ایزدیانی که از سرزمین‌شان رانده شدند

و از آنجا که در نظر ایزدیان خدا بزرگ‌تر از آن است که بندگانش بتوانند او را پرستش کنند،‌ این فرشته مقرب رانده‌شده‌،‌ ملک طاووس که در ادبیات مسیحی او را نشانه شیطان گرفته‌اند، یکی از هفت فرورهر مقرب الهی و مسوول اداره جهان را باید به نیابت از خداوند گرامی داشت و بر او سجده برد.

به گزارش ایسنا، ایزدیان که تقریبا همگی کُرد هستند به زبان «کرمانجی» حرف می‌زنند،‌ وقتی که نینوا،‌ هنوز نینوا بود،‌ در این منطقه زندگی می‌کردند و معبد و قبله و رودخانه غسل خودشان را داشتند،‌ روزانه پنج نوبت نماز می‌خواندند؛ ترکیبی از آیین‌های هر سه دین ابراهیمی،‌ در کنار باورهایی ریشه‌گرفته از زرتشت و اعتقادات صوفیانه،‌ نزدیک به آیین یارسان،‌ کاکایی‌ها،‌ به همراه مراسم ذکر و سماع و طبقه‌بندی روحانیان به پیر و شیخ و مراد،‌ برگزاری آیین‌های قربانی و حج سالانه در محل دفن پیرشان و اعتقاد به تناسخ تا زمان پاک‌شدن روح پیروان.

ایزدیان نسل‌شان را از بذری که آدم ابالبشر در خاک کاشته است، می‌دانند و نه از مادری به نام حوا و باور دارند پسری که از بذر کاشته شده در زمین به دنیا آمده است، با یک حوری ازدواج کرده و در نتیجه فرزندانش از فرزندانش آدم جدا هستند و وصلت با پیروان سایر ادیان غیر ممکن است چون باعث می‌شود فرآیند تناسخ روح متوقف شود و آن‌ها در نهایت به پاکی که هدف نهایی زندگی‌شان است دست پیدا نکنند.  عروس‌هایشان با لباس قرمزی که در میان کردها مرسوم است،‌ به کلیسا می‌روند و با تقسیم یک نان مقدس‌، عقد می‌شوند،‌ بچه‌هایشان را غسل می‌دهند و ختنه می‌کنند و وقتی می‌میرند در گورهایی رو به شرق دفن می‌شوند و ...

آنها قرن‌هاست که زندگی سختی دارند. مورخان می‌گویند بنای این آیین را نه پسری روییده از زمین که شیخی به نام «شرف‌الدین ابوالفضائل عدی بن مسافر بن اسماعیل بن موسی بن مروان بن حسن بن مروان» از نوادگان «مروان حکم» بنیان‌گذار حکومت امویان گذاشته است،‌ در دوره عثمانی‌ها،‌ خونشان را مباح می‌دانستند و چندین بار مورد حمله قرار گرفتند.  با تشکیل حکومت تازه در عراق،‌ مصیبت‌ها تمام نشد و در دوران صدام حسین علاوه بر این که حکومت آنها را اجبارا از مرتع‌هایشان به صحرا کوچاند،‌ تلاش کرد از آنها به عنوان اهرم فشاری بر سایر کردهای عراق استفاده کند. در دوره‌های مختلف عده زیادی از این مردم از سرزمین تاریخی‌شان فرار کردند،‌ بعد از عراق،‌ بیشترین جمعیت ایزدی‌ها در آلمان،‌ ترکیه و ارمنستان زندگی می‌کنند و باقی مانده‌شان در داخل عراق. در دو، سه سال گذشته طعمه داعش شده‌اند که مردانشان را به گورهای دسته‌جمعی فرستاده و بین دو تا سه هزار نفر از زنان و کودکانشان را به بردگی گرفته است.

سازمان ملل آن‌چه را داعش بر سر ایزدی‌ها آورده نسل‌کشی می‌داند. بسیاری‌شان در گورهای دسته‌جمعی خفته‌اند،‌ خیلی‌هایشان پیش از فتح موصل در بازار برده‌های این شهر فروخته شده‌اند و عده‌ای‌شان فرار کرده‌اند،‌ عده‌ای‌شان را پیشمرگه‌های اقلیم کردستان نجات دادند،‌ اما هنوز خیلی‌هایشان اسیر هستند برای رواج دوباره برده‌داری، که داعش معتقد است از نشانه‌های نزدیک بودن آخرالزمان است.

حالا می‌گویند تا سرنوشت زنان دزدیده شده توسط داعش معلوم نشود،‌ جنگ با این گروه تروریست تمام نشده است،‌ اما خشونت علیه زنان، یکی از قدیمی‌ترین تکنیک‌های جنگی دنیاست. سوای جنگ‌های تاریخی که بر سر به دست آوردن زنان به راه افتاده است، در جنگ‌های دیگر،  گروگان‌گرفتن و تعرض به زنان در جبهه مقابل،‌ ابزار تحقیر و آشکار کردن پیروزی در جنگ بوده و هست.

«نادیا مرداد»  دختر ۲۲ ساله‌ای که دو سال قبل از سه ماه اسارت در قلمرو داعش توانست به اقلیم کردستان فرار کند و بعد به چهره عمومی برای جلب توجه جهانی به بحران دختران ایزدی تبدیل شود،‌ می‌گوید: « داعش زنانی را که به بردگی برده است می‌فروشد،‌ معاوضه می‌کند، یا به عنوان هدیه به افراد مسن‌تر از ۳۵ سال می‌بخشد؛ دخترانی که بعضی‌هایشان ۹ ساله و حتی بچه‌تر هستند.»

داستان نادیا مراد که از دست داعش فرار کرده و حالا به همراه خواهر ۲۸ ساله‌اش در آلمان زندگی می‌کند، کمک کرده است که مردم تا حدودی تصویر روشن‌تری از زندگی زنان اسیر در  حکومت داعش داشته باشند؛ اما هنوز تا روشن‌شدن سونوشت همه آنها راه زیادی باقی مانده است. فعالان حقوق بشر،‌ سازمان ملل و کشورهای بزرگ را متهم می‌کنند که به اندازه کافی برای حل مشکل داعش تلاش نکرده‌اند. برای زنانی که اسیر هستند اما فرق زیادی نمی‌کند. یکی از راه‌های درآمد حکومت داعش در سال‌های گذشته فروش انسان بوده است. دختران کم‌تر از ۹ سال،‌ در خلافت بغدادی به قیمتی بالای ۱۶۰ دلار فروخته می‌شوند،‌ دختران ۱۰ تا بیست ساله را تا ۱۲۰ دلار می‌خرند،‌ روی دختران بین ۲۰ تا ۳۰ سال ۸۰ دلار قیمت گذاشته‌اند و دختران بالای ۳۰ سال را بین ۶۰ تا ۴۰ دلار معامله می‌کنند.

ممکن است روزی بیاید که اثری از داعش در شامات باقی نمانده باشد، اما سخت است بشود تصور کرد که برای این سه هزار زن گمشده در بازارهای برده‌فروشی این "حکومت" تروریست، یک روز خوب خواهد رسید.