برای این مرد بزرگ دعا کنید
محمد قادری
بعد از ظهر چهارشنبه 14 خردادماه وقتی خبر را از طریق پیامک مطلع شدم به ناگاه غم تمام وجودم را گرفت. متن پیامک اینگونه بود: «آیت الله مهدوی کنی بر اثر عارضه قلبی به کما رفت». بلافاصله حمد شفایی خواندم و در یک لحظه خاطرات خود را مرور کردم، خاطراتی تلخ و شیرین از روزهای زندگی و تحصیل در دانشگاه، دانشگاهی که حالا رییسش یا بهتر بگویم «پدر» اش در بستر بیماری افتاده و ...
شاید بدون اغراق باشد اگر بگویم عموم «امام صادقی ها» یا حداقل بسیاری که با هم در ارتباط هستیم چنین علقه پدر و فرزندی نسبت به «آیت الله» یا به قول خودمان «حاج آقا مهدوی» دارند، علقه ای دو سویه و ناشی از یک باور عمیق، باوری که ریشه در همسانی گفتار و کردار «آیت الله» دارد، چه، همگی آنچه را در نمازهای ظهر و عصر دانشگاه، در کلاس های اخلاق یکشنبه ها، در قرآن به سر گرفتن شب های قدر و... از او شنیدیم همان را نیز در رفتارش دیدیم. به همین دلیل در این چند روز با هر یک از دوستان که تماس گرفتم صحبتمان به این جمله ختم شد که؛ «انشاءالله به حق حضرت زهرا(س) شفا پیدا کند».
بی رودربایستی همه می دانیم که مرگ و زندگی دست خداست و «دعا» تنها ابزار بنده در برابر خالق برای خواهش تمنیات خویش است، پس جز دعا چه کار از ما بر می آید آن هنگام که بقای «پدر» را می خواهیم و البته دستمان خالی است، پدری که به شهادت تاریخ انقلاب اسلامی، سود و منفعتش نه برای خود و خانواده اش که برای مردم، انقلاب و نظام مقدس جمهوری اسلامی بوده است، پدری که با هوشیاری و آینده نگری، در اوج قدرت خلعت نخست وزیری را به کناری نهاد و با تمام توان دست به کار کادرسازی و تربیت نیروی متعهد، متخصص و انقلابی برای آینده نظام نوپای ایران اسلامی شد.
تلاش «آیت الله مهدوی کنی» در تربیت نیروی انقلابی البته به مشی و منش ایشان بر می گردد به ویژه آنکه او در عرصه سیاست همچنان انقلابی مانده است منتها با رعایت اصول و قواعدش، اصول و قواعدی مبتنی بر اخلاق و برگرفته از نص دین، خواه برخی او را محافظه کار یا برخی تندرو بنامند. مشی و منشی که رکن اساسی آن پشتیبانی از اصل و مصداق «ولایت فقیه» در هر زمان و مکانی است.
و آخر اینکه؛ به عنوان عضوی کوچک از فرزندان معنوی این پدر بزرگوار و خادم مکتب نورانی امام صادق(ع) از همه می خواهم که برای این مرد بزرگ دعا کنید، بلکه خداوند متعال و حکیم در پس عروج استوانه های رحمت و اساتید اخلاقی چون آیات عظام بهجت، حق شناس، مجتبی تهرانی، خوشوقت و... در این چند سال، به ما رحمی کند و نفس او را از ما دریغ نفرماید. انشاءالله
شاید بدون اغراق باشد اگر بگویم عموم «امام صادقی ها» یا حداقل بسیاری که با هم در ارتباط هستیم چنین علقه پدر و فرزندی نسبت به «آیت الله» یا به قول خودمان «حاج آقا مهدوی» دارند، علقه ای دو سویه و ناشی از یک باور عمیق، باوری که ریشه در همسانی گفتار و کردار «آیت الله» دارد، چه، همگی آنچه را در نمازهای ظهر و عصر دانشگاه، در کلاس های اخلاق یکشنبه ها، در قرآن به سر گرفتن شب های قدر و... از او شنیدیم همان را نیز در رفتارش دیدیم. به همین دلیل در این چند روز با هر یک از دوستان که تماس گرفتم صحبتمان به این جمله ختم شد که؛ «انشاءالله به حق حضرت زهرا(س) شفا پیدا کند».
بی رودربایستی همه می دانیم که مرگ و زندگی دست خداست و «دعا» تنها ابزار بنده در برابر خالق برای خواهش تمنیات خویش است، پس جز دعا چه کار از ما بر می آید آن هنگام که بقای «پدر» را می خواهیم و البته دستمان خالی است، پدری که به شهادت تاریخ انقلاب اسلامی، سود و منفعتش نه برای خود و خانواده اش که برای مردم، انقلاب و نظام مقدس جمهوری اسلامی بوده است، پدری که با هوشیاری و آینده نگری، در اوج قدرت خلعت نخست وزیری را به کناری نهاد و با تمام توان دست به کار کادرسازی و تربیت نیروی متعهد، متخصص و انقلابی برای آینده نظام نوپای ایران اسلامی شد.
تلاش «آیت الله مهدوی کنی» در تربیت نیروی انقلابی البته به مشی و منش ایشان بر می گردد به ویژه آنکه او در عرصه سیاست همچنان انقلابی مانده است منتها با رعایت اصول و قواعدش، اصول و قواعدی مبتنی بر اخلاق و برگرفته از نص دین، خواه برخی او را محافظه کار یا برخی تندرو بنامند. مشی و منشی که رکن اساسی آن پشتیبانی از اصل و مصداق «ولایت فقیه» در هر زمان و مکانی است.
و آخر اینکه؛ به عنوان عضوی کوچک از فرزندان معنوی این پدر بزرگوار و خادم مکتب نورانی امام صادق(ع) از همه می خواهم که برای این مرد بزرگ دعا کنید، بلکه خداوند متعال و حکیم در پس عروج استوانه های رحمت و اساتید اخلاقی چون آیات عظام بهجت، حق شناس، مجتبی تهرانی، خوشوقت و... در این چند سال، به ما رحمی کند و نفس او را از ما دریغ نفرماید. انشاءالله
