اميرپرويز پويان در ابتکار نوشت:
روزگاري که امکان پخش مستقيم تلويزيوني اخبار و رويداد هاي سراسر جهان وجود نداشت ودسترسي لحظه به لحظه به اخبار دورترين نقاط جهان از پشت مانيتور ها، تبلت ها و تلفن هاي هوشمند ممکن نبود، اوضاع فرق داشت؛خبرنگاران با گزارش هايي که با کمک تلگراف به مراکز خبر مخابره مي کردند جهان را تکان مي دادند، عکاس ها با عکس هايي که گاهي هفته ها طول مي کشيد منتشر شود، تصوير رويدادها را به دست بينندگان مي رساندند، مردم با ديدن عکس جنگ ها، انقلاب ها،شورش ها، مسابقات ورزشي يا زندگي روزمره، اطلاعات کسب مي کردند و واکنش نشان مي دادند.
اين اخبار تلگرافي و عکس هاي نگاتيو در سياست قرن بيستم تاثيرگذار بودند. عکس هاي جنگ ويتنام و گزارش هايي که ازاين کشور ارسال مي شد باعث واکنش جهانيان به يک رويداد غير انساني شد.عکس ها و اخباري که از کشتار يهوديان منتشر شد تاثير خود را گذاشت، اخبار مي توانست رويداد را ثبت کند، شنيدن گزارش هاي هولناک مي توانست بيننده را براي لحظه اي از زندگي روزمره اش بيرون بکشد.اما اخبار تلويزيوني مانع کشتار درعراق، افغانستان، سودان يا فلسطين نشد.
تلويزيون و سايت هاي خبري، فجايع جهان را در کنار خبر جوايز موسيقي، مرگ ستاره هاي قديمي، سخنان فعالان محيط زيست و نتيجه مسابقات تنيس، پوشش مي دهند. بحث تئوري توطئه نيست،براي رسانه ها هر رويدادي رويدادي ست مانند رويداد ديگر، کشتار سوداني ها باشد يا جايزه گرند اسلم استراليا يا افشاي زندگي خصوصي يک سياستمدار؛هزاران کانال و سايت خبري، اخبار هولناک را به بخشي از زندگي روزمره تبديل کرده اند، همزمان قابليت تاثيرگذاري بر سياست را از دست داده اند.اين شبکه ها تنها با افشاي فسادهاي اخلاقي و مالي مي توانند در برکناري مديران دولتي يا طلاق ستاره ها نقش ايفا کنندو نه بيشتر.
دل خيلي ها درسراسر جهان با ديدن کشتار درغزه درد مي گيرد، فجايعي که بنيادگراها در خاورميانه به بارمي آورند بينندگان را متاثر مي کند،نتايج جام جهاني هيجان زده شان مي کند.اخبار قراراست بيننده را جذب کند، و درميان اخبار تحليل هايي ارائه شود تا به بينندگان کمک کند با ديدگاه هاي مختلف درباره يک مسابقه فوتبال، يا جنگ يا بحران اقتصادي، آشنا شوند.اخبار تاثير خود را از دست داده، شوراي امنيت اهميتي نمي دهد مردم سراسر جهان کشتار در آفريقا، بغداد و غزه را مي بينند. به جز دانستن و باخبر شد کار ديگري از دستشان بر نمي آيد، "جهان جاي بدي ست متاسفانه " گفتن اين جمله تمام مسئوليت باخبر شدن از فاجعه ها را برطرف خواهد کرد. فاحشه ها مدتي طول مي کشد تا با وقاحت شغلشان کنار بيايند بعد همه چيز برايشان عادي مي شود.
کارکرد رسانه ها، بيش از اطلاع رساني، عادي جلوه دادن وضعيتِ فاجعه بار شده است. در مورد رسانه هاي داخلي نيز اين اتفاق افتاده، دادگاه اختلاس معروف 123 ميليارد توماني بانک تجارت در دهه هفتاد واعدام فاضلي و تبرئه شدن رفيق دوست، مثل بمب عمل کرد.بعد ازبيست سال خبر اختلاس هاي کلان تر، دزدي زمين ها و منابع ملي، انتقال پول نفت به حساب هاي شخصي- که هر روزه منتشر مي شود - تاثير خاصي ندارد. با کمک رسانه هاي ملي و ماهواره اي، وضعيت زندگي براي محرومان امري طبيعي محسوب مي شود، انگار اين وضعيت اختلاف سطح درآمدها طبيعي ست و جزو ذات انسان و زندگي.
پذيرفتن وقاحت از سوي جامعه با کمک رسانه ها اتفاق افتاده، مردمي که توانايي زندگي معمولي را ندارند، بالا رفتن برج ها را نگاه مي کنند؛ در حالي که از طريق اخبار رسمي کشور مي دانند اين سرمايه ها از کجا و چطور دردست اقليتي محدود متمرکزشده.اخبار هزاران ميليارد معوقه بانکي را مي شنوند، درجريان فروش شرکت هاي دولتي قرار مي گيرند و همه را جزو شرايط طبيعي حساب مي کنند." زندگي همين است ديگر ".
