سینماهای سیار به زودی خلأ نبود سالن سینما در بیشتر شهرهای ایران را پوشش خواهد داد؛ اما شواهد نشان می‌دهد در مقابل استفاده از سینماهای سیار در برخی شهرهای ایران، احتمالاً مقاومت‌هایی خواهد شد، همان گونه که پیش از این در مقابل ساخت سالن سینما در برخی شهرها مقاومت‌هایی شد و دقیقاً به همین دلیل، این شهرها صاحب سالن سینما نشدند.
به گزارش «تابناک»، بنا بر آماری که مسئولان فرهنگی کشور اعلام کرده‌اند، از مجموع 1143 شهر ایران، 60 شهر دارای سالن فعال سینماست و بخش وسیعی از مردم ایران، اساساً به پرده عریض سالن‌های سینما دسترسی ندارند و نمی‌توانند آثار سینماگران کشورمان را تماشا کنند و همین باعث می‌شود، هیچ گاه رقم فروش سینمای ایران از سطحی بالاتر نرود، زیرا شمار تماشاگران سینما از محدوده جغرافیایی خاصی، وسعت بیشتری نمی‌یابد.
در همین راستا، سینماهای سیار ایده‌ای بود که سازمان سینمایی از مدت‌ها پیش بر آن تمرکز کرده بود و «تابناک» نیز مدت‌ها پیش به آن پرداخت و پیشنهاد کرد، این ایده در ایران نهایی و پیاده سازی شود. از قضا، سازمان سینمایی به یک تولیدکننده داخلی سفارش ارائه نسخه‌ای از این سینماهای خانگی را داد که ظاهراً بهره برداری از این مجموعه نیز به تولیدکنندگانش واگذار شده است. با این رویکرد، اکنون روند اجرایی بهره برداری از این ظرفیت در مراحل نهایی است و نقدهایی که درباره نمایش یک فیلم سینمایی در این ساختار تازه اکران مطرح می‌شود، تنها با هدف زمین زدن این طرح بزرگ برجسته شده است.
البته تنها این نقدها به عنوان یک کارشنکی آشکار قابل طرح نیست و نگرانی جدی‌تر، واکنش نسبت به ورود سینما به برخی شهرهاست که در گذشته مسئولان شهری آن شهرها قصد راه اندازی سالن سینما را داشتند؛ اما با مقاومت هایی که از سوی برخی اشخاص صورت پذیرفت، از ساخت سالن سینما در آن شهرها صرف نظر کردند؛ بنابراین، احتمال دارد، با توجه به این سوابق، نسبت به حضور سینماهای سیار در شهرها نیز واکنش مشابهی را شاهد باشیم و انتظار می‌رود، در این زمینه تدبیر لازم اندیشیده باشد.
سالن‌های سیار سینما این ظرفیت را فراهم می‌کنند تا همزمان با نمایش فیلم‌های روز در سینماهای پایتخت و دیگر شهرهای بزرگ، مردم سایر شهرها نیز بتوانند به دیدن این فیلم‌ها بنشینند. روزانه حدود 500 تن از اهالی یک شهر، یک فیلم سینمایی را در این سینماهای سیار می بینند و پس از چند روز این سالن سینما راهی شهری دیگر می‌شود.
بدین ترتیب این مدل جدید به خصوص برای شهرهای کوچک بسیار مقرون به صرفه خواهد بود، چون ساخت سالن سینما به ازای هر صندلی 25 تا 30 میلیون تومان هزینه خواهد داشت و با توجه به اینکه در شهرهای کوچک مخاطب سینمارو محدود هستند، اساساً ساخت یک سالن سینمای 200 نفره با سرمایه پنج تا شش میلیارد تومانی، صرفه اقتصادی ندارد و برای شهری که ممکن است ماهیانه 500 نفر تماشاگر داشته باشد، منطق مدیریتی نیز ندارد.
به نظر می‌رسد این سالن‌های سیار سینما که طرح یک شرکت فرانسوی است و «سینه موبیل / Cinemobile» یا همان «سینمای سیار» به آنها گفته می‌شود، مقرون به صرفه ترین امکان برای در دسترس قرار دادن سینما برای بسیاری از شهرهای کم جمعیت است که ساکنان علاقه مندش برای تماشای فیلم به چندصد تن نمی‌رسند؛ اما همین تعداد، مشتاق تماشای هر فیلم به نمایش درآمده در سینمای ایران بوده و در واقع تماشاگر حرفه‌ای هستند.
یک «سینه موبیل» می‌تواند در یک ماه به ده تا سی شهر (متناسب با میزان استقبال مردم بین یک تا سه روز استقرار موقت در هر شهر) سفر کند و به این ترتیب، اولین سالن‌های سینمای ایران را شاهد باشیم که تمامی سانس‌هایش پر خواهد بود و گستره وسیعی از مخاطبان را پوشش دهد. برای افزایش اقبال نیز می‌توان پنج یا شش فیلم روی پرده را در پنج یا شش سانس سینه موبیل به نمایش درآورد. در واقع با استقرار این سینماهای سیار در هر شهر، مردم می توانند با خرید بلیت سانس‌های مختلف چندین فیلم روی پرده سینماهای ایران را ببینید.
با این رویکرد یک تا سه «سینه موبیل» می‌تواند هر استان را کامل پوشش دهد و به شدت نیز درآمدزا باشد و علاوه بر اشغال زایی، فروش فیلم‌های روی پرده را به طرز شگفت آوری ارتقا بخشد. تنها کافی است این سینماها روزانه 480 تماشاگر داشته باشند که این رقم در ماه به بیش از 14 هزار تماشاگر می‌رسد و اگر 30 «سینه موبیل» برای استان‌ها تهیه شود و به ازای هر 36 شهر فاقد سالن سینما، یک سینمای سیار اختصاص یابد، حداقل 420 هزار تماشاگر در ماه (در سی استان صاحب سینه موبیل) و بیش از پنج میلیون تماشاگر در سال به مخاطبان ایران افزوده می‌شود.
البته گفته می‌شود مدل سینمای سیار که برای ایران در نظر گرفته شده، شکل متفاوتی دارد و با هزینه نزدیک ساخت یک صندلی سینما تولید شده و مورد بهره برداری قرار می‌گیرد و در واقع خبری از سالن سینمای سیار نیست و این گمانه جدی مطرح است که سینمای سیار از ظرفیت «فضای باز» برای نمایش فیلم‌ها استفاده می‌کند و طبیعتاً اگر چنین قاعده‌ای باشد، اکران فیلم‌ها در طول شب خواهد بود.
در واقع در شرایطی که امکانات مالی برای سرمایه گذاری جهت ساخت بیش از 1000 سالن سینما در کشور فراهم نیست و برای بسیاری از شهرهای کوچک -به واسطه قلیل بودن تعداد مخاطبان- ساخت سالن سینما منطق اقتصادی ندارد، «سینه موبیل» می‌تواند راه میانبری برای کمک به بهبود فروش سینما و همچنین زمینه سازی برخورداری مردم حتی شهرهای کوچک از امکان تماشای فیلم‌های سینمایی روز بر روی پرده عریض سینما باشد.
مردم شهرهای کوچک، تشنه امکانات هنری و تفریحی حداقلی نظیر سالن‌های سینما هستند و بنابراین پیش بینی استقبال از این سینماهای سیار، چندان پیچیده نیست و عطشی که در این زمینه وجود دارد، غیرقابل چشم پوشی است؛ بنابراین انتظار می‌رود مسئولان دست کم به صورت پایلوت و نمونه، اقدام به راه اندازی این طرح با یک دستگاه در یک استان نمایند و اگر نتایج رضایت‌بخش و مورد انتظار فراهم شد، این طرح فراگیر شود و آثار سینمای ایران برابر چشم سینمادوستان ساکن سراسر ایران بر پرده‌ای عریض به نمایش درآید.
پول بدن بعد بشینن توی کامیون فیلم ببینن؟ خوب فیلم رو دانلود میکنن یا سی دی رو میخرن یا کرایه میکنن تو خونه خودشون میبینن! اکران، پرده نقره ای، باجه بلیط فروشی، محیط سینما یک فرهنگ هست، نمیشه که به مردم بگید توی کامیون فیلم ببینن، خب توی میشینه تو خونه فیلم رو میبینه، واقعا جای تاسف دارد اگر مملکت ما به عنوان بزرگترین دارنده ذخائر نفت و گاز و منابع طبیعی و انسانی نتونه بودجه فرهنگی به روستاها تخصیص بده که بتونن یدونه ویدئو پروژکتور و سیستم صوتی بخرن و مردم تو روستاشون یه چیزی به نام سینما داشته باشن و مثل دوره گردها به مردم بگیم بیاید بشینید توی کامیون فیلم ببینید.