یکی از آیین های سنتی و باستانی مردم ایلام؛ مراسم سوگواری "چمر" است. قدمت این مراسم به دوره های پیش از اسلام می رسد. چمر مراسمی است که در عزای بزرگ ایل ، شخصیتی والا و یا جوانی غیور برگزار می‌شود.
برای این مراسم؛ بزرگان طوایف، شخصیت های دولتی و محلی و اهالی ایل دعوت می شوند. برای برگزاری مراسم محوطه ای را از قبل هموار نموده؛ با پارچه های سبز و سیاه و بیرق های مذهبی آذین بسته و گرد آن سیاه چادرهای عریضی که "دوار" می نامند؛ برپا می کنند. پس از گردهمایی؛ مردم بصورت صفوفی دایره وار، حلقه ای را دور میدان تشکیل میدهند. دسته ی زنان پارچه سیاه بلندی را به دست می گیرند و با آن دیواره ای می سازند. مردان نیز علم هایی را که "کتل" نامیده می‌شود؛ به نشانه ایستادگی و برافراشتگی بازماندگان ایل در دست می‌گیرند.
در این آیین زنان شیون سر میدهند و مویه می‌خوانند. برخی از زنان که به شخص متوفی نزدیکتر هستند؛ گریه کنان برصورت خود چنگ می زنند که به اصطلاح "وَی" می کنند. مراسم با ورود "سازه نچیر و دهل زن" که با سرنا و دهل خود موسیقی غم باری را می نوازند؛ فضای عمیق تری بخود میگیرد و به اوج میرسد. همراه با دسته موسیقی، مرثیه سرایانی که "راو کر" نامیده می شوند؛ به بیان اشعاری در وصف شخص متوفی پرداخته و گرداگر میدان به حرکت درمی آیند. اطراف میدان، زنان مسن تر نیز شعرهایی را با لحنی سوزناک دکلمه می کنند که "مور" خوانده می شود.
در مرکز میدان نیز یادمانی از یادگاری های شخص متوفی که عمدتا شامل لباس ها، تفنگ، و عکس های قاب شده اوست، بهمراه تصاویری از بزرگان دیگر ایل که فوت کرده یا شهید شده اند، برپا می شود. اسبی نیز بصورت نمادین، به نشانه یادگار رشادت و جنگاوری شخص متوفی، با پارچه های سنتی "هبر" آذین می کنند. معمولا زنان و دختران خانواده شخص متوفی در کنار این یادمان مستقر می شوند و زنان دیگر برای تسکین و اعلام همدردی بنوبت نزد آنان آمده و لحظاتی "وی" می کنند. مراسم با ورود مهمانان مختلف و اعلام همدردی آنان، تا زمان غروب آفتاب ادامه می یاد.
شما که نظرات را گلچین و منعکس می کنید ولی کاش در کنار یکی دو آیین عزاداری از صدها جشن و آیین شاد ایرانی ها هم (البته اگر چیزی مانده باشد) گزارش و عکس تهیه می کردید و نمایش می دادید تا شاید جوانان امروز ایران آگاه شوند که در ایران هم زمانی جشن و شادی بوده است. 
عزیز من اگه تو اون فاز برن که ممکنه مردم از غم و اندوه بیرون بیان و شاد شوند که این اصلا به صلاح نیست ای عزیز جان برادر!!!