای سینما باشیم که فشار شدیدتری به مخاطبان میآورد.
باید در نظر داشت، تابستان آخرین فرصت طلایی برای فروش سالنهای سینما در ایران است و معمولاً با آغاز ایام عزاداریهای محرم و صفر فروش سالنهای سینما کاهش مییابد. البته بازگشایی سالنهای سینما تا پایان تابستان با شرایط کنونی نیز نمیتواند حتی هزینههای سالنهای سینما را پوشش دهد، چرا که بسیاری از سانسهای سینما با کمتر از ده نفر برقرار میشود که فاقد منطق اقتصادی است. در واقع به زعم بسیاری از ناظران، وضعیت فعلی تفاوت چندانی با تعطیلی سالنهای سینما ندارد و صرفاً تداومش میتواند به عادیسازی شرایط و بازگشت مردم به سینما به مرور زمان کمک کند.
اگر بار دیگر سالنهای تئاتر، موسیقی و سینما تعطیل شوند، قاعدتاً بازگشایی و عادی سازی وضعیت در این بخشها به ویژه سینما بسیار دشوارتر از اکنون خواهد بود اما قاعدتاً وقتی بحث سلامت عموم مردم مطرح باشد، شرایط به گونه دیگری پیش میرود. در این شرایط اگر تعطیلی سراسری سالنهای سینما، تئاتر و موسیقی رخ دهد، انتظار میرود این بار با پیوست اقتصادی همراه باشد و ملاحظاتی برای حفظ حیات واحدهای فرهنگی و هنری تا رفع شرایط اضطراری فراهم باشد.