سفرهای هوایی تجاری پیش از اختراع کابین‌های تحت فشار، تجربه بسیار متفاوتی نسبت به امروز داشتند. بوئینگ ۳۰۷ در سال ۱۹۳۹ به عنوان نخستین هواپیمای مسافری دارای کابین تحت فشار معرفی شد. در ادامه نگاهی اجمالی به آن روز‌های اولیه می‌اندازیم.
پرواز در ارتفاع پایین و محدودیت ارتفاع
هواپیما‌های اولیه نمی‌توانستند به اندازه هواپیما‌های مدرن در ارتفاع بالا پرواز کنند. پرواز آنها به ارتفاع‌های پایین‌تر محدود بود، جایی که هوا متراکم‌تر بود و اکسیژن کافی برای تنفس مسافران بدون کمک دستگاه وجود داشت.
شرایط نامطلوب، نبود فشار هوا به این معنی بود که کابین هواپیما‌ها به ویژه در ارتفاعات بالاتر سرد و پر از جریان هوا بودند. مسافران اغلب مجبور بودند حتی در ماه‌های گرم سال لباس گرم بپوشند. همچنین، سطح سر و صدا در داخل هواپیما‌ها به طور قابل توجهی بالاتر از امروز بود.
ماسک‌های اکسیژن و زمان محدود
برخی از خطوط هوایی در طول پرواز، به ویژه در ارتفاعات بالاتر، ماسک‌های اکسیژن در اختیار مسافران قرار می‌دادند. با این حال، مقدار اکسیژن محدود بود و خلبانان مجبور بودند ارتفاع پرواز را با دقت مدیریت کنند تا اطمینان حاصل شود که همه افراد اکسیژن کافی دارند.
هواپیمازدگی
تلاطم و نبود فشار هوا موجب می‌شد که سفر هوایی برای بسیاری از مسافران بسیار ناراحت کننده باشد و منجر به هواپیمازدگی مکرر شود.
با وجود این چالش ها، سفر هوایی اولیه برای بسیاری از افراد تجربه هیجان انگیزی بود. این یک جهش بزرگ رو به جلو در حمل و نقل بود و امکانات جدیدی را برای سفر و تجارت فراهم کرد.
توسعه کابین‌های تحت فشار، انقلابی در سفر هوایی ایجاد کرد. این امر به هواپیما‌ها اجازه داد تا در ارتفاعات بالاتر پرواز کنند، زمان سفر را کاهش دهند و مصرف سوخت را بهبود بخشند. همچنین، تجربه پرواز را برای مسافران بسیار راحت‌تر و لذت بخش‌تر کرد.
