فوتسال ایران نباید زیر سایه فوتبال بماند/ فدراسیون فوتسال موفق‌تر از فوتبال می‌شود
فوتسال ایران مثل نگینی پنهان یا نوری خاموش میان موج‌های بزرگ فوتبال در دل تاریخ خود می‌سوزد با خورجینی از عناوین و جام‌های طلایی اما با صدایی نحیف و کم‌رمق در دنیای بی‌رحم نام‌های بزرگ و جام‌های کوچک(فوتبال). وقتش رسیده این نور نادیده گرفته شده، آسمان خودش را روشن کند.
به گزارش تابناک ورزشی، فوتسال ایران امروز بیش از هر زمان دیگری به استقلال نیاز دارد؛ به فدراسیونی مستقل نیاز دارد که در آن نفس بکشد؛ رشد کند و بال‌های آزادی خود را بر گستره‌ی تمام ایران بگشاید. گستره‌ی هر سالنی که جوانانی رعنا توپی تنبل را به رقص و جشن گل مهمان کرده‌اند. فدراسیونی که در سایه آن تمامی استعدادها، پتانسیل‌ها و آرزوهای عاشقان این ورزش شکوفا شود که دستیابی به این آرمان یک گام یا تصمیم شجاعانه می‌خواهد: «جدایی فوتسال و کمیته‌اش از فوتبال و فدراسیونش و ایجاد فدراسیونی مستقل».
فوتسال ایران با تمام سابقه درخشان و سال‌ها و بارها حکمرانی بر قاره کهن و فراوانی استعدادهای ناب و لیگی پویا با مدعیانی جاه‌طلب و قدرتمند، در دل فدراسیون فوتبال چونان سایه‌ای بزرگ زندگی می‌کند که یا به چشم نمی‌آید یا در دل تاریکی‌ها اسیر شب‌زدگی نام‌های آشنا و ناآشنا شده است.
راه فوتسال را جدا کنید!
اگرچه اجرایی شدن اصلاحات در کمیته فوتسال به کمتر شدن حاشیه‌ها، حرفه‌ای‌تر شدن لیگ و پرورش استعدادها خواهد انجامید اما فوتسال ایران به عنوان قدرت اول آسیا با بیشترین عنوان قهرمانی در قاره کهن گزینه‌های بهتری هم روی میز دارد. یکی از این گزینه‌ها جدا کردن مسیر فوتسال از فوتبال و فدراسیون فوتبال است. فوتسال ایران ظرفیت و پتانسیل جهانی شدن را دارد اما ضعف مدیریت، زیر مجموعه بودن در ساختار فدراسیون فوتبال، نبود قوانین سخت‌گیرانه و بی‌برنامگی باعث شده درگیر حاشیه‌ها بماند.
تقلب از روی دست برزیلی‌ها
اگر می‌خواهیم فوتسال ایران در مسیر جهانی پیشرفت قرار بگیرد باید ساختار کمیته فوتسال را هم از نو نوشت. جدایی فوتسال از فوتبال شاید بهترین گزینه ممکن باشد؛ همانطور که برزیل قدرت اول فوتسال دنیا، ساختار فوتسالش را جدا و کنفدراسیون فوتسال برزیل را تاسیس کرد تا با دیگر به قدرت اول جهان بدل شود. آنها بعد از یک‌دهه‌ی پر فراز و نشیب و ناکامی‌های سریالی در تاشکند بر بام جام جهانی ایستادند و تاج و تخت را از رقیبان پس گرفتند تا رنکینگ نخست دنیا را هم در اختیار بگیرند. چرا در ایران نتوانیم با الگوبرداری درست از روی دست برزیلی‌ها چنین نقشه راهی را دنبال کنیم؟ این تصمیم بزرگ را هر وقت اجرایی کنیم بهترین راهکار ممکن را انتخاب کرده‌ایم.
فرار فوتسالی‌ها از سایه
فوتسال ایران باید از سایه فوتبال بیرون بیاید و پرچم مستقل خود را علم کند. فوتسال دنیای سرعت، تکنیک، تاکتیک و زیبایی است. دنیایی پیچیده و عمیق که به یک ساختار ویژه، شجاعانه و آزاد برای شکوفایی بیشتر نیاز دارد. این ورزش بی‌نظیر باید از سایه و قید محدودیت‌های بی‌پایان رها شود و افسانه پر افتخار خود را به داستان‌هایی جذاب برای آیندگان بدل کند. فوتسال ایران با تمام استعدادها و افتخارات در دل فدراسیون فوتبال در سایه‌ای بزرگ زندگی می‌کند و با همه افتخارات و قهرمانی‌ها در دل فوتبال نمی‌تواند طعم این لذت باشکوه را ببرد. این جواهر درخشان نیاز به آسمانی جدا و پرچم خاص خود دارد.
تصمیمات فوتبالی‌ها ممنوع!
با جدایی فوتسال از فوتبال و اتخاذ تصمیم‌های تخصصی‌تر توسط تیمی مجرب از کارشناسان، پیشکسوتان و مربیان فوتسالی دیگر نیازی نیست که فوتسال منتظر تصمیمات فدراسیون فوتبال باشد و اولویت‌های خودش را خواهد داشت. از سوی دیگر با ایجاد ساختار مدیریت مالی جداگانه این امکان فراهم شود که با تخصیص و اعتبار و جاری شدن چشمه‌های مالی جدید، سرعت توسعه این ورزش در کشور چند برابر شود و شاهد رشد چشمگیری در این ورزش باشیم. همچنین مدیران فوتسال می‌توانند با جذب اسپانسرهای جدید و آوردن برندهای تجاری و انعقاد قراردادهای مستقل منابع مالی بهتری جذب این ورزش کنند که به شکوفاتر شدن فوتسال کمک کند.
نکته دیگر اینکه لیگ برتر فوتسال ایران، تیم‌های ملی و فوتسال پایه همگی با برنامه‌‌ریزی جدید و بدون وابستگی به فوتبال اداره خواهند شد که بدون‌شک به پیشرفت بین‌المللی هم منجر می‌شود، اتفاقی که در کشورهای موفق فوتسال دنیا مانند برزیل، اسپانیا و حتی پرتغال رخ داده و با تغییر ساختار درونی، عناوین جهانی و قاره‌ای را به ویترین افتخارات‌شان اضافه کرده‌اند.
ادای دین به نسل‌های طلایی
تصور کنید روزی را که فوتسال ایران با فدراسیون مستقل خود با تصمیم‌گیرانی که قلب‌شان برای این رشته می‌تپد، برنامه‌های جدید را بدون وابستگی به فوتبال و مدیران فوتبالی طراحی کند؛ آن روز است که باید منتظر پرورش نسل‌های تازه‌ای از ستاره‌ها بود؛ ستاره‌هایی که روزگاری نه چندان دور جام‌های طلایی را برای فوتسال ایران به ارمغان آوردند. این اتفاق اگر اجرایی شود، ادای دینی خواهد بود به نسل‌های طلایی و درخشان فوتسال ایران که با کمترین امکانات و کمبودهای عجیب و غریب، ویترینی پر افتخار برای فدراسیون‌نشین‌ها ساختند تا کارنامه آنها پربارتر شود.
فوتسال پرچمدار ایران
سری به ویترین افتخارات نسل طلایی فوتسال ایران بزنید. جام‌هایی که ستاره‌های درخشان ایران در دو دهه اخیر کسب کردند را مروری دوباره کنید. فوتسال همیشه پرچمدار میادین آسیایی بوده است. در تاریخ هر سرزمینی نسل‌هایی ظهور می‌کنند که مانند ستارگان دنباله‌دار، فقط یک‌بار از آسمان عبور می‌کنند و رد نوری از خود بر جای می‌گذارند. فوتسال ایران نیز چنین نسل‌هایی داشته؛ نسل‌هایی که نه فقط روی کف‌پوش‌های رنگی فوتسال بلکه در قلب‌ها و خاطرات میلیون‌ها ایرانی جاودانه شدند.
جای خالی معماران فوتسال!
فوتسال ایران از دهه ۹۰ میلادی وارد گود جهانی شد. علی پروین، ناصر ابراهیمی و محمد مایلی‌کهن، سه معمار و پرچمدار فوتسال ایران بودند. آنها شعله‌ای را روشن کردند که هرگز خاموش نمی‌شود. جای آنها در سالن‌های فوتسال خالی نیست؟ فدراسیون فوتبال و کمیته فوتسال آن مردان روزهای سخت را از یاد برده؟ آنها پدران فوتسال ایران هستند و هزاران بار شکر که هنوز چشم و چراغ دل و خانه‌شان روشن است. این رشته در ایران با خون دل‌های آنها جان گرفت و جهانی شد اما سال‌هاست اهالی فوتسال فراموش کرده‌اند فوتسال در ایران چگونه اتفاق افتاد!
آن نام‌های خاطره‌ساز اگرچه فوتبالی بودند اما چراغ خانه فوتسال ایران را روشن کردند و این چیز کمی نبود و نیست. اگر نیم ملی فوتسال ایران ۱۳ جام طلایی و قهرمانی را به خانه آورده، اگر شش بازیکن ایرانی مرد سال فوتسال آسیا شده‌اند، اگر ۷ جایزه تیم برتر آسیا به تیم‌های ملی فوتسال ایران اهدا شده، آغازش را مدیون مردان بزرگی است که فداسیون فوتبال و حتی کمیته فوتسال شاید فراموش کرده‌اند و حافظه تاریخی‌شان به آن سال‌ها آنتن نمی‌دهد! آنها هنوز می‌توانند الهام‌بخش آینده‌سازان فوتسال ایران باشند.
فوتسال هنوز بوی آن را در مشام دارد. سالن‌ها هنوز صدای قدم‌های آنها را می‌شناسند. فقط کافی‌ست در بزنید و معماران را به خانه‌شان دعوت کنید تا با کمک آنها برگی نو در تاریخ این ورزش مظلوم نوشته شود. بعد از آنها مردان بزرگ دیگری وارد گود شدند و کمیته فوتسال را شکل تازه‌ای دادند. مردانی مانند عباس ترابیان، صادق درودگر و حتی علی کفاشیان! همه این نام‌ها می‌توانند بار دیگر برای فوتسال وارد گود شوند و فوتسال را از زیر چتر فوتبال خارج کنند. فوتسال حیف است این‌گونه تلف شود.
سلاطین فوتسال برای فوتسال قیام کنند!
تاثیرگذاری بزرگان فوتسال در گرفتن حق این رشته وصف‌ناپذیر است. همه فوتسال باید برای احقاق حق‌شان قدمی بردارند. همه آنها باید پای کار بیایند و به احترام فوتسال قیام کنند. فوتسال باید راهش را جدا کند و چه زمانی بهتر از اکنون.
از وحید شمسایی سلطان بی‌چون‌وچرای گلزن‌ها که نامش در تاریخ فوتسال جهان جاودانه شده و اکنون سکاندار تیم ملی فوتسال است تا محمدرضا حیدریان، هنرمندی در قالب یک بازیکن که توپ را مانند شعری موزون به حرکت درمی‌آورد. انگار زمین برای او کوچک بود، دیوارها را می‌شکست، بازیکنان حریف را چون برگ‌های پاییزی از مسیرش کنار می‌زد و به زیبایی بازی را رهبری می‌کرد. یا رضا ناصری سنگربانی که روزهای سخت قامتش از دروازه فراتر می‌رفت و مانند کوهی استوار ضربات حریف را یکی پس از دیگری مهار می‌کرد.
مصطفی نظری، محمد کشاورز، محمد طاهری و... جنگجویانی که با قلب‌هایشان برای ایران می‌جنگیدند. آنها از نسل بازیکنانی بودند که هرگز ناامید نمی‌شدند و نمی‌گذاشتند میدان به حریف واگذار شود. آنها نه فقط بازیکن که ستون‌های افتخار فوتسال ایران بودند. فوتسال دوباره به اراده های شما نیاز دارد. فوتسال نیاز به تکثیر دوباره شجاعت و دلاورمردی دارد. فوتسال باید بتواند روی پای خودش بایستد بدون اینکه منتظر چرخیدن چرخ فوتبال باشد! حیف است از بابک معصومی کاپیتانی که قلبش برای فوتسال ایران می‌تپید و دیگر در میان ما نیست نامی برده نشود. او سال‌ها در زمین‌ها درخشید و روزی که از میان ما رفت انگار بخشی از قلب فوتسال ایران هم با او رفت. همچنین کاظم محمدی دلاورمردی که دیگر نیست تا روزهای طلایی‌اش را جشن بگیریم. البته که نام و خاطره‌ی بازی‌هایش و تصویری که از او در ذهن‌ها مانده هرگز از میان نمی‌رود. از کنار نام مربیان نامداری که فوتسال ایران را پرچمدار آسیا کردند هم نباید به سادگی گذشت. از مرحوم پورحیدری و مایلی‌کهن گرفته تا محمدحسن انصاری‌فرد و حسین شمس و ناظم الشریعه. فوتسال ایران با این نام‌ها ستاره دار شد.
تغییر دست‌فرمان با دستور زمان!
نسل‌ها به اجبار عوض می‌شوند و اسطوره‌ها و ستاره‌ها چهار گوشه زمین را با وداعی باشکوه می‌بوسند تا نوبت به نسل‌های بعد برسد. با رفتن حیدریان‌ها و شمسایی‌ها از تیم ملی، این تیم به فرمانده‌‌ای تازه نیاز داشت. علی‌اصغر حسن‌زاده بار مسئولیت را بر دوش گرفت. او از جنس نبوغ بود؛ بازیکنی که تکنیک در خونش جریان دارد. کاپیتانی که نشان داد نسل طلایی پایان ندارد. از قلب همین نسل ستاره‌هایی دیگر برخاستند.
حسین طیبی، ستاره‌ای درخشان شد که از فوتسال ایران به اوج فوتسال اروپا رسید و بر بام لیگ قهرمانان ایستاد. افتخاری که نه فقط برای خودش بلکه برای تمام فوتسال ایران بود. در کنار او مهدی جاوید یکی از مرگ‌بارترین گلزنان تاریخ فوتسال ایران نقش و نقشه همیشگی‌اش گشودن دروازه‌ی حریفان بود. و بسیار ستاره‌های دیگری که بارها در میادین ملی و باشگاهی درخشیدند تا فوتسال ایران همچنان در آسیا آقایی کند و حتی موفق به کسب عنوان سومی جام جهانی فوتسال شوند. تاریخ‌سازی بزرگی که شاید تا سال‌ها و دهه‌ها اگر با همین دست فرمان کنونی جلو برویم تکرارناشدنی باشد. زمان تغییر دست فرمان است. این را زمان به ما دستور می‌دهد که مسیر کنونی به سمت موفقیت‌های جهانی نیست. زمان دستور می‌دهد که نباید ایستاد و درجا زد. نباید به قهرمانی آسیا دلخوش بود و آن را موفقیت بزرگ دانست. زمان خیلی وقت است که دستور حرکت داده است!
سهم فوتسالیست‌ها کجاست؟
نسل‌های جدید در راه‌اند. آنها می‌آیند تا رد پای خود را در تاریخ فوتسال ایران به‌جا بگذارند. این شیرهای پارسی که میدان‌های جهانی را برای برافراشتن پرچم ایران در پیش دارند نباید مانند نسل‌های گذشته در آتش «ندانم‌کاری و نداری و کمبودها» بسوزند. باید برای این نسل جدید قدمی برداشت که ماندگار باشد چراکه لیاقتش را دارند. فوتسالیست‌ها نباید زیر سایه فوتبالی‌ها نادیده بمانند. قراردادهای میلیاردی فوتبال را ببینید. نوش جان‌شان. اما سهم فوتسالیست‌ها کجاست؟ اهالی فدراسیون و بخصوص کمیته فوتسال‌اش قراردادهای بازیکنان لیگ برتر بیست و چهارم را ورق بزنند. سهم فوتسالیست‌های لیگ‌های پایین‌تر که هیچ است!
برای فدراسیونی که جهانی نیست
باید اعتراف کنیم فدراسیون فوتبال ایران سال‌هاست که نشان داده توان رسیدگی به فوتسال در سطح جهانی را ندارد. جام جهانی گذشته در ازبکستان و کمبودهایی که مربیان و بازیکنان تیم ملی آن را بارها فریاد زدند این را به خوبی ثابت کرد. فدراسیون نشین‌ها، کمیته فوتسال و مشاوران رئیس، نتایج اوکراین، فرانسه، مراکش و ... در جام جهانی را به دقت بررسی کنند تا بیاموزند تجهیز جهانی یک تیم برای جامی جهانی چگونه تعریف می‌شود و چه معنا و مفهومی دارد. فدراسیون‌های سال‌های اخیر در حد و اندازه‌های جهانی نبوده‌اند. اما حالا زمان تغییر است. زمان درمان است؛ درمان زخم‌های گذشته برای بهبود آینده. این نسل جدید به حمایت بیشتر نیاز دارد چراکه لیاقتش را دارند.
آینده را حالا بسازید
در آستانه انتخابات فدراسیون فوتبال پیشنهاد می‌شود مراجع تصمیم‌گیر بخصوص وزارت ورزش با برگزاری جلسات کارشناسی با پیشکسوتان و اهالی فوتسال به بررسی دقیق‌تر طرح جداسازی فوتسال از فوتبال بپردازند و نقاط ضعف و قوت آن را به بوته آزمایش بگذارند. بدون شک فوتسال ایران از مواهب آن بهره‌مند خواهند شد و نسل‌های آینده به چنین تصمیمی افتخار خواهند کرد.
گزارش: مهدی شمشیری
تصمیم خوبیه. به نظرم یه فدراسیون مستقل لازمه برای فوتسال و فوتبال ساحلی. فوتبال ساحلی هم پتانسیل مدال آوری بالایی داره. این دو تا رو باید در قالب یه فدراسیون جدا سازماندهی کرد. ای کاش این شجاعت در فوتسالی ها باشه که حق فوتسال رو بگیرند. وقتشه فوتسال رو بیشتر اهمیت بدین حیف فوتسال با این همه قهرمانی و بازیکنان بزرگ که مرد سال آسیا شدن ولی زیر سایه فوتبال داره هدر میره زحماتشون. باید راه فوتسال رو جدا کنند سایت تابناک از انتشار نظرات حاوی توهین و افترا و نوشته شده با حروف لاتین (فینگیلیش) معذور است.