به گزارش «تابناک» به نقل از ایسنا از سی ان ان، بر اساس تحقیقات شرکت خدمات مالی جفریز در آمریکا، کره جنوبی در صدر فهرست گران‌ترین مکان‌ها برای بزرگ‌کردن کودک از بدو تولد تا سن ۱۸ سالگی است. چین در رتبه دوم و پس از آن ایتالیا قرار دارد. ایالات‌متحده در وسط و بین آلمان و ژاپن قرار دارد.
هرچند از لحاظ مقدار مطلق پول خرج شده، چین یکی از ارزان‌ترین مکان‌ها برای بچه‌دارشدن محسوب می‌شود اما همه چیز نسبی است؛ محققان جفریز می‌گویند اگر آن داده‌ها را با درصد متوسط درآمد قابل تصرف تنظیم کنیم، چین به گران‌ترین مکان برای بزرگ‌کردن بچه‌ها تبدیل می‌شود.
چه چیزی باعث می‌شود که بزرگ‌کردن بچه‌ها در خاور دور پرهزینه باشد؟
بخش بزرگی از آن مربوط به هزینه آموزش و مراقبت در زمانی که کودک در سنین اولیه خود است، می‌شود. به گفته جفریز، خدمات پیش‌دبستانی در چین تا همین اواخر عمدتا خصوصی بوده است. برای بزرگ‌کردن کودک تا سن ۱۸ سالگی در چین بیش از ۷۵هزار دلار و برای گذراندن آن‌ها از دانشگاه ۲۲هزار دلار دیگر لازم است.
درحالی‌که به نظر می‌رسد این شهریه بسیار ارزان‌تر از شهریه دانشجویان در ایالات‌متحده باشد اما تحلیلگران جفریز گفتند: یک تفاوت اساسی وجود دارد؛ در بسیاری از کشورهای غربی دیگر، وام دانشجویی که توسط ایالت ارائه می‌شود رایج است و بار از دوش والدین برداشته می‌شود و به خود فرزندان منتقل می‌شود.
به عنوان مثال، در آمریکا، بر اساس داده‌های هیئت کالج، ۵۵ درصد از دانشجویان مقطع کارشناسی با بدهی در سال تحصیلی ۲۰۱۹-۲۰۲۰ فارغ‌التحصیل شدند.
قانون‌گذاران گزینه‌های زیادی برای کاهش هزینه بچه‌دارشدن از جمله دادن یارانه برای نگهداری از کودک برای محدود کردن شکاف بین افراد در طبقات مختلف درآمد دارند.
پکن در حال حاضر وارد عمل شده است تا آموزش‌های بعد از مدرسه را در دسترس‌تر کند. تحلیلگران جفریز فکر می‌کنند کار بعدی که دولت می‌تواند انجام دهد کمک در هزینه مهدکودک است.
دولت چین در برنامه پنج ساله فعلی خود اعلام کرد که قصد دارد تا سال ۲۰۲۵ تعداد مهدکودک‌ها را برای کودکان زیر سه سال به ۴.۵ برابر در هر ۱۰۰۰ نفر افزایش دهد یعنی دو و نیم برابر مقدار فعلی. درحال‌حاضر ۴۲ میلیون کودک زیر سه سال در چین وجود دارد. گزارش جفریز نشان می‌دهد که والدین یک سوم از آن‌ها می‌خواهند که آن‌ها به مهدکودک بروند اما فقط ۵.۵درصد واقعا می‌توانند این کار را انجام دهند.
نرخ زادوولد در کشورهای ثروتمند
نرخ زادوولد در کشورهای ثروتمندتر نسبت به کشورهای در حال توسعه کمتر است. این مورد به عنوان یک «پارادوکس جمعیتی-اقتصادی» شناخته می‌شود، به این معنی که افراد دارای امکانات بیشتر نسبت به افراد با درآمد پایین‌تر فرزندان کمتری دارند.
تحلیلگران جفریز بیان کردند: همان‌طور که چین از نظر اقتصادی توسعه می‌یابد، بسیار محتمل است که مانند بسیاری از کشورهای توسعه‌یافته دیگر، وارد پارادوکس جمعیتی-اقتصادی شود و نرخ زادوولد ممکن است به سطحی پایین‌تر از آنچه انتظار می‌رود کاهش یابد.
حتی در حال حاضر، زوج‌های چینی به دلیل هزینه‌های بالای تربیتی، تمایلی به داشتن بیش از یک فرزند ندارند. در حالی که به نظر می‌رسد زوج‌ها در کشورهای غربی دو تا سه فرزند می‌خواهند اما در شرق این تعداد کمتر است.
روندهای جمعیتی مانند نرخ زادوولد بر تجارت و اقتصاد یک کشور تاثیر می‌گذارد. با کاهش جمعیت شاغل، جمعیت سالخورده در هماهنگی با شبکه رفاهی خود، از جمله تامین اجتماعی و مستمری‌های عمومی مشکل دارند. با گذشت زمان، این مورد می‌تواند نیاز به چیزهایی مانند اتوماسیون را برای جایگزینی کارگران از کار افتاده افزایش دهد.
تحلیلگران جفریز می‌گویند که در چند دهه آینده روندهای جمعیتی بر شرکت‌ها و سهام نیز تاثیر می‌گذارد. آنان انتظار دارند که شاهد تلاش مستمر و قابل توجهی برای کاهش هزینه‌های تربیت کودکان در سطح جهانی و به طور خاص در چین باشند. این تلاش‌ها ممکن است شامل معافیت‌های مالیاتی، کمک‌های نقدی و یارانه‌ها باشد.
هیچ جا به ایران نمیرسه. البته اگه احساس مسئولیت کنید در قبال بچه ای که بدنیا آورده اید. قیمت مدرسه غیر انتفاعی، هزینه های خوراک، لباس، ماشین، خونه و ... را حساب کنید متوجه ارقام زیاد بچه آوری در ایرام میشوید.