سرویس فرهنگی ـ یکی از مسائل بغرنج در فرهنگ عمومی نوع نگاه ایرانیان به کار است؛ نگاهی به فرهنگ کار که نه سازنده است و نه مشکلی از مشکلات کشور را حل می کند.
به گزارش «تابناک»، در فرهنگ دینی و حتی ملی ایرانیان، کار به عنوان عبادت تلقی می شود؛ بدین معنا که کار به معنای واقعی کار، افزون بر ایجاد رفاه اجتماعی و منفعت شخصی، دربردارنده اجر اخروی هم خواهد بود؛ اما اکنون ابدا چنین نگاهی به فرهنگ کار در ایران نیست.
بنا بر این گزارش، مهاجرین اولیه ای که وارد قاره آمریکا شدند، مهمترین دغدغه خود را بر ایجاد یک فرهنگ کاری سالم قرار دارند و برای نمونه، «پیورتین ها» که یکی از نخستین گروه هایی بودند که در «نیواینگلند» ساکن شدند، عبادت و پرهیزگاری را تنها در پیروی از دستورها و احکام الهی نمی دانستند، بلکه فرد پرهیزگار کسی بود که افزون بر عبادت و انجام دستورهای الهی، با کار و کوشش در رفاه اجتماعی و بهبود زندگی فردی خود بکوشد. کار و مشغله دنیایی، جنبه ای از عبادت و اجرای وظایف معنوی بود. رضایت پروردگار، هنگامی تأمین می شد که فرد علاوه بر انجام وظایف عبادی خود، بیشتر و بهتر در راستای بهبود زندگی مادی فعالیت می کرد.
بنابراین، آنان بر این باور بودند که فرد مومن و پرهیزگار، لزوما باید فرد موفقی در خدمت به جامعه باشد و هر نوع بطالت و تنبلی و احتراز از کار و فعالیت را در راه به دست آوردن مال ممنوع می دانستند. هرچند این در بخشی ناشی از فرهنگ پروتستان و یکی از مولفه های اصلی آن یعنی اصالت کار بود که بعدها با گسترش نظام سرمایه داری در بخشی با نگاه افراطی به استعمار دسته ای از مردم منجر شد؛ اما نکته مهم، استفاده از رویکرد دینی برای بالا بردن بهره وری در جامعه بود.
بنا بر این گزارش، دین اسلام که به صراحت، کار را جزو عبادات می داند، مولفه های قوی تر و قدرتمندتری برای پیوند کار دنیوی با اجر اخروی در نظر گرفته است، ولی متأسفانه از جمله تنبل ترین جوامع از نظر تأکید بر انجام کار در حال حاضر، جامعه ایرانی است. در چنین جامعه ای، به رغم تأکید بسیار بر انجام کار به عنوان یک عمل همزمان مادی و معنوی، کم کاری، گذران اوقات کردن، نگاه به کار به عنوان یک تفنن و سرگرمی غیر سازنده و قرار دادن کار به عنوان تکراری ترین مشغله، بدون اینکه تولید و یا پیشرفتی در آن دیده شود، رواج پیدا کرده است و کار نه تنها برای به دست آوردن اجر اخروی و ساختن اجتماع صورت نمی گیرد، بلکه به عنوان رفع تکلیف و خالی نبودن عریضه انجام می پذیرد.
ذکر این نیز لازم است که مقید بودن به تعهد اجتماعی برای ساختن جامعه ـ که خود یک عمل شرعی است ـ به ندرت در میان ایرانیان دیده می شود، به گونه ای که فردگرایی منفی، هر گونه تعهد اجتماعی را در حوزه کار برای آبادانی کشور از ایرانیان ربوده است و تا نگاه به کار به صورت کلی عوض نشود و کار یک تعهد اجتماعی برای ساختن کشور، وظیفه ای برای تأمین رفاه فردی و جمعی و همچنین عملی عبادی تلقی نشود، همچنان با عوض شدن دولت ها هیچ تغییری در احوالات جامعه پدید نخواهد آمد و همین دور باطل ادامه خواهد یافت.
برای کی کار کنن 
اگر آدم خودخواهی هستی برای خودت کار کن 
