ماه پربرکت شعبان، مصادف با زادروز بسیاری از معصومین و فرزندان رشید معصومین است. در همین راستا، امروز یازدهم شعبان، مصادف با میلاد حضرت علي اكبر (ع) فرزند ابي عبدالله الحسين(ع) است که بنا به روايات متعدد در يازدهم شعبان سال 43 قمری در مدينه منوره ديده به جهان گشود و در دوران زندگی کوتاهش، قهرمانانه زیست و نماد یک جوان سلحشور شیعه در تاریخ شد.
ابوالفرج اصفهانی از مغیره روایت كرد: روزی معاویه بن ابی سفیان به اطرافیان و هم‌نشینان خود گفت: به نظر شما، سزاوارترین و شایسته‌ترین فرد امت به امر خلافت كیست؟ اطرافیان گفتند: جز تو كسی را سزاوارتر به امر خلافت نمی‌شناسیم! معاویه گفت: اینچنین نیست، بلكه سزاوارترین فرد برای خلافت، علی بن الحسین(ع)است كه جدّش رسول خدا(ص) است و در وی شجاعت و دلیری بنی هاشم، سخاوت بنی امیه و فخر و فخامت ثفیف تبلور یافته است.
نقل است، روزی علی اكبر(ع) به نزد والی مدینه رفته و از طرف پدر بزرگوارشان پیغامی خطاب به او می‌برد. در پایان والی مدینه از علی اكبر پرسید نام تو چیست؟ فرمود: علی.
پرسید: نام برادرت؟
فرمود: علی.
آن شخص عصبانی شد، و چند بار گفت: علی، علی، علی.
«ما یُریدُ اَبُوك؟» پدرت چه می‌خواهد، همه اش نام فرزندان را علی می‌گذارد؟
این پیغام را علی اكبر(ع) نزد اباعبدالله الحسین (ع) برد؛ ایشان فرمود: والله اگر پروردگار دهها فرزند پسر به من عنایت كند، نام همه آنها را علی و اگر دهها فرزند دختر به من عطا، نماید نام همه آنها را نیز فاطمه می‌گذارم.
درباره شخصیت علی اكبر(ع) گفته شده، وی جوانی خوش چهره، زیبا، خوش زبان و دلیر و از جهت سیرت و خلق و خوی و صباحت رخسار، شبیه ترین مردم به پیامبر اكرم(ص) بود و شجاعت و رزمندگی را از جدش علی ابن ابی طالب (ع) به ارث برده و جامع كمالات، محامد و محاسن بود.
در روایتی به نقل از شیخ جعفر شوشتری در كتاب خصائص الحسینیه آمده است: اباعبدالله الحسین هنگامی كه علی اكبر را به میدان می‌فرستاد، به لشکر خطاب كرد و فرمود: «یا قوم، هولاءِ قد برز علیهم غلام، اَشبهُ الناس خَلقاً و خُلقاً و منطقاً برسول الله...؛ ای قوم، شما شاهد باشید، پسری را به میدان می‌فرستم كه شبیه ترین مردم از نظر خلق و خوی و منطق به رسول الله (ص) است. بدانید هر زمان ما دلمان برای رسول الله(ص) تنگ می‌شد، نگاه به چهره این پسر می‌كردیم.
بنا به نقل ابوالفرج اصفهانی، آن حضرت در عصر خلافت عثمان بن عفان (سومین خلیفه راشدین) دیده به جهان گشود. این قول مبتنی بر این است كه وی به هنگام شهادت بیست و پنج ساله بود. در برخی روایات هم سن ایشان را 28 ساله آورده اند. ایشان در مكتب جدش امام علی بن ابی طالب (ع) و در دامن مهرانگیز پدرش امام حسین(ع) در مدینه و كوفه تربیت شد و رشد و كمال یافت.
امام حسین (ع) در تربیت ایشان و آموزش قرآن و معارف اسلامی و اطلاعات سیاسی و اجتماعی به آن جناب تلاش بلیغی کرد و از ایشان یك انسان كامل و نمونه ساخت و شگفتی همگان از جمله دشمنانشان را بر‌انگیخت.
علی اكبر(ع) در ماجرای عاشورا حضور فعال داشت و در تمام حالات در كنار پدرش امام حسین(ع)بود و با دشمنانش به سختی مبارزه می‌كرد. شیخ جعفر شوشتری در خصائص نقل می‌كند: هنگامی كه اباعبدالله الحسین ـ علیه السلام ـ در كاروان خود به سمت كربلا حركت می‌كرد، حالتی به حضرت(ع) دست داد، به نام نومیه و در آن حالت مكاشفه‌ای برای حضرت (ع) رخ داد. از آن حالت كه خارج شد استرجاع كرد: و فرمود: «انا لله و انا الیه راجعون».
علی اكبر(ع) در كنار پدر بود و می‌دانست امام بیهوده كلامی را به زبان نمی‌راند، سؤال نمود: پدرجان چرا استرجاع فرمودی؟
حضرت بلادرنگ فرمود: دیدم این كاروان به سمت قتلگاه می‌رود و مرگ در انتظار ماست.
علی اكبر(ع) پرسید: پدر جان مگر ما بر حق نیستیم؟
حضرت فرمود: آری ما بر حق هستیم.
علی اكبر (ع) عرضه داشت: پس از مرگ باكی نداریم.
با اینكه حضرت علی اكبر(ع) به سه طایفه معروف عرب پیوند و خویشاوندی داشته است، با این حال در روز عاشورا و به هنگام نبرد با سپاهیان یزید، هیچ اشاره ای به انتسابش به بنی امیه و ثفیف نكرد، بلكه هاشمی بودن و انتساب به اهل بیت(ع) را افتخار خویش دانست و در رجزی چنین سرود:
أنا عَلی بن الحسین بن عَلی نحن بیت الله آولی یا لنبیّ
أضربكَم با لسّیف حتّی یَنثنی ضَربَ غُلامٍ‌هاشمیّ عَلَویّ
وَ لا یَزالُ الْیَومَ اَحْمی عَن أبی تَاللهِ لا یَحكُمُ فینا ابنُ الدّعی
وی نخستین شهید بنی‌هاشم در روز عاشورا بود و در زیارت شهدای معروفه نیز آمده است:السَّلامُ علیكَ یا اوّل قتیل مِن نَسل خَیْر سلیل. علی اكبر(ع) در نبرد روز عاشورا دویست تن از سپاه عمر سعد را در دو مرحله به هلاكت رسانید و سرانجام مرّه بن منقذ عبدی بر فرق مباركش ضربتی زد و او را به شدت زخمی نمود. آن گاه سایر دشمنان، جرأت و جسارت پیدا كرده و به آن حضرت هجوم آوردند و وی را آماج تیغ شمشیر و نوك نیزه‌ها نمودند و مظلومانه به شهادتش رسانیدند.
امام حسین(ع) در شهادتش بسیار اندوهناك و متأثر شد و در فراقش فراوان گریست و هنگامی كه سر خونینش را در بغل گرفت، فرمود: ولدی علی عَلَی الدّنیا بعدك العفا (فرزندم علی ، دیگر بعد از تو اف بر این دنیا).
در مورد سنّ شریف وی به هنگام شهادت، اختلاف است. برخی می‌گویند هجده ساله، برخی می‌گویند نوزده ساله و عده‌ای هم می‌گویند، بیست و پنج ساله بود؛ اما از این كه وی از امام زین العابدین(ع)، فرزند دیگر امام حسین(ع) بزرگتر یا كوچك تر بود، اتفاقی میان مورخان و سیره نگاران نیست.
روایتی از امام زین العابدین(ع) نقل شده كه دلالت دارد بر اینكه وی كوچك‌تر از علی اكبر(ع) بود. آن حضرت فرمود: كان لی اخ یقال له علیّ اكبر منّی قتله الناس ... .
«تابناک» به سهم خود، این روز مبارک را به همه جوانان ایران زمین، به ویژه جوانانی که جوانی‌شان را وقف دفاع از این سرزمین کردند، تبریک می‌گوید. 
باسمه تعالی