روزنامه آفرینش نوشت:
اين خبر دلهره آور ، خبري است که از آينده مي آيد و هيچ چيز نمي تواند در برابر هجوم آن به سوي ما ، سد ببندد و ايستادگي کند. 35 در صد از کودکان ما يا با بيماري آسم متولد مي شوند يا در معرض ابتلا به آن هستند.
ما نسل آينده مان را درگير بحراني کرده ايم که نه فقط از بي مبالاتي هاي اخلاقي ، که ازبي تدبيري اجتماعي و اقتصادي برمي خيزد. ما حتي به خاطر فرزندان مان ،نه از خير موتورهايي مي گذريم که 4 برابر اتومبيل ها، هواي شهرمان را آلوده مي کنند و نه از خير تک سرنشيني و نه از خير فروختن پارک ها و تراشيدن جنگل ها.
کمر همت بسته ايم و آينده را هدف گرفته ايم ؛ پس تا مي تواني شليک کن رفيق ... اما حواست باشد که آن چه هدف گرفته اي تا منافع امروزت را تامين کند، فرداي فرزندانت را به آتش مي کشد. و اين دود همان آتش است که از آينده مي آيد و بر فراز شهر منتشر مي شود.
با نسلي بيمار که به سوي آينده مي فرستيم ، تاريخ ، تمدن و فرهنگ کهنسال اين ملت را هدف گرفته ايم . نسلي که تمام سود و فايده ي کار و انديشه اش را بايد صرف درمان دردهايي بکند که ما با آلاينده ها و ريزگردهايي که توليد مي کنيم، برايش به ميراث مي گذاريم ، چگونه توان حفظ ميراث فرهنگي و ملي اين مرز و بوم را خواهد داشت؟ اين ، چيزي نبود که ما از گذشتگان مان به امانت گرفتيم. اين قراري نبود که با طبيعت پيرامون مان داشتيم .
شعار باستاني اين ملت ، کوتاه بودن عمر درخت افکن بود ؛ چه شد که اين باور را از دست داديم و به جاي احياي باغ ها و جنگل ها، با وسايل نقليه ي فرسوده ي خود به جان ريه هاي اين شهر افتاديم . اکنون اسير روزهاي بلند دود و مه گرفته شده ايم ؛ با عمرهايي کوتاه . که اين نفرين گذشتگان بود بر آناني که طبيعت و محيط زيست خود را پاس نمي داشتند و سنگدلانه تن و روح اين مادر را جريحه دار مي کردند : روزهاي زندگي تان بلند اما عمرتان کوتاه باد... چگونه شد که تن به اين نفرين داده ايم.
از کجا اين آوار بر سرمان فرو باريد. با اين فرزندان بيماري که به سوي آينده ي اين سرزمين مي فرستيم ،چگونه چشم در چشم خواهيم شد؟ ما را چگونه قضاوت خواهند کرد اين کودکاني که با اولين نفس هاي شان ، درگير تنگناي خس خسي دردآلود در ريه هاي نحيف شان مي شوند؟
اینا همش بخاطر بی کفایتی اقایونی هست که فقط در دولت هاشون به فکر خودشون و اطرافیانشون هستند.