به گزارش تابناک به نقل از همشهری آنلاین، نام محمود مانیان که بین قدیمی‌های بازار تهران با لقب حاج مانیان شناخته می‌شد با تغییر و تحولات سیاسی دوره پرتلاطم مشروطه گره خورده است. محمود مانیان کارآفرین ملی‌گرای حامی مصدق بود که کارخانه کفش شادان‌پور را در حوالی خیابان خاوران تاسیس کرد و صدها نفر از افراد بی‌بضاعت و جوانان بااستعداد را در کارخانه‌اش به‌کار گرفت.
محمود مانیان تاجر و کارآفرینی بود که برای نخستین‌بار ایده ساخت کفش‌های طبی باکیفیت را مطرح کرد و به سرعت کارخانه تولید کفش‌های طب را تاسیس کرد و آن را توسعه داد. او بخش قابل ملاحظه‌ای از عمرش را صرف فعالیت‌های سیاسی کرد و عضو جبهه ملی بود، اما هرگز از مقوله تجارت و کسب‌وکار غافل نبود و اعتقاد داشت برای چرخاندن چرخ‌های اقتصاد مملکت و بی‌نیازی به اجنبی‌ها باید فوت و فن تولید و تجارت را به جوانان جویای کار و بااستعداد آموخت و آنها را در مسیر پیشرفت و توسعه قرار داد.
محمود مانیان از بازاری‌های متمولی بود که بخشی از سرمایه‌اش را صرف تولید کرد و کارخانه‌های کفش شادان‌پور و شعله را در اواخر دهه ۳۰شمسی راه انداخت. کارخانه شادان‌پور در ابتدا و به سیاق معدود کارخانه‌های تولید کفش که در ایران تاسیس شده بود گالش‌های پلاستیکی تولید می‌کرد و جنس این گالش‌ها در مقایسه با سایر کفش‌هایی که از این جنس تولید می‌شد متفاوت بود. بعد از تولید انبوه گالش‌های باکیفیت که برخلاف نمونه‌های دیگر، پا را زخم نمی‌کرد و در عین حال بسیار بادوام بود، محمود مانیان برای تولید کفش‌های طبی به صرافت افتاد و دستگاه‌های جدید را برای راه‌اندازی خط تولید کفش‌های طبی در تهران وارد کرد.
طولی نکشید که کفش‌های شادان‌پور بازار کفش را قبضه کرد و با وجود کفش‌های طبی، دیگر کسی از تاول انگشتان و زخم شدن پشت پا گله نمی‌کرد. یکی دیگر از دلایل موفقیت محمود مانیان این بود که با قشر کارگر رئوف بود و با وجود فعالیت‌های گسترده سیاسی و مشغله‌های روزمره گاهی از خانه‌اش در جاده قدیم شمیران تا کارخانه مرکزی‌اش در جاده خاوران می‌رفت که با کارگران ملاقات کند و خواسته‌های آنها را بشنود. محمود مانیان در کنار فعالیت‌های تجاری، دستی هم در کارهای خیر و عام‌المنفعه داشت و یکی از بنیانگذاران انجمن تالاسمی ایران، حسینیه ارشاد و آسایشگاه خیریه سالمندان و معلولان کهریزک بود.
حاج مانیان به واسطه فعالیت‌ها و گرایش‌های سیاسی که داشت چندبار در سال‌های قبل از انقلاب بازداشت شد. او سرانجام در سال ۱۳۷۳ در سانحه رانندگی دار فانی را وداع گفت.
