به گزارش تابناک به نقل از همشهری، اگر از زاویه فنی به دربی شماره۱۰۲ نگاه کنیم، آنچه بیشتر از هر چیز دیگری جلب توجه خواهد کرد، سبک متضاد بازی ۲تیم است. در حقیقت این بازی، دوئلی بین ۲تیم با فلسفههای کاملا متفاوت است. درحقیقت هرکدام از تیمها روشی را در زمین پیاده میکنند که روش بازی مطلوب حریفشان است. در چنین شرایطی، معمولا ۲ اتفاق رخ میدهد؛ یا بمب بزرگ خنثی میشود و ۲تیم در یک بازی سرد و کسلکننده به تساوی بدون گل میرسند و یا اینکه یک نبرد سرشار از هیجان و گل در آزادی شکل میگیرد. طبیعتا طرفداران فوتبال، هوادار بیچون و چرای سناریوی دوم هستند.
مالکیت پرسپولیس، دوندگی استقلال
پرسپولیس در دوران یحیی، تیمی بوده که همیشه علاقه داشته بازیسازی را از عقب زمین شروع کند. درحقیقت آنها عادت دارند با پاسهای کوتاه متوالی از دروازه خودی، به سراغ دروازه حریف بروند. پرسپولیس دراین زمینه حساب ویژهای هم روی نیمفضاهای کناری برای خلق موقعیت باز میکند. یکی دیگر از روشهایی که این فصل مورد توجه قرمزها قرار داشته، سانترهای بلند سروش رفیعی برای استفاده از قدرت سرزنی شهاب زاهدی است. فوتبال مالکانه پرسپولیس، همیشه نقشه دلخواه یحیی برای موفقیت را میسازد. اما استقلال، درست برعکس این فکر میکند. نکونام علاقه دارد تا توپ را به حریف بسپارد و با پرس و دوندگی بالا، آن را در یک سوم دفاعی قرمزها پس بگیرد و با استفاده از اشتباه حریف، برای خودش موقعیت بهوجود بیاورد. نقطه قوت هر تیم، نقطه ضعف تیم دیگر هم هست. برای مثال استقلالیها هنوز در بازیسازی از عقب زمین خوب نیستند و پرسپولیسیها در پرس به اندازه استقلال موفق عمل نمیکنند. طبیعتا نباید انتظار داشته باشیم که یک تیم در همه جنبههای بازی فوقالعاده باشد. نکته مهم این است که تیم نقطه قوتش را بشناسد و از آن در مسیر برندهشدن استفاده کند.
شروع مجدد، فاکتور تعیینکننده
تیم نکو بارها در این فصل از ضربات شروع مجدد برای گلزنی استفاده کرده است. آنها برای این ضربات برنامه دقیقی دارند و اگر به نقطه فرود توپ در بسیاری از گلهای این فصل استقلال دقت کنید، متوجه تکرار یک فرمول کاملا مشابه خواهید شد. پرسپولیس هم با داشتن سروش رفیعی و مهدی ترابی، روی ارسالها خطرناک خواهد بود. بهطور کلی در بازیهایی تا این حد نزدیک و پیچیده، مهمترین نکته این است که چه تیمی گل اول را بزند. ضربات ایستگاهی در این زمینه بسیار کلیدی خواهند بود.